Fertig sit November 2, 2005
Zruck zue d Alemannische Bibel (Markgräflerland Eschbach)

S ZWEITE BUECH MOSES (EXODUS)

Was in däm Buech schtoht

S zweite Buech Mose wird au Exodus gnennt, was so viel we Üszug bedite doet. S vuzehlt vum Schicksal vum Jakob sine Nohchkumme. De sin in Ägypte zue nem große Volk un dann vu d Ägypta vusklavt wore. In ihra Not brueft Gott Moses. Der het in däm Buech ä zentrali Beditig. Gott fihrt si Volk durch Moses üs Ägypte rüs un gebruucht zue däm Zweck großi Zeiche un Wunda, de sogenannte ägyptische Plage.

Am Berg Sinai akumme, gregä d Israelite durch ä göttlichi Offebarig s Gsetz mit sine zehn Grundregle, wo de Beziehig zue Gott un's menschliche Zämmeläbä ordne.
Gott bringt sinem Volk doddurch bäi, was sa (er) vu nem vulangt un zeigt nem si Sindhaftigkeit.

S Zeltheiligtum, au Schtiftshitte gnennt, mit sinem Prieschtatum un Opfadenscht wird in d Wüschte gmacht un ufbaut. Doddurch zeigt Gott sinem schuldige Volk d Wäg, we's sini Sinde vuge gregt un greinigt wäre ka. Na (Er) zeigt nem au, we de Gmeinschaft mit nem wida hergschtellt un we na (er) abätet wäre ka.

We des Buech ufbaut isch

1,1-22: Israel wird ä großes Volk un vu d Ägypta vusklavt
2,1-25: D junge Moses un si Flucht üs Ägypte
3,1-4,31: Gott brueft Moses un schickt nen nohch Ägypte zruck
5,1-11,10: Moses vuhandelt mit nem Pharao, un Gott schickt di ägyptische Plage
12,1-13,16: D Israelite fiere s Passafescht un den d Üszug vorbereide
13,17-15,21: D Israelite zehn durch's Rote Meer un werde grettet
15,22-18,27: D Israelite wandere a d Berg Sinai
19,1-24,18: Gott goht mit nem Volk Israel am Berg Sinai ä Bund i
25,1-31,18: Gott git Awiesig iba d Bundeslade, s Zeltheiligtum un's Prieschtatum
32,1-34,35: D Israelite breche d Bund
35,1-40,38: D Israelite mache s Zeltheiligtum un si Inventar

 


 

S 1. Kapitel

Jakobs Nohchkumme in Ägypte

1,1 (a) Des sin de Name dr Buebä (Sühn) Israels, de mit Jakob nohch Ägypte kumme; jede isch mit sinem Huus kumme: 1,2 Ruben, Simeon, Levi, Juda, 1,3 Issachar, Sebulon, Benjamin, 1,4 Dan, Naftali, Gad, Asser. 1,5 Un alli eigeni Nohchkumme Jakobs zsämme ware abzehlt siebzig schtuck. Josef aba war scho dvor in Ägypte.

1,6 Als etze Josef gschtorbe war un alli sini Breda un alli, de zue der Ziit gläbt hän, 1,7 (a) wachse de Nohchkumme Israels un ziige Kinda un mehre sich un wäre ibaüs schtark, so daß vu nene des Land voll war. 1,8 Do kummt ä näji(naii) Kenig uf in Ägypte, der wußt nigs vu Josef 1,9 un sait zue sinem Volk: Luegä, de Bagasch(des Volk) Israel isch me un schtärka als ma (mir) sin. 1,10 Kumme, ma (mir) wen sie mit Lischt niedrighalte, daß sie nit noh me wäre. Denn wenn ä Kreg üsbricht, kennte sie sich au zue unsare Feinde (Gegna) schlat un gege uns kämpfe un üs däm Land üszeh. 1,11 Un ma het Ufbasser(Fronvegte) iba sie nakockt, de sie mit (a) Zwangsarbet undadricke solle. Un sie baue (bäue) däm Pharao de Schtädt Pitom un (b) Ramses als Vorrotsschtädt. 1,12 Aba je me sie des Volk drucke(buckle len), desto schtärka vumehre si sich un breite sich üs. Un s kummt iba sie ä Graus vor Israel. 1,13 Do (a) zwinge de Ägypter d Israelite ibaüs zuem Denscht 1,14 un mache ne ihr Läbä sauer(schwer) mit schwerer Arbet mit Ton un Ziegel un mit manchali Frondenscht uf fem Feld, mit all ihra Arbet, de sie ne ufglege hän kei Mitleid(Erbarme).

d Hebamme durchkriize de Plän vum Pharao

1,15 Un dr Kenig vu Ägypte sait zue d hebräische Hebammen, vu däne eini Schifra hieß un di anderi Pua: 1,16 Wenn ihr d hebräische Wieba helfe un bi der kummt ä Kind uf d Welt un sähn, daß ses ä Bue (Suhn) isch, so bringe nen um; isch's aba ä Dechtali, so len sie läbä. 1,17 Aba de Hebamme firchte Gott un hän nit gmacht, was dr Kenig vu Ägypte nene(ne) gsait het, sundern len de Kinda läbä. 1,18 Do reft dr Kenig vu Ägypte de Hebamme un sait zue nene: Wurum den ihr des, daß ihr de Kinda läbä len? 1,19 De Hebamme gän däm Pharao zantwort: De hebräische Wieba sin nit we di ägyptische, denn sie sin schtarki Wieba. Bfohr mir Hebamme zue nene kumme, hän sie`s scho uf d Welt brocht. 1,20 Drum doet Gott d Hebamme Guetes. Un des Volk vumehrt sich un wird sehr (sölli) schtark. 1,21 Un wel de Hebamme Gott firchte, segnet da (er) ihri Hiisa. 1,22 Do bifehlt dr Pharao sinem ganze Volk un sait: Alli Buebä (Sühn), de gibore den, werfe in d Nil, aba alli Dechtare len läbä.

S 2. Kapitel

Moses kummt uf d Welt un wird üs sem Wassa zoge

2,1 Un s goht hi ä Ma vum Huus Levi un nimmt ä Maidli üs däm Huus Levi als Wieb. (a) (b) 2,2 Un sie ward schwanga un gregt ä Bue (Suhn). Un als sie sieht, daß ses ä (a) (b) schenes Kind war, vuschteckt sie nen dräi Monet. 2,3 Als sie nen aba nit länga vuschtecke ka, macht sie ä Käschtli üs Rohr un vukläbt`s mit Erdharz un Pech un legt des Kindli inä un het des Käschtli ins Schilf doe am Ufa vum Nil. 2,4 Aba sini (a) Schweschta schtoht vu wietem, um z härä, we`s nem ergoh wird.

2,5 Un de Dochta vum Pharao goht nab un wott bade im Nil, un ihri Geschpielinne gehn am Ufa hin un her. Un als sie des Käschtli im Schilf sieht, schickt sie ihri Magd hi un het`s hole lo. 2,6 Un als sie`s ufgmacht het, sieht sie des Kind, un lueg, des Buebli hiilt. Do gregt sie mitleid, un sie sait: S isch eins vu d hebräische Kindli. 2,7 Do sait sini Schweschta zue dr Dochta vum Pharao: Soll i (ich) higo un dir ä hebräisches Wieb ruefä, de noh schtillt, daß sie dir des Kindli schtill doet? 2,8 Di Dochta vum Pharao sait zue nare: Gang hi. Des Maidli goht hi un reft d Muetter vum Kind. 2,9 Do sait de Dochta vum Pharao zue nare: Nimm des Kindli mit un still`s ma (mir); i (ich) will`s dir lohne. Des Wieb nimmt des Kind un stillt` s. 2,10 Un als des Kind groß war, holt d Dochta vum Pharao, un s ward ihr Bue (Suhn), un sie het nen Moses gheiße; denn sie sait: I (Ich) ha nen üs däm Wassa zoge.

Moses bsuecht sini Breda

2,11 (a) (b) Zue der Ziit, als Moses groß wore war, goht da (er) üsä zue sinene Breda un luegt ihr Frondenscht a un nimmt wohr, daß ä Ägypter eine vu sinene hebräische Breda schlat. 2,12 Do luegt da (er) sich noh alle Site um, un als sa(er) sieht, daß kei Mensch do war, erschlet da (er) d Ägypter un vuscharrt nen im Sande. 2,13 Am andere Dag goht da (er) wida üsä un sieht zwei hebräischi Männa mitänanda schtritte un sait zue däm, der im Unrecht war: Wurum schlasch dü di Nächschte? 2,14 Na (Er) aba sait: (a) Wer het di zuem Ufbassa odr Richta iba uns bschtimmt? Willsch dü mi au umbringe, we dü d Ägypter umbrocht hesch? Do firchtet sich Moses un sait: We isch des rüs kumme?

Moses haut ab nohch Midian

2,15 Un s kummt vor d Pharao; der suecht dnohch, Moses umzbringe. Aba Moses haut ab(fliht) vor rem Pharao un hebet (haltet) sich uf im Land Midian. Un na (er) het sich anekockt bi nem Brunne.

2,16 Dr Prieschta aba in Midian het siebä Dechtare; de kumme, Wassa z schepfe, un fillä de Rinne, um d Schof vu ihrem Vada (Babbe) zsuffe z ge. 2,17 Do kumme Schäfa (Hirte) un schucke(schtoße) sie wäg. Moses aba schtoht uf un hilft ne un tränkt ihri Schof. 2,18 Un als sie zue ihrem Vada (Babbe) Reguïl kumme, sait da (er): Wurum sin ihr hiit so bald do? 2,19 Sie sage: Ä ägyptische Ma isch uns bi gschtande gege de Schäfa (Hirte) un het fir uns schepft un tränkt unseri Schof. 2,20 Na (Er) sait zue sinene Dechtare: Wo isch scha(er)? Wurum hän ihr d Ma druße lo? Lade nen doch i, mit uns z ässä. 2,21 Un Moses willigt i, bi däm Ma z bliebe. Un na (er) git Moses sini Dochta (a) Zippora als Wieb. 2,22 De gregt ä Bue (Suhn), un na (er) heißt nen (a) Gerschon; denn, sait da (er), i (ich) bi ä Fremdling wore im fremde Land.

Gott härt des Gschrei vu d Israelite nohch na Hilf

2,23 Langi Ziit aba dnohch schtirbt dr Kenig vu Ägypte. Un d Israelite jommere(seufze) iba ihri Knechtschaft un brellä, un ihr Gschrei iba ihri Knechtschaft kummt vor Gott. 2,24 Un Gott erhert ihr Wehklage un (a) (b) (c) denkt an si Abmachig (Abkumme) mit Abraham, Isaak un Jakob. 2,25 Un Gott luegt uf d Israelite un nimmt sich ihra a.

S 3. Kapitel

Gott gebruucht Moses fir sini Plän

3,1 (a) Moses aba hüetet de Schof Jitros, vu sinem Schwiegavada(Schwiegababbe), vum Priester in Midian, un trieb de Schof iba de Schtäppe üsä un kummt a d Berg Gottes, d Horeb. 3,2 Un dr Engel des HERRN erschient nem in nem feurigen Flamme üs däm (a) Dornebusch. Un na (er) sieht, daß dr Busch Fiir het un brennt un doch nit gfrässä wird. 3,3 Do sait da (er): I (Ich) will higo un de wundersami Erschinig bschaue, wurum dr Busch nit vubrennt. 3,4 Als aba dr HERR sieht, daß sa (er) inegoht, um zue luege, reft Gott nen üs däm Busch un sait: Moses, Moses! Na (Er) git zantwort: Do bi i (ich). 3,5 Gott sait: Kumm nit znohch, zeh dini Schoeh vu dine Feß; denn (a) (b) dr Platz, druf dü etze schtohsch, isch heiliges Bode(Land)! 3,6 Un na (er) sait wida: (a) (b) (c) (d) I (Ich) bi dr Gott vu dinem Vada (Babbe), dr Gott Abrahams, dr Gott Isaaks un dr Gott Jakobs. Un Moses vudeckt si Gsicht(Visasch); denn na (er) firchtet sich, Gott azluege. 3,7 Un dr HERR sait: I (Ich) ha des Elend vu minem Volk in Ägypte gsähne un ihr (a) Gschrei (Geblär) iba ihri Schinder ghärt ; i (ich) kenn ihri Liede. 3,8 Un i (ich) bi rabgfahre, daß i (ich) sie rett üs dr Ägypter Hand un sie ruffihr üs däm Land in ä guetes un wietes Land, in ä Land, do drin Milch un Honig fleßt, in des Biet (Gäu, Gau) dr Kanaaniter, Hetita, Amoriter, Perisiter, Hiwita un Jebusita. 3,9 Wel denn etze des Gschrei (Geblär) dr Israelite vor mi kumme isch un i (ich) dzue ihri Not gsähne ha, we de Ägypter sie agriffä, 3,10 so gang etze hi, (a) (b) i (ich) will di zuem Pharao schicke, dmit dü mini Lit(mi Volk), de Israelite, üs Ägypte firsch. 3,11 Moses sait zue Gott: (a) (b) (c) (d) (e) Wer bi i (ich), daß i (ich) zuem Pharao gang un fihr de Israelite üs Ägypte? 3,12 Na (Er) sait: (a) I (Ich) will mit dir si. Un des soll dir des Zeiche si, daß i (ich) di gschickt ha: Wenn dü mini Lit(mi Volk) üs Ägypte gfihrt hesch, den ihr Gott opfare uf däm Berg.

Gott git sich Moses zue erkenne

3,13 Moses sait zue Gott: Lueg, wenn i (ich) zue d Israelite kumm un sag zue nene: Dr Gott äira Vädare het mi zue äich gschickt! un sie ma (mir) sage wäre: We isch si Name?, was soll i (ich) ne sage? 3,14 Gott sait zue Moses: (a) (b) (c) I (Ich) bi, der i (ich) bi. Un sait: So sollsch dü zue d Israelite sage: "I (Ich) bi", der het mi zue äich gschickt. 3,15 Un Gott sait wida zue Moses: So sollsch dü zue d Israeliten sage: Dr HERR, dr Gott äira Vädare, dr Gott Abrahams, dr Gott Isaaks, dr Gott Jakobs, het mi zue äich gschickt. Des isch (a) (b) mi Name uf ewig, mit däm ma mi aruefe soll vu Gschlecht zue Gschlecht. 3,16 Drum gang hi un vusammel die Älteschte vu Israel un sag zue nene: Dr HERR, dr Gott äira Vädare, isch ma (mir) erschiene, dr Gott Abrahams, dr Gott Isaaks, dr Gott Jakobs, un het gsait: I (Ich) ha mi äich agnumme un gsähne, was äich in Ägypte widafahre isch, 3,17 un ha gsait: I (Ich) will äich üs däm Elend vu Ägypt fihre in des Land dr Kanaaniter, Hetita, Amoriter, Perisiter, Hiwita un Jebusita, in des Land, drin Milch un Honig fleßt. 3,18 Un sie wäre uf di härä. Dnohch sollsch dü mit d Älteschte Israels inegoh zuem Kenig vu Ägypte un zue nem sage: (a) Dr HERR, dr Gott dr Hebräer, isch uns erschiene. So loß uns etze go dräi Däg wiet in de Wüschte, daß ma (mir) opfare däm HERRN, unsam Gott. 3,19 Aba i (ich) weiß, daß äich dr Kenig vu Ägypte nit wird zeh losse, na (er) wär denn zwunge durch ä schtarki Hand. 3,20 Drum wir i (ich) mi Hand üsschtrecke un Ägypte schla mit all d Wunda, de i (ich) drin doe wir. Dnohch wird da (er) äich zeh losse. 3,21 Au will i (ich) mine Lit(däm Volk) Gunscht vuschaffe bi d Ägypter, daß, wenn ihr üszehn, ihr (a) (b) (c) nit leer üszehn, 3,22 sundern jedes Wieb soll sich vu ihra Nachbarin un Huusfreundin silbanes un goldenes Geschmeide un Kleida ge losse. De solle ihr äire Sehn un Dechtare alege un vu d Ägypter als Beute nähmä.

S 4. Kapitel

Moses het Bedenke

4,1 Moses git zantwort un sait: Lueg, sie wäre ma (mir) nit glaube un nit uf mi härä, sundern wäre sage: Dr HERR isch dir nit erschiene. 4,2 Der HERR sait zue nem: Was hesch dü do in dinere Hand? Na (Er) sait: Ä Bengel(Schtäckä). 4,3 Dr HERR sait: Wirf nen uf d Bode. Un na (er) wirft nen uf d Bode; do wird da (er) zue nare (a) Schlange, un Moses rennt wäck vor nare(ihr). 4,4 Aba dr HERR sait zue nem: Schtreck di Hand üs un schnapp sie bim Wedel. Do schtreckt da (er) sini Hand üs un packt sie, un sie wird wida zuem Bengel in sinere Hand. 4,5 Un dr HERR sait: Drum wäre sie glaube, daß dir erschiene isch dr HERR, dr Gott ihra Vädare, dr Gott Abrahams, dr Gott Isaaks, dr Gott Jakobs. 4,6 Un dr HERR sait wida zue nem: Schteck di Hand in d Wampe(Bäusch) vu dinem Gwand (Häß). Un na (er) schteckt sie inä. Un als sa(er) sie wida rüszeht, lueg, do war sie üssätzig we Schnee. 4,7 Un na (er) sait: Doe sie wida in d Wampe(Bäusch) vu dinem Gwand (Häß). Un na (er) doet sie wida inä. Un als sa(er) sie rüszeht, lueg, do war sie wida we si andares Fleisch. 4,8 Un dr HERR sait: Wenn sie dir etze nit glaube un nit uf di härä wäre bi däm erschte Zeiche, so wäre sie dir doch glaube bi däm andere Zeiche. 4,9 Wenn sie aba däne zwei Zeiche nit glaube un nit uf di härä wäre, so nimm Wassa üs däm Nil un gieß ses uf des trochene Land; (a) dann (dnoh) wird des Wassa, des dü üs däm Schtrom gnumme hesch, Bluet wäre uf däm trochene Land.

4,10 Moses aba sait zue däm HERRN: Ach, mi Herr, (a) (b) i (ich) bi vu jeher nit beredt gsi, au etzed nit, sietdäm dü mit dinem Knecht schwätzesch; denn i (ich) hab ä schwari Schproch un ä schwari Zunge. 4,11 Dr HERR sait zue nem: Wer het däm Mensch s Muul (d Gosche) gschaffe? Odr wer het d Schtumme odr Daube odr Luega odr Blindä gmacht? Ha i(ich)'s nit doe, dr HERR? (a) 4,12 So gang etze hi: I (Ich) will mit dinem Muul (dinere Gosche) si un di lehre, was dü sage sollsch. (a) (b) 4,13 Moses aba sait: Mi Herr, schick, wen dü schicke willsch. 4,14 Do wird dr HERR sehr (sölli) bes(zornig) iba Moses un sait: Weiß i (ich) denn nit, daß di Brueda Aaron üs däm Schtamm Levi beredt isch? Un lueg, na (er) wird dir entgegäkumme, un wenn na (er) di sieht, wird da (er) sich vu Herze fräie. 4,15 Dü sollsch zue nem schwätze un de Wort in si Muul (Gosche) lege. Un i (ich) will mit dinem un sinem Muul (Gosche) si un äich lehre, was ihr doe solle. 4,16 Un (a) na (er) soll fir di zuem Volk(d Lit) schwätze; na (er) soll di Muul (Gosche) si, un dü sollsch fir nen Gott si. 4,17 Un sela Bengel nimm in di Hand, mit däm dü de Zeiche doe sollsch.

Moses macht sich uf d Wäg nohch Ägypte

4,18 Moses goht hi un kummt wida zue Jitro, sinem Schwiegavada, un sait zue nem: Loß mi doch go, daß i (ich) wida zue mine Breda kumm, de in Ägypte sin, un sieh, ob sie noh läbä. Jitro sait zue nem: Gang hi mit Friide. 4,19 Au sait dr HERR zue Moses in Midian: Gang hi un zeh wida nohch Ägypte, denn de Lit sin tot, de dir nohch rem Läbä vulange. 4,20 So nimmt denn Moses si Wieb un (a) si Bue (Suhn) un het sich un alli uf ä Esel kockt un zeht wida nohch Ägypte un nimmt d Bengel(Schtägä) Gottes in sini Hand. 4,21 Un dr HERR sait zue Moses: Lueg zue, wenn dü wida nohch Ägypte kummsch, daß dü alli de Wunda doesch vor rem Pharao, de i (ich) in di Hand ge ha. I (Ich) aba will (a) (b) (c) (d) si Herz vuhärte, daß sa (er) des Volk(de Lit) nit zeh losse wird. 4,22 Un dü sollsch zue nem sage: Des sait dr HERR: (a) Israel isch mi erschtgeborene Bue (Suhn); 4,23 un i (ich) bifihlt dir, daß dü mi Bue (Suhn) zeh losch, daß sa (er) ma (mir) dient. Wirsch dü di weigerä, so will i (ich) (a) (b) dini erschtgeboreni Buebä (Sühn) umbringe.

Moses si Suhn wird bschnitte

4,24 Un als Moses undawägs in d Herberge war, kummt nem dr HERR entgege un wott nen umbringe. 4,25 Do nimmt Zippora (a) ä scharfe Schtei (Wackes) un beschnitt ihrem Bue (Suhn) d Vorhuut un brihrt dmit sini Scham un sait: Dü bisch ma (mir) ä Bluetbräutigam. 4,26 Do het da (er) vu nem ab glo. Sie het aba gsait Bluetbräutigam um dr Bschniedig wille.

Moses un Aaron ibanähme d Fihrig

4,27 Un dr HERR sait zue Aaron: Gang hi Moses entgege in d Wüschte. Un na (er) goht hi un trifft den am Berg Gottes un küßt nen. 4,28 Un Moses doet Aaron kund alli Wort des HERRN, der nen gschickt het, un alli Zeiche, de na (er) nem bifohle het. 4,29 Un sie gehn hi un vusammle alli Älteschte dr Israelite. 4,30 Un Aaron het alli Wort gsait, de dr HERR mit Moses gschwätzt het, un Moses doet de Zeiche vor rem Volk. 4,31 Un des Volk glaubt. Un als sie ghärt hän , daß (a) dr HERR sich dr Israelite agnumme un ihr Elend agsähne het, bucke sie sich un bäte a.

S 5. Kapitel

Moses un Aaron gehn zuem Pharao

5,1 Dnohch gehn Moses un Aaron hi un sage zuem Pharao: So sait dr HERR, dr Gott Israels: (a) (b) (c) (d) Loß mi Volk zeh, daß ses ma (mir) ä Fescht macht in dr Wüschte. 5,2 D Pharao git zantwort: (a) (b) (c) Wer isch dr HERR, daß i (ich) nem folge mueß un Israel zeh lo? I (Ich) weiß nigs des HERRN, un will au Israel nit zeh lo. 5,3 Sie sage: D Gott vu d Hebräer isch uns erschiene. So loß uns etze nüszeh dräi Däg wiet in d Wüschte un däm HERRN, unsam Gott, opfare, daß sa (er) uns nit schlat mit Pescht odr Schwert. 5,4 Do sait dr Kenig vu Ägypte zue nene: Moses un Aaron, wurum wen ihr des Volk vu sinere Arbet fräimache? Gehn hi a äiri Arbet!

5,5 Wida sait dr Pharao: Lueg, (a) sie sin scho me als des Volk vum Land, un ihr wen sie noh fäschtle(feschtle) lo vu ihrem Denscht!

D Not wird geßa

5,6 Drum bifihlt dr Pharao am selbe Dag d Vögt vum Volk un ihre Ufbasa un sait: 5,7 Ihr solle däm Volk nimi Häcksel ge, daß sie Zegel mache, we bisher; len sie selba higo un Schtroh dfir zsämmeläsä. 5,8 Aba de Zahl vu Zegel, de sie bisher gmacht hän, solle ihr ne gliechviel uflege un nigs dvu erlo, denn sie sin fuul drum brelle sie un schwätze: Mir wen nüszeh un unsam Gott opfare. 5,9 Ma drucke de Lit mit Arbet, daß sie z schaffe hän un sich nit um falsches Gschwätz kimmere.

5,10 Do gehn de Vögt vum Volks un zue ihre Ufbassa üsä un sage zuem Volk: So sait dr Pharao: Ma wird äich kei Häcksel me ge. 5,11 Gehn ihr selba hi un beschaffe äich Häcksel, wo ihr's finde; aba vu äira Arbet soll äich nigs erlo wäre. 5,12 Do vuschtrait sich des Volk ins ganz Land Ägypte, um Schtroh z sammle, dmit sie Häcksel hän. 5,13 Un de Vögt triebe sie a un sage: Bringe äicha Soll we dertmols, als sa(ihr) Häcksel ka hän. 5,14 Un de Ufbassa üs d Reihe dr Israelite, de de Vögt vum Pharao iba sie bschtimmt hän, wäre gschla, un s wird zue nene gsait: Wurum hän ihr au hiit nit äichi Arbet doe we bisher? 5,15 Do gehn de Ufbassa vu d Israelite hi un brellä zuem Pharao: Wurum machsch dü des so mit dine Knecht? 5,16 Ma git dine Knecht kei Häcksel me, un ma (mir) solle trozdäm de Zegel mache, de uns bschtimmt sin; un lueg, dini Knecht wäre gschla, un dü vusindigsch di a dinem Volk. 5,17 D Pharao sait: Ihr sin fuul, fuul sin ihr; drum sage na(ihr): Mir wen nüszeh un däm HERRN opfare. 5,18 So gehn etze hi un den äira Frondenscht! Häcksel soll ma äich nit ge, aba de Zahl Zegel solle na(ihr) schaffe.

5,19 Do sähn de Ufbassa vu d Israelite, daß ses mit ne schlecht schtoht, wel ma gsait het: Ihr solle nigs erlo v d Arbet a Zegel.

Gott kindigt a, dass sa (er) igrieft

5,20 Un als sie vum Pharao wäggehn, träffe sie Moses un Aaron, de doschten un uf sie warte, 5,21 un sage zue nene: Dr HERR richt sini Aug gege äich un schtroft`s, daß ihr uns in Vuruef brocht hän vor rem Pharao un sinene Große un hän nene so s Schwert in ihri Händ (Pfode) ge, uns umzbringe. 5,22 Moses aba kummt wida zuem HERRN un sait: Herr, wurum doesch dü so schlecht a däm Volk? Wurum hesch dü mi hergschickt? 5,23 Denn sietdäm i (ich) higange bi zuem Pharao, um mit nem z schwätze in dinem Name, het da (er) des Volk noh härter plagt, un dü hesch di Volk nit grettet.

S 6. Kapitel

6,1 Do sait dr HERR zue Moses: Etze sollsch dü säh, was i (ich) däm Pharao adoe wär; denn durch ä schtarki Hand zwunge, mueß sa (er) sie zeh lo, jo na (er) mueß sie, durch ä schtarki Hand zwunge, üs sinem Land triebä. (a) (b)

Gott git Moses noh mol d Uftrag, zuem Pharao z go

6,2 (a) (b) Un Gott schwätzt mit Moses un sait zue nem: I (Ich) bi dr HERR 6,3 un bi erschiene Abraham, Isaak un Jakob als dr allmächtige Gott, aba mit minem Name "HERR" ha i (ich) mi nene nit zeigt (offenbart). 6,4 Au ha i (ich) (a) mi Abmachig (Abkumme) mit ne ufgrichtet, daß i (ich) ne ge will des Land Kanaan, des Land, in däm sie Fremdi gsi sin. 6,5 Au ha i (ich) ghärt de Wehklage vu d Israelite, de de Ägypter mit Frondenscht bschwäre, un ha a mi Abmachig (Abkumme) denkt. 6,6 Drum sag d Israelite: I (Ich) bi dr HERR un will äich wägfihre vu d Lascht, de äich de Ägypter uflege, un will äich rette vu äirem Frondenscht un will äich erlese mit üsgrecktem Arm un durch großi Gricht; 6,7 i (ich) will äich aneh zue minem Volk un will äich Gott si, daß ihr's härä solle, daß i (ich) dr HERR bi, äicha Gott, der äich wägfihrt vu d Lascht, de äich de Ägypter uflege, 6,8 un äich hol in des Land, wägä däm (a) i (ich) mi Hand zuem Schwur ufghobe ha, daß ich's ge will Abraham, Isaak un Jakob; des will i (ich) äich zue eige ge, i (ich), dr HERR. 6,9 Moses het des d Israeliten gsait; aba sie hän nit uf nen ghärt vor luda Kleimuet un härte Arbet.

6,10 Do schwätzt dr HERR mit Moses un sait: 6,11 Gang hi un schwätz mit däm Pharao, däm Kenig vu Ägypte, daß sa (er) Israel üs sinem Land zeh losse soll. 6,12 Moses aba schwätzt vor rem HERRN un sait: Lueg, de Israelite härä nit uf mi; we soll denn dr Pharao uf mi härä! (a) (b) Dozue bi i (ich) zdabbig(zugschickt) zuem Schwätze. 6,13 So schwätzt dr HERR mit Moses un Aaron un ordnet sie ab a de Israelite un a d Pharao, d Kenig vu Ägypte, um Israel üs Ägypte zue fihre.

Vu wäm Moses un Aaron abschtamme

6,14 (a) Des sin de Häupta (Kepf) ihra Sippe:

.D Buebä (Sühn) Rubens, vum erschte Bue (Suhn) Israels, sin de: Henoch, Pallu, Hezron, Karmi. Des sin de Gschlechta vu Ruben.

6,15 D Buebä (Sühn) Simeons sin de: Jemuël, Jamin, Ohad, Jachin, Zohar un Schaul, d Bue (Suhn) dr Kanaaniteri. Des sin Simeons Gschlechta.

6,16 Des sin de Name dr Buebä (Sühn) Levis nohch ihre Stammesvuzeichnis: Gerschon, Kehat, Merari. Un Levi wird 137 Johr alt.

6,17 D Buebä (Sühn) Gerschons sin de: Libni un Schimi nohch ihrem Gschlechta.

6,18 D Buebä (Sühn) Kehats sin de: Amram, Jizhar, Hebron, Usïl. Kehat aba wird 133 Johr alt.

6,19 D Buebä (Sühn) Meraris sin de: Machli un Muschi. Des sin de Gschlechta Levis nohch ihrem Stammesvuzeichnis.

6,20 Amram nimmt Jochebed, de (a) Schweschta vu sinem Vada (Babbe), als Wieb; de git nem Aaron un Moses. Un Amram wird 137 Johr alt.

6,21 D Buebä (Sühn) Jizhars sin de: Korach, Nefeg, Sichri. 6,22 D Buebä (Sühn) (a) Usïls sin de: Mischaël, Elizafan, Sitri.

6,23 Aaron nimmt als Wieb Elischeba, de Dochta Amminadabs, Nachschons Schweschta; de git nem (a) Nadab, Abihu, Eleasar, Itamar.

6,24 D Buebä (Sühn) Korachs sin de: Assir, Elkana, Abiasaf. Des sin de Gschlechta dr Korachiter.

6,25 Eleasar aba, Aarons Bue (Suhn), nimmt ä Wieb vu d Dechtare Putïls; de git nem d (a) Pinhas. Des sin de Häupta (Kepf) dr Levite nohch ihre Gschlechta.

6,26 Des sin Aaron un Moses, zue däne dr HERR sait: (a) Fihrt de Israelite nohch ihre Schare gordnet üs Ägypteland! 6,27 De(Sie) sin s, de mit däm Pharao, däm Kenig vu Ägypte, schwätze, um de Israelite üs Ägypte z fihre. Des sin Moses un Aaron.

Gott schickt Moses un Aaron zuem Pharao

6,28 Un als dr HERR mit Moses in Ägypteland schwätzt, 6,29 sait da (er) zue nem: I (Ich) bi dr HERR; sag däm Pharao, däm Kenig vu Ägypte, alles, was i (ich) mit dir schwätz. 6,30 Un na (er) git zantwort vor rem HERRN: Lueg, (a) i (ich) bi zdabbig(zugschickt) zuem Schwätze; we wird denn dr Pharao uf mi härä?

S 7. Kapitel

7,1 Dr HERR sait zue Moses: Lueg, i (ich) ha di (a) zuem Gott bschtimmt fir d Pharao, un Aaron, di Brueda, soll di Prophet si. 7,2 Dü sollsch alles schwätze, was i (ich) dir sage wir; aba Aaron, di Brueda, soll`s vor rem Pharao sage, dmit da (er) de Israelite üs sinem Land zeh losst. 7,3 Aba (a) i (ich) will des Herz vum Pharao vuhärte un vieli Zeiche un Wunda doe in Ägypteland. 7,4 Un dr Pharao wird nit uf äich härä. Dann (Dnoh) wir i (ich) mi Hand uf Ägypte lege un durch großi Gricht un mine Heerschare, mi Volk Israel, üs Ägypteland fihre. 7,5 Un de Ägypta solle vuschtoh, daß i (ich) (a) (b) (c) (d) (e) (f) (g) dr HERR bi, wenn i (ich) mi Hand iba Ägypte üsschtreck un de Israelite üs ihra Midde wägfihre wir. 7,6 Moses un Aaron hän gmacht, we ne dr HERR bifohle het. 7,7 Un Moses war achtzig Johr un Aaron draijeachtzig Johr alt, als sie mit däm Pharao schwätze.

D ägyptische Ploge

(2Mo 7,8-11,10; 12,29-30)

7,8 Un dr HERR sait zue Moses un Aaron: 7,9 Wenn dr Pharao zue äich sage wird: Bewaise äich durch ä Wunda!, so sollsch dü zue Aaron sage: (a) Nimm di Bengel(Schtäckä) un wirf nen hi vor rem Pharao, daß sa (er) zue na Schlange wird! 7,10 Do gehn Moses un Aaron inä zuem Pharao un hän gmacht, we ne dr HERR bifohle het. Un Aaron wirft sinene Bengel(Schtäckä) hi vor rem Pharao un vor sinene Große, un na (er) wird zue nare Schlange. 7,11 Do het dr Pharao de Zaubera ruefä lo, un de (a) (b) (c) (d) ägyptische Zaubera hän ebeso mit ihra Kunscht Schlange gmacht: 7,12 Jeda wirft si Bengel(Schtäckä) hi, do wäre Schlange drus; ab Aarons Bengel(Schtäckä) vuschlingt ihri Schtägä. 7,13 Aba (a) des Herz vum Pharao wird vuschtockt, un na (er) härt nit uf sie, we dr HERR gsait het.

Di erscht Plog: Alles Wassa wird zue Bluet vuwandlet

7,14 Un dr HERR sait zue Moses: Des Herz vum Pharao isch härt; na (er) weigart sich, des Volk zeh z losse. 7,15 Gang hi zuem Pharao morge freh. Lueg, na (er) wird ans Wassa go; so kumm nem entgege am Ufa vum Nil un nimm d Bengel(Schtäckä) in di Hand, der zue d Schlange wird, 7,16 un sag zue nem: Dr HERR, dr Gott dr Hebräer, het mi zue dir gschickt un dir sage losse: (a) Loß mi Volk zeh, daß ses ma (mir) dent in dr Wüschte. Aba dü hesch bisher nit härä welä. 7,17 Drum sait dr HERR: Dodra sollsch dü säh, daß i (ich) dr HERR bi: Lueg, i (ich) will mit däm Schtägä(Bängel), den i (ich) in minere Hand ha, uf des Wassa schla, des im Nil isch, un s soll (a) in Bluet vuwandlet wäre, 7,18 daß de Fisch im Schtrom schterbe un dr Schtrom schtinkt. Un d Ägypta wird`s ekle, des Wassa üs däm Nil z trinke.

7,19 Un dr HERR sait zue Moses: Sag Aaron: Nimm di Bengel(Schtäckä) un (a) reck di Hand üs iba de Wassa in Ägypte, iba ihri großi Bäch un Kanäl un Sümpf un iba alli Wassaschtelle, daß sie zue Bluet wäre, un s isch Bluet in ganz Ägypteland, selbscht in d Holz- un Scheikanne. 7,20 Moses un Aaron hän gmacht, we ne dr HERR bifohle het, un Moses hebt d Bengel(Schtäckä) un schlat ins Wassa, des im Nil war, vor rem Pharao un sinene Große. Un alles Wassa im Schtrom wird in Bluet vuwandlet. 7,21 Un de Fisch im Schtrom schterbe, un dr Schtrom wird schtinkig, so daß de Ägypta des Wassa üs däm Nil nit trinke kenne; un s war Bluet in ganz Ägypteland. 7,22 Un de (a) ägyptischen Zaubera hän`s ebeso gmacht mit ihra Kunscht. So wird des Herz vum Pharao vuschtockt, un na (er) härt nit uf Moses un Aaron, we dr HERR gsait het. 7,23 Un dr Pharao drillt sich un goht heim un nimmt's sich nit z Herze. 7,24 Aba alli Ägypta grabe am Nil entlang nohch Wassa zuem Trinke, denn des Wassa üs däm Schtrom kenne sie nit trinke. 7,25 Un des währt siebä Däg lang, nohchdäm dr HERR d Schtrom gschla het.

Di zweit Plog: Fresch

7,26 Do sait dr HERR zue Moses: Gang hi zuem Pharao un sag zue nem: So sait dr HERR: (a) Loß mi Volk zeh, daß ses ma (mir) dent! 7,27 Wenn dü di aba weigasch, lueg, so will i (ich) di ganzes Biet (Gäu, Gau) mit Fresch plage, 7,28 daß dr Nil vu Fresch wimmle soll. De solle rufkrieche un in di Huus kumme, in di Schlofkamma, uf di Bett, au in de Hiisa vu dinene Große un vu dinem Volk, in dini Bachofe un in dini Bachtreg; 7,29 jo, de Fresch solle uf di selba un uf di Volk un uf alli dini Große krieche.

S 8. Kapitel

8,1 Un dr HERR sait zue Moses: Sag Aaron: Reck di Hand üs mit dinem Schtägä (Bängel) iba di große Bäch, Kanäl un Simpf un loß Fresch iba Ägypteland kumme. 8,2 Un Aaron reckt sini Hand üs iba des Wassa in Ägypte, un s kumme Fresch uffe, so daß Ägypteland zuedeckt wird. 8,3 Do hän`s de (a) Zaubera ebeso gmacht mit ihra Kunscht un len Fresch iba Ägypteland kumme.

D Froschplog wird abgwendet, aba Pharao bliebt hert

8,4 Do het dr Pharao Moses un Aaron ruefä lo un sait: (a) (b) (c) Bitte d HERRN fir mi, daß sa (er) de Fresch vu ma (mir) un vu minem Volk nihmt, so will i (ich) des Volk zeh lo, daß ses däm HERRN opfat. 8,5 Moses sait: Bschtimm iba mi in dinere Majeschtät, wenn i (ich) fir di, fir dini Große un fir di Volk bitte soll, daß bi dir un in dinem Huus de Fresch vutilgt wäre un alli im Nil bliebe. 8,6 Na (Er) sait: Morge. Moses git zantwort: Ganz we dü gsait hesch; uf daß dü erfahrsch, daß (a) (b) (c) (d) (e) nemads isch we dr HERR, unsa Gott. 8,7 De Fresch solle vu dir, vu dinem Huus, vu dine Große un vu dinem Volk go un ällei im Nil ibrigbliebe. 8,8 So gehn Moses un Aaron vum Pharao. Un Moses brellt zuem HERRN wägä dr Fresch, we na (er) däm Pharao zuegsait het. 8,9 Un dr HERR doet, we Moses gsait het, un de Fresch schterbe in d Hiisa, in d Hef un uf däm Feld. 8,10 Un ma huft sie zsämme, do ä Hufä un do ä Hufä, un s Land het dvu gschtunke. 8,11 Als aba dr Pharao gmerkt het, daß sa (er) Luft gregt het, (a) vuhärtet da (er) si Herz un het nit uf sie ghärt, we dr HERR gsait het.

Di dritt Plog: Stechmucke

8,12 Un dr HERR sait zue Moses: Sag Aaron: Schtreck di Bengel(Schtäckä) üs un hau in d Schtaub vum Bode(dr Erde), daß sa (er) zue Schtechmucke wird in ganz Ägypteland. 8,13 Sie hän`s so gmacht, un Aaron reckt sini Hand üs mit sinem Schtägä (Bängel) un schlat in d Schtaub uf d Erde. Un s kumme Mucke un hocke sich a d Mensch un a s Vieh; alle Schtaub dr Erde isch zue Mucke wore in ganz Ägypteland. 8,14 D (a) Zaubera hän`s ebeso gmacht mit ihra Kunscht, um Mucke vorzbringe; aba sie kenne`s nit. Un de Mucke ware au a d Mensche als au am Vieh. 8,15 Do sage de Zaubera zuem Pharao: Des isch (a) (b) (c) Gottes Finga. Aba des Herz vum Pharao wird vuschtockt, un na (er) het nit uf sie ghärt, we dr HERR gsait het.

Di viert Plog: Schnoke

8,16 Un dr HERR sait zue Moses: Mach di morge freh uf un kumm vor d Pharao, wenn na (er) üsä ans Wassa goht, un sag zue nem: Des sait dr HERR: (a) Loß mi Volk zeh, daß ses ma (mir) dent; 8,17 wenn nit, lueg, so will i (ich) Schnoke kumme lo iba di, dini Große, di Volk un di Huus, daß de Hiisa dr Ägypta un des Land, uf däm sie huuse, volla Schnoke wäre soll. 8,18 An däm Land Goschen aba, wo sich mi Volk ufhaltet, will i (ich) a däm Dag ebis Bsunderes doe, daß dert keini Schnoke sin, dmit dü innewirsch, daß (a) i (ich) dr HERR bi, inmitte dem Land, 8,19 un i (ich) will ä Undaschied mache zwische minem un dinem Volk. Morge scho soll des Zeiche bassiere. 8,20 Un dr HERR doet so, un s kumme vieli Schnoke in des Huus vum Pharao, in de Hiisa vu sinene Große un iba ganz Ägypteland, un des Land wird vusaut(vuherrt) vu d Schnoke.

Pharao macht Zuesage

8,21 Do het dr Pharao Moses un Aaron ruefä lo un sait: Gehn hi, opfare äirem Gott do im Land. 8,22 Moses sait: Des goht nit a, denn was ma (mir) däm HERRN, unsam Gott, opfare, isch (a) (b) d Ägypta ä Greuel. Lueg, wenn ma (mir) vor ihre Auge opfare, was ne ä Greuel isch, wäre sie uns dann (dnoh) nit schteinige? 8,23 (a) Drei Däg wiet wen ma (mir) in de Wüschte zeh un däm HERRN, unsam Gott, opfare, we na (er) uns gsait het. 8,24 Dr Pharao sait: (a) I (Ich) will äich zeh lo, daß ihr däm HERRN, äirem Gott, opfare in dr Wüschte. Nur ziehe nit so wiet, un bitte fir mi! 8,25 Moses sait: Lueg, wenn i (ich) etzed vu dir nüsgange bi, so will i (ich) d HERRN bitte, daß de Schnoke morge vum Pharao un sinene Große un sinem Volk platz mache; nur vueble(blende) uns nit nomol, daß dü des Volk nit zeh losch, däm HERRN z opfare. 8,26 Un Moses goht üsä vum Pharao un (a) bitte d HERRN. 8,27 Un dr HERR doet, we Moses gsait het, un schafft de Schnoke wäg vum Pharao, vu sinene Große un vu sinem Volk, so daß au nit eini übrigbliebt. 8,28 Aba dr Pharao (a) vuhertet si Herz au diesmol un het des Volk nit zeh lo.

S 9. Kapitel

Di fünft Plog: Viehpescht

9,1 Do sait dr HERR zue Moses: Gang hi zuem Pharao un sag zue nem: So sait dr HERR, dr Gott vu d Hebräer: (a) Loß mi Volk zeh, daß ses ma (mir) dent! 9,2 Wenn dü (a) bocksch(nit machsch) un sie wida ufhaltsch, 9,3 lueg, so wird (a) de Hand des HERRN kumme iba di Vieh uf däm Feld, iba de Gäul (Pferd), Esel, Kamele, Rinda un Schof, mit sehr (sölli) schwerer Pescht. 9,4 Aba dr HERR wird ä Undaschied mache zwische däm Vieh dr Israelite un däm dr Ägypta, daß nigs schtirb(vureckt) vu allem, was d Israelite hän. (a) 9,5 Un dr HERR bschtimmt ä Ziit un sait: Morge wird dr HERR des a däm Land doe. 9,6 Un dr HERR doet´s am andere Morge; do schtirbt(vureckt) alles Vieh vu d Ägypta, aba vum Vieh dr Israelite schtirbt(vureckt) nit eins. 9,7 Un dr Pharao schickt hi, un lueg, s war vum Vieh Israels nit eins gschtorbe(vureckt). Aba des (a) Herz vum Pharao wird vuschtockt, un na (er) het des Volk nit zeh lo.

Di sechst Plog: Blattern

9,8 Do sait dr HERR zue Moses un Aaron: Fillä äiri Händ (Pfode) mit Ruß üs däm Ofe, un Moses wirf nen vor rem Pharao in(gen) Himmel, 9,9 daß sa (er) iba ganz Ägypteland schtaubt un bese Blätzer ufbreche, a d Mensche un an d Viecher in ganz Ägypteland. (a) 9,10 Un sie nähmä Ruß üs däm Ofe un kumme vor d Pharao, un Moses wirft d Ruß in(gen) Himmel. Do breche uf (a) besi Blätzer a d Mensche un an d Viecher, 9,11 so daß de Zaubera nit vor Moses kumme kenne wägä d bese Blätzer; denn s ware a d Zaubera ebeso bese Blätzer we a alle Ägypta. 9,12 Aba dr HERR (a) vuschtockt des Herz vum Pharao, daß sa (er) nit uf sie ghärt het, we denn dr HERR zue Moses gsait het.

Di siebt Plog: Hagel

9,13 Do sait dr HERR zue Moses: Mach di morge freh uf un kumm vor d Pharao un sag zue nem: Des sait dr HERR, dr Gott vu d Hebräer: (a) Loß mi Volk zeh, daß ses ma (mir) dent; 9,14 sunscht wir i (ich) diesmol alli mini Ploog iba di selba schicke, iba dini Große un iba di Volk, dmit dü vuschtosch, daß (a) ses eina we i nit isch in ganze Land. 9,15 Denn i (ich) hät scho mi Hand üsrecke kennä un di un di Volk mit Pescht zschlat, daß dü vu dr Erde vutilgt wärsch, 9,16 aba dzue ha i (ich) di gmacht, daß mi Kraft a dir erschient un mi Name vukindigt wird in alle Lända. (a) (b) 9,17 Dü schtellsch di noh imma gege mi Volk un willsch`s nit zeh lo. 9,18 Lueg, i (ich) will morge um de Ziit ä sehr (sölli) große Hagel flege lo, we na (er) noh ne in Ägypte gsi isch vu dr Ziit a, als ses grindet wore war, bis hiit. 9,19 Un etze schick hi un vuwahr di Vieh un alles, was dü uf däm Feld hesch. Denn alli Mensche un des Vieh, alles, was uf däm Feld gfunde un nit in d Hiisa brocht wird, mueß schterbe, wenn dr Hagel uf sie flegt. 9,20 Wer etze vu d Große vum Pharao des Wort des HERRN firchtet, der het sini Knecht un si Vieh in d Hiisa fliehe lo. 9,21 Wäm si Herz aba nit des Wort des HERRN kehrt het, der het sini Knecht un si Vieh uf däm Feld glo.

9,22 Do sait dr HERR zue Moses: Reck di Hand üs in(gen) Himmel, daß ses hagelt iba ganz Ägypteland, iba Mensch, iba Vieh un iba alles Krut uf däm Feld in Ägypteland. 9,23 Do schtreckt Moses si Bengel(Schtäckä) in(gen) Himmel, un dr HERR het`s dunndere un (a) hagle lo, un Fiir scheßt uf d Bode ane. So het dr HERR Hagel flege lo iba Ägypteland, 9,24 un Blitz zuckt dzwische, un dr Hagel war so schwer, we na (er) noh ne in ganz Ägypteland gsi war, sietdäm de Lit dert huuse. 9,25 Un dr Hagel erschlat in ganz Ägypteland alles, was uf däm Feld war, Mensch un Vieh, un zerschlet alles Krut uf däm Feld un zerbricht alli Baim uf däm Feld. 9,26 Nur im Land Goschen, wo de Israelite ware, do hagelt`s nit. (a) (b)

Pharao git ziitwies nohch

9,27 Do schickt dr Pharao hi un het Moses un Aaron ruefä lo un sait zue nene: Diesmol hab i (ich) mi vusindigt; dr HERR isch im Recht, i (ich) aba un mi Volk sin schuldig. 9,28 (a) Bitt aba d HERRN, daß sa (er) ä End macht mit däm Dunnda un Hagel, so will i (ich) äich zeh lo, daß sa(ihr) nit länga do bliebe mehn. 9,29 Moses sait zue nem: Wenn i (ich) zue d Schtadt nüskumm, will i (ich) mi Händ (Pfode) üsbreite zuem HERRN, so wird dr Dunnda ufhäre un kei Hagel me flege, dmit dü (a) vuschtosch, daß d Bode des HERRN isch. 9,30 I (Ich) weiß aba: Dü un dini Große, ihr firchte äich noh nit vor Gott däm HERRN. 9,31 So wird vuschla dr Flachs un d Gerschte, denn de Gerschte schtoht in Ähre un dr Flachs in Bleet. 9,32 Aba dr Weize un des Korn wäre nit vuschla, denn s isch Speda dra. 9,33 So goht etze Moses vum Pharao zue d Schtadt üsä un breitet sini Händ (Pfode) üs zuem HERRN, un Dunnda un Hagel hän ufghärt, un dr Rägä tropft nimi uf d Bode. 9,34 Als aba dr Pharao sieht, daß Rägä, Dunnda un Hagel ufhärä, vusindigt da (er) sich wida un vuhertet si Herz, er un sini Große. 9,35 So wird (a) vum Pharao s Herz vuschtockt, daß sa (er) de Israelite nit zeh het lo, we dr HERR durch Moses gsait het.

S 10. Kapitel

Pharao bliebt hert

10,1 Do sait dr HERR zue Moses: Gang hi zuem Pharao; denn i (ich) ha si`s un vu sinene Große s Herz vuhärtet, uf daß i (ich) mini Zeiche unda ne doet 10,2 un uf daß dü vukindigsch vor d Ohre vu dinn Kinda un dinene Kindeskinda, we i (ich) mit d Ägypta vufahre bi un weli Zeiche i (ich) unda ne doe ha, dmit ihr wisst: (a) I (Ich) bi dr HERR. 10,3 So gehn Moses un Aaron hi zuem Pharao un sage zue nem: Des sait dr HERR, dr (a) Gott vu d Hebräer: We lang bocksch(machsch nit) dü , di vor ma (mir) z knie? Loß mi Volk zeh, daß ses ma (mir) dent! 10,4 Willsch dü aba nit, mi Volk zeh losse, lueg, so will i (ich) morge Heigumba kumme losse iba di Land, 10,5 daß sie des Land so vudecke, daß ma vu nem nigs me säh ka. Un sie solle frässä, was äich noh ibrig un vuschont bliebe isch vum Hagel, un sie solle alli Baim Kahlfrässä, de wida spriisse uf däm Feld; 10,6 un sie solle fille dini Hiisa un de Hiisa vu dinene Große un vu alle Ägypta, we sis net gsähne hän dini Vädare un dina Vädare Vädare, sit sie uf Erde ware, bis uf dän Dag. Un na (er) drillt sich um un goht vum Pharao üsä.

10,7 Do sage di Große vum Pharao zue nem: We lang soll der Ma uns s End bringe? Loß de Lit zeh, daß sie däm HERRN, ihrem Gott, dene. Willsch dü erscht härä, daß Ägypte undagange isch? 10,8 Do wäre Moses un Aaron wida vor d Pharao brocht. Der sait zue nene: Gehn hi un dene däm HERRN, äirem Gott. Wer vu äich soll aba nüszeh? 10,9 Moses sait: Mir wen zeh mit jung un alt, mit Sehn un Dechtare, mit Schof un Rinda; denn ma (mir) hän ä (a) Fescht des HERRN. 10,10 Na (Er) sait zue nene: Jo, dr HERR isch mit äich, so gwiß we i (ich) äich un äiri Kinda zeh loss! Ihr sähn doch selba, daß ihr Beses vorhän! 10,11 Nei, nur ihr Männa ziehe hi un dene däm HERRN! Denn des isch`s doch, was ihr ha hän. Un ma schuckt sie üsä vum Pharao.

Di acht Plog: Heigumba

10,12 Do sait dr HERR zue Moses: Reck di Hand iba Ägypteland üs, daß Heigumba uf Ägypteland kumme un alles uffrässä, was im Land wagst, alles, was (a) dr Hagel ibrigglo het. 10,13 Moses schtreckt si Bengel(Schtäckä) iba Ägypteland üs, un dr HERR trieb ä Oschtwind ins Land, d ganze Dag un di ganzi Nacht. Un am Morge fihrt dr Oschtwind (a) (b) de Heigumba her(ra). 10,14 Un sie kumme iba ganz Ägypteland un len sich rab iba alles in Ägypte, so vieli, we ne zvor gsi sin noh etze si wäre. 10,15 Denn sie vudecke d Erdbode so dicht, daß sa (er) ganz dunkel wird. Un sie fräße alles, was im Land gwachse isch, un alli Fricht uf d Baim, de dr Hagel ibrigglo het, un len nigs Greenes ibrig a d Baim un uf däm Feld in ganz Ägypteland. 10,16 Do het dr Pharao schnell Moses un Aaron ruefä lo un sait: (a) I (Ich) ha mi vusindigt a däm HERRN, äirem Gott, un a äich. 10,17 Vugen ma (mir) mini Sinde nur noh eimol un (a) bitte d HERRN, äire Gott, daß sa (er) doch der Tod vu ma (mir) wägnihmt. 10,18 Un Moses goht üsä vum Pharao un bätet zuem HERRN. 10,19 Do drait(wendet) dr HERR d Wind, so daß sa (er) sehr (sölli) stark üs Weschte kummt; na(der) hebt de Heigumba uf un wirft sie ins Schilfmeer, daß nit eina ibrigbliebt in ganz Ägypte. 10,20 Aba dr HERR (a) vuschtockt des Herz vum Pharao, daß sa (er) de Israelite nit zeh lo het.

Di nint Plog: Dunkli Nacht

10,21 Do sait dr HERR zue Moses: Reck di Hand gen Himmel, daß ä solchi dunkli Nacht isch in Ägypteland, daß ma sie griefe ka. 10,22 Un Moses reckt sini Hand gen Himmel. Do ward ä so dicki dunkli Nacht in ganz Ägypteland dräi Däg lang, 10,23 daß nemads d andere sieht noh wäggo ka vum Platz, wo na (er) grad war, dräi Däg lang. Aba bi alle Israelite war lecht in ihre Hitte(Wohnige). 10,24 Do reft dr Pharao nohch Moses un sait: Zehn hi un dene däm HERRN! Nur äiri Schof un Rinda len do; aba äiri Wieba un (a) Kinda derfe mit äich zeh. 10,25 Moses sait: Willsch dü uns denn Schlachtopfa un Brandopfa mitge, de ma (mir) unsam Gott, däm HERRN, darbringe? 10,26 Au unsari Viecher solle mit uns go - nit ei Klaue darf dhindebliebä -; denn dvu meße ma (mir) nähmä zuem Denscht unsares Gottes, des HERRN. Mir wisse nit, womit ma (mir) däm HERRN dene solle, bis ma (mir) derthi kumme. 10,27 Aba dr HERR (a) vuschtockt des Herz vum Pharao, daß sa (er) sie nit zeh losst. 10,28 Un dr Pharao sait zue nem: Gang vu ma (mir) un hüet (heet) di, daß dü ma (mir) nimi vor d Auge kummsch; denn a däm Dag, do dü ma (mir) vor d Auge kummsch, sollsch dü schterbe. 10,29 Moses git zantwort: We dü gsait hesch; i (ich) wir dir nimi vor d Auge kumme.

S 11. Kapitel

Gott kindigt Pharao d schwerschte Schlag a

11,1 Un dr HERR sait zue Moses: Ei Plog noh will i (ich) iba d Pharao un Ägypte kumme lo. Dann (Dnoh) wird da (er) äich vu do wägzeh lo, un nit nur des, sundern na (er) wird äich vu do sogar vutriebe. 11,2 So sag etze zuem Volk, daß jeda sich vu sinem Nochber un jedi vu ihra Nochberi silbanes un goldenes Sach ge lo soll. (a) 11,3 Un dr HERR vuschafft däm Volk Gunscht bi d Ägypta, un Moses war ä sehr (sölli) agsähene Ma in Ägypteland vor d Große vum Pharao un vor rem Volk.

11,4 Un Moses sait: Des sait dr HERR: Um midde in d Nacht will i (ich) durch Ägypteland go, 11,5 un (a) alli Erschtgiburt in Ägypteland soll schterbe, vum erschte Bue (Suhn) vum Pharao a, der uf sinem Thron hockt, bis zuem erschte Bue (Suhn) dr Magd, de hinda ihra Miihli hockt, un alli Erschtgiburt unda däm Vieh. 11,6 Un s wird ä großes Gschrei (Geblär) si in ganz Ägypteland, we ne zvor gsi isch noh wäre wird; 11,7 aba gege ganz Israel soll nit ei Hund mucke, nit gege Mensch noh Vieh, uf daß ihr wißt den, daß dr HERR ä (a) Undaschied macht zwische Ägypte un Israel. 11,8 Dann (Dnoh) wäre zue ma (mir) rabkumme alli dini Große un ma (mir) unda Feß flege un sage: Zeh üs, dü un alles Volk, des dir nohchgoht. Un dorufhi wir i (ich) üszeh.

.Und Moses goht vum Pharao mit grimmigem Zorn (Wuet). 11,9 Dr HERR aba sait zue Moses: Dr Pharao wird nit uf äich härä, uf daß mini Wunda noh me wäre in Ägypteland. 11,10 Un Moses un Aaron hän de Wunda alli doe vor rem Pharao; aba dr HERR (a) vuschtockt nem des Herz, so daß sa (er) de Israelite nit zeh lo het üs sinem Land.


S 12. Kapitel

S Passafescht

12,1 Dr HERR aba sait zue Moses un Aaron in Ägypteland: 12,2 (a) Der Monet soll bi äich dr erschte Monet si, un vu nem a solle ihr de Monet vum Johr zehle. 12,3 Sag dr ganze Gmeinde Israel: Am zehnte Dag vum Monet nihmt jeda Huusvada ä Lamm, je ä Lamm fir ä Huus. 12,4 Wenn aba in nem Huus fir ä Lamm zue wenig sin, so nihmt er's mit sinem Nochber, der sinem Huus am nägschte wohnt, bis ses so vieli sin, daß sie des Lamm ufässä kenne. 12,5 Ihr solle aba ä Lamm nähmä, (a) a däm kei Fehla isch, ä männli Tierli, nur ä Johr alt. Vu d Schof un Ziege solle ihr's nähmä 12,6 un solle`s vuwahre bis zuem vierzehnte Dag vum Monet. Do soll`s di ganzi Gmeinde Israel schlachte gege Obend hi. 12,7 Un sie solle vu sinem Bluet nähmä un beidi Pfoschte a d Dire un di oberi Schwelle dmit bschtrieche a d Hiisa, in däne sie's ässä, (a) 12,8 un solle des Fleisch ässä in dselbe Nacht, am Fiir brote, un ungsiirtes Brot dzue, un solle`s mit bittere Kräuta ässä. 12,9 Ihr solle´s nit roh ässä noh mit Wassa gkocht, sundern am Fiir brote mit Schädel, Schenkel un innere Deil. (a) 12,10 Un ihr solle nigs dvu ibriglo bis zuem Morge; wenn aba ebis ibrigbliebt bis zuem Morge, solle ihr's mit Fiir vubrenne. 12,11 So solle ihr's aba ässä: Um äiri Lende solle ihr girtlet si un äiri Schoeh a äire Feß ha un d Bengel(Schtäckä) in dr Hand un solle`s ihr ässä (a) (b) als de, de abhaue; s isch des HERRN s Passa. 12,12 Denn i (ich) will in dselbe Nacht durch Ägypteland go un alli Erschtgiburt schla in Ägypteland unda Mensch un Vieh un will ä Schtofgricht hebed iba alli Götta vu d Ägypta, i (ich), dr HERR. (4.Moses 33,4) 12,13 Dann (Dnoh) aba soll (a) des Bluet äicha Zeiche si a d Hiisa, in däne ihr sin: Wo i (ich) des Bluet sieh, will i (ich) a äich vorbäigo, un (b) de Plog soll äich nit widafahre, de des End bringt, wenn i (ich) Ägypteland schla. 12,14 Ihr solle dän Dag als Adenke(Gedenkdag) ha un solle nen feschtle als ä Fescht fir d HERRN, ihr un alli äiri Nohchkumme, als ewigi Ordnig.

S Fescht dr ungsiirte Brot

12,15 (a) (b) Siebä Däg solle ihr ungsiirtes Brot ässä. Scho am erschte Dag solle ihr d Suurdeig üs äire Hiisa doe. Wer sures Brot ißt, vum erschte Dag a bis zuem siebte, der soll üsgrottet wäre üs Israel. 12,16 Am erschte Dag soll ä heiligi Vusammlig si, un am siebte soll au heiligi Vusammlig si. Kei Arbet solle ihr dann (dnoh) doe; nur was jeda z Ässä bruucht, des ällei derfä na(ihr) äich zuerichte. 12,17 Halte des Gebot dr ungsiirte Brot. Denn ebe a däm Dag ha i (ich) äiri Schare üs Ägypteland gfihrt; drum solle ihr dän Dag hebed, ihr un alli äiri Nohchkumme, als ewigi Ordnig. 12,18 Am vierzehnte Dag vum erschte Monet am Obend solle ihr ungsiirtes Brot ässä bis zuem Obend vum einezwanzigschte Dag vum Monet, 12,19 so daß ma siebä Däg lang kei Suurdeig find in äire Hiisa. Denn wer gsäuertes Brot ißt, der soll üsgrottet wäre üs dr Gmeinde Israel, au ä Fremde odr ä Einheimische vum Land. 12,20 Kei gsäuertes Brot solle ihr ässä, sundern nur ungsiirtes Brot, wo imma ihr wohne den.

S Bluet vum Passalamm

12,21 Un Moses rueft alli Älteschte Israels un sait zue nene: Sörä Schof üs un riße sie fir äich nohch äire Gschlechta un schlachte des Passa. 12,22 Un riße ä Bischeli Ysop üs un dunke`s i in des Bluet (a) in däm Becke un bschtrierä dmit de Obaschwellä un de beide Pfoschte. Un kei Mensch goht zue sinere Huusdire üsä bis zuem Morge. 12,23 Denn dr HERR wird umägo un de Ägypta schla. Wenn na (er) aba des Bluet sieht a dr Obaschwellä un a d beide Pfoschte, wird da (er) a der Dire vorbäigo un d Vuderba nit in äiri Hiisa kumme lo, um äich z schla. 12,24 Drum so halt de Ordnig fir di un dini Nohchkumme ewig.

12,25 Un wenn ihr in des Land kumme, des äich dr HERR ge wird, we na (er) gsait het, so hebet (haltet) dän Bruch. 12,26 Un wenn äiri Kinda zue äich sage wäre: Was hän ihr do fir ä Bruch?, 12,27 solle ihr sage: S isch des Passaopfa des HERRN, der a d Israelite vorbigange isch in Ägypte, als sa(er) de Ägypta gschla un unsari Hiisa grettet het. Do vuneigt sich des Volk un bäte a. 12,28 Un de Israelite gehn hi un hän gmacht, we dr HERR s Moses un Aaron bifohle het.

Di zehnt Plog: D Erschtgiburt vu Ägypte schtirbt

12,29 Un z midde in d Nacht schlat dr HERR (a) alli Erschtgiburt in Ägypte vum erschte Bue (Suhn) vum Pharao a, der uf sinem Thron hockt, bis zuem erschte Bue (Suhn) vum Gfangene im Gfängnis (Loch) un alli Erschtgiburt vum Vieh. 12,30 Do schtoht dr Pharao uf in dselbe Nacht un alli sini Große un alli Ägypta, un s war (a) ä großes Gschrei (Geblär) in Ägypte; denn s war kei Huus, in däm nit ä Tode war.

S Volk Israels darf go

12,31 Un na (er) het Moses un Aaron ruefä lo in d Nacht un sait: Mache äich uf un ziehe wäg üs minem Volk, ihr un de Israelite. Gehn hi un dene däm HERRN, we ihr gsait hän. 12,32 Nähme au mit äich äiri (a) Schof un Rinda, we ihr gsait hän. Gehn hi un (b) bitte au um Segen fir mi. 12,33 Un de Ägypta (a) bugsiere des Volk un triebe`s schnell üs sem Land; denn sie sage: Mir sin alli Tod. 12,34 Un des Volk trait d rohe Deig, bvor ra (er) durchsiert(sur) war, ihri Backschissle in ihri Mäntel gwickelt, uf ihre Schultare. 12,35 Un de Israelite hän doe, we Moses gsait het, un hän sich vu d Ägypta (a) silbanes un goldenes Geschmeid un Kleida ge losse. 12,36 Dozue het dr HERR däm Volk (a) Gunscht vuschafft bi d Ägypta, daß sie nene bogig ware, un so nähmä sie`s vu d Ägypta viel Sach. 12,37 Eso ziehe de Israelite üs vu Ramses nohch Sukkot, sechshundatduusig Ma z Föß ohni de Wieba un Kinda. 12,38 Un s zeht au mit ne viel fremdes Volk, dzue Schof un Rinda, sehr (sölli) viel Viecher. 12,39 Un sie bache üs däm rohe Deig, den sie üs Ägypte mitbrocht hän, ungsiirti Brot; denn na (er) war nit sür, wel sie üs Ägypte wägtriebä wäre un sich nit länga ufhalte kenne un kei Väschba zuebreitet(zwäg gmacht) hän. 12,40 De Ziit aba, de de Israelite in Ägypte gläbt hän, isch (a) vierhundatdriesig Johr. 12,41 Als de um ware, ebe a däm Dag zeht des ganze Heer des HERRN üs Ägypteland. 12,42 Ä Nacht vum Wache war des fir d HERRN, um sie üs Ägypteland z fihre; (a) drum solle de Israelite de Nacht däm HERRN z Ehre wache, de(sie) un ihri Nohchkumme.

Vorschrifte fir s Passafescht

12,43 Un dr HERR sait zue Moses un Aaron: Des isch de Ordnig fir des Passa: Kei Fremde(Üslända) soll dvu ässä. 12,44 Isch scha(er) ä (a) kaufte Sklave, so beschniede ma nen; dann (dnoh) darf fa(er) dvu ässä. 12,45 Isch scha(er) aba ä Zueglofene(Beisasse) odr Dagelehna, so darf fa(er) nit dvu ässä. 12,46 In nem Huus soll ma`s ässä; ihr solle nigs vu sinem Fleisch üsä vor s Huus bringe un solle (a) kei Knoche a nem vubreche. 12,47 Di ganz Gmeinde Israel soll des doe. 12,48 Wenn ä Fremdling bi dir wohnt un däm HERRN des Passa hebed will, der beschnied alles, was männlich isch; alsdann ka na (er) dzue, daß sa (er) s haltet, un na (er) isch we ä Iheimische vum Land. Aba ä Unbschnittene darf nit dvu ässä. 12,49 Ei un desselbe Gsetz gelte fir di Iheimische un d Fremdling, der unda äich huust (wohnt). (a) (b) 12,50 Un alli Israelite hän gmacht, we dr HERR s Moses un Aaron bifohle het. 12,51 Ebe a däm Dag fihrt dr HERR de Israelite üs Ägypteland, Schar um Schar.

S 13. Kapitel

Alli Erschtgiburt ghärt däm Herrn

13,1 Un dr HERR schwätzt mit Moses un sait: 13,2 Heilig ma (mir) alli (a) (b) (c) (d) (e) (f) Erschtgiburt bi d Israelite; alles, was zerscht d Mueterschoß durchbricht bi Mensch un Vieh, des isch(kert) mi.

S Fescht vu d ungsiirte Brot

13,3 Do sait Moses zuem Volk: Denke a d Dag, a däm ihr üs Ägypte, üs dr Knechtschaft, zoge sin, denn dr HERR het äich mit mächtiga Hand vu dert rüsgfihrt; (a) drum sollsch dü nit gsiertes Brot ässä. 13,4 Hiit ziehe ihr üs, im Monet Abib. (a) 13,5 Wenn di etze dr HERR bringe wird in des Land dr Kanaanita, Hetita, Amorita, Hiwita un Jebusita, des sa(er) dir ge wird, (a) we na (er) dine Vädere gschwore het, ä Land, drin Milch un Honig fleßt, so sollsch dü d Bruch hebe in däm Monet. 13,6 Siebä Däg sollsch dü ungsiirtes Brot ässä, un am siebte Dag isch des HERRN Fescht. (a) 13,7 Dü sollsch siebä Däg ungsiirtes Brot ässä, daß bi dir (a) nit Suurdeig noh gsiertes Brot gsähne wird in alle dine Derfa (Käffa). 13,8 Ihr solle äire Sehn sage a dämselbe Dag: Des hebe ma (mir) desswegä, fir des was uns dr HERR doe het, als ma (mir) üs Ägypte zoge sin. 13,9 Drum soll`s dir we ä (a) (b) Zeiche si uf dinere Hand un we ä Merkmol zwische dine Auge, dmit des HERRN des Gsetz in dinem Muul (Gosch) isch; denn dr HERR het di mit mächtiga Hand üs Ägypte gfihrt. 13,10 Drum hebe de Ordnig Johr fir Johr zue der Ziit.

Bschtimmig fir alli Erschtgeburte

13,11 Wenn di etze dr HERR ins Land dr Kanaanita brocht het, we na (er) dir un dine Vädere gschwore het, un s dir ge het, 13,12 so sollsch dü däm HERRN alles üssundere, was zerscht d Mueterschoß durchbricht. Alli männlichi Erschtgiburt unda däm Vieh ghärt däm HERRN. 13,13 D Erschtgiburt vum Esel sollsch dü üslese mit nem Schof; wenn dü sie aba nit üslesesch, so brich ihr des Gnick. Bim Mensch aba sollsch dü alli Erschtgiburt unda dine Sehn üslese. 13,14 (a) Un wenn di hiit odr morge di Bue (Suhn) froge wird: Was bediitet des?, sollsch dü nem sage: Dr HERR het uns mit mächtiga Hand üs Ägypte, üs dr Knechtschaft, gfihrt. 13,15 Denn als dr Pharao schturr war un uns nit zeh het lo, erschlat dr HERR alli Erschtgiburt in Ägypteland, vu dr Erschtgiburt vum Mensch bis zue d Erschtgiburt vum Vieh. Drum opfa i (ich) däm HERRN alles Männliche, des zerscht d Mueterschoß durchbricht, aba de Erschtgiburt vu mine Buebä (Sühn) les i (ich) üs. 13,16 Un des soll dir we ä Zeiche uf dinere Hand si un we ä Merkmol zwische dine Auge; denn dr HERR het uns mit mächtiga Hand üs Ägypte gfihrt.

D Wolke- un Fiirsiile

13,17 Wo etze dr Pharao des Volk het zeh losse, fihrt sie Gott nit d Wäg durch des Land dr Philista, der am nägschte war; denn Gott het denkt, s kennt däm Volk leid doe(greue), wenn sie Kämpf vor sich sähn, un sie kennte wida nohch Ägypte umkehre. 13,18 Drum het da (er) des Volk ä Umwäg mache lo un fihrt`s durch d Wüschte zuem Schilfmeer. Un Israel zeht in Rei un Glied üs Ägypteland. 13,19 Un Moses nimmt mit sich de (a) (b) Knochä (Bei) vu Josef; denn na(der) het d Sehn Israels ä Eid abgnumme un gsait: Gott wird sich gwiß äich aneh; dann (dnoh) fihre mini Knochä (Bei) vu do mit äich furt. 13,20 So ziehe sie üs vu Sukkot un lagere in Etam am Rand vu d Wüschte. 13,21 Un dr HERR zeht vor nene her, am Dag in na (a) (b) (c) (d) Wolkesiile, um sie d rechte Wäg z fihre, un bi Nacht in na Fiirsiile, um ne z laichte, dmit sie Dag un Nacht wanderä kenne. 13,22 Nemols goht de Wolkesiile vum Volk wäg bi Dag noh de Fiirsiile bi Nacht.

S 14. Kapitel

D Ägypter jage d Israelite nohch

14,1 Un dr HERR schwätzt mit Moses un sait: 14,2 Schwätz zue d Israelite un sag, daß sie umkehre un sich lagere bi Pi-Hahirot zwische Migdol un däm Meer, vor Baal-Zefon; däm gegeiba solle ihr äich lagere. 14,3 D Pharao aba wird sage vu d Israelite: Sie hän sich vuirrt im Land; d Wüschte het sie igschlosse. 14,4 Un i (ich) will (a) si Herz vuhärte, daß sa (er) ne nohchjagt, un will mi Herrlichkeit erwiese a däm Pharao un alli mini Macht, un de Ägypta soll innewere, (b) daß i (ich) dr HERR bi. - Un sie hän´s so gmacht. 14,5 Als ses däm Kenig vu Ägypte vurote(agsait,aditet) wird, daß des Volk gflohe isch, wird si Herz vuwandlet un des Herz vu sinene Große gege des Volk, un sie sage: Wurum hän ma (mir) des doe un hän Israel zeh losse, so daß sie uns nimi dene? 14,6 Un na (er) spannt sini Kärre a un nimmt si Volk mit sich 14,7 un nimmt sechshundat üsgwählti Kärre un was sunscht a Kärre in Ägypte war mit Kämpfa uf jeda Kärre. 14,8 Un dr HERR vuschtockt des Herz vum Pharao, vum Kenig vu Ägypte, daß sa (er) d Israelite nohchjagt. Aba de Israelite ware unda dr Macht vu nare schtarken Hand usgzoge. 14,9 Un de Ägypta jage ne nohch mit Ross, Kärre un ihre Männa (Manne) un mit däm ganze Heer vum Pharao un hole sie i, als sie sich glageret hän am Meer bi Pi-Hahirot vor Baal-Zefon.

S Vutraue vu d Israelite goht nit wiet

14,10 Un als dr Pharao nooch rahkummt, hebet de Israelite ihri Auge uf, un lueg, de Ägypta ziehe hinda ne her. Un sie firchte sich sehr (sölli) un brellä zuem HERRN 14,11 un sage zue Moses: Ware nit Gräba in Ägypte, daß dü uns wägfihre meßtesch, dmit ma (mir) in dr Wüschte schterbe? Wurum hesch dü uns des adoe, daß dü uns üs Ägypte gfihrt hesch? 14,12 Hän ma(mir)'s dir nit scho in Ägypte gsait: Loß uns in Rueh, ma (mir) wen d Ägypta dene? S wär bessa fir uns, d Ägypta z dene, als in dr Wüschte z schterbe. 14,13 Do sait Moses zuem Volk: Firchte äich nit, schtehn fescht un luegä zue, was fir ä Heil dr HERR hiit a äich doe wird. Denn we ihr de Ägypta hiit aluege, den na(ihr) sie nemols me aluegä. 14,14 (a) (b) (c) Dr HERR wird fir äich schtritte, un ihr den schtill si.

14,15 Un dr HERR sait zue Moses: Was brellsch dü zue ma (mir)? Sag d Israelite, daß sie widazeh. 14,16 Dü aba hebe di Bengel(Schtäckä) uf un reck di Hand iba des Meer un deil`s midde durch, so daß de Israelite uf däm Trochene midde durch des Meer gehn. 14,17 Lueg, i (ich) will des Herz dr Ägypta vuhärte, daß sie hinda äich herzehn, un will mi Herrlichkeit erwiese a däm Pharao un vu all sinere Macht, a sinene Kärre un Männa (Manne). 14,18 Un de Ägypta solle innewere, daß i (ich) dr HERR bi, wenn i (ich) mi Herrlichkeit erweise a däm Pharao un a sinene Kärre un Männa (Manne).

14,19 Do hebt sich dr (a) Engel Gottes, der vor rem Heer Israels herzoge isch, un schtellt sich hinda sie. (b) Un de Wolkesiile vor ne hebt sich un kummt hinda sie 14,20 un kummt zwische des Heer dr Ägypta un des Heer Israels. Un dert war de Wolke finschta, un (a) do erlaichtet sie d Nacht, un so kumme de Heere di ganzi Nacht änanda nit necha.

Gott rettet d Israelite

14,21 Als etze Moses sini Hand iba des Meer reckt, het`s dr HERR zruckwieche lo durch ä schtarke Oschtwind di ganzi Nacht un macht des Meer troche, un de Wassa deile sich. 14,22 Un de Israeliten gehn inä midde ins Meer uf däm Trochene, un des Wassa war ne ä Muure zue d Rechte un zue d Linke. (a) (b) (c) (d) (e) 14,23 Un de Ägypta folge un ziehe ne nohch, alli Ross vum Pharao, sini Kärre un Männa (Manne), midde ins Meer. 14,24 Als etze de Ziit vu d Morgewache kummt, luegt dr HERR uf des Heer vu d Ägypta üs dr Fiirsiile un dr Wolke un bringt ä Angscht iba ihr Heer 14,25 un bremst(hemmt) de Räda vu ihre Kärre un macht, daß sie nur schwer vorwärtskumme. Do sage de Ägypta: Len uns abhaue(fliehe) vor Israel; dr HERR schtrietet fir sie gege Ägypte. 14,26 Aba dr HERR sait zue Moses: Reck di Hand üs iba des Meer, daß des Wassa widakummt un herflegt iba de Ägypta, iba ihri Kärre un Männa (Manne). 14,27 Do reckt Moses sini Hand üs iba des Meer, un des Meer kummt gege Morge wida in si Bett, un de Ägypta haue ab nem entgege. So wirft dr HERR sie midde ins Meer. 14,28 Un des Wassa kummt wida un vudeckt Kärre un Männa (Manne), des ganze Heer vum Pharao, des ne nohchgange war ins Meer, so daß nit eina vu ne ibrigbliebt. 14,29 Aba de Israelite gehn troche midde durchs Meer, un des Wassa war ne ä Muure zue d Rechte un zue d Linke. 14,30 So rettet dr HERR a däm Dag Israel üs dr Ägypta Hand. Un sie sähn de Ägypta tot am Ufa vum Meer liege. 14,31 So sieht Israel de mächtigi Hand, mit der dr HERR a d Ägypta gfeilscht het. Un des Volk firchtet d HERRN, un sie glaube nen un (a) (b) si Knecht Moses.

S 15. Kapitel

Moses singt ä Led

15,1 Domols singe Moses un d Israelite (a) des Led däm HERRN un sage:

I (Ich) will däm HERRN singe, denn na (er) het ä herrlichi Tat doe, Roß un Ma het da (er) ins Meer gworfe (gschtirzt). 15,2 Dr (a) (b) HERR isch mi Schtärki un mi Lobgsang un isch mi Heil. Des isch mi Gott, i (ich) will nen preise, na (er) isch minem Vada (Babbe) Gott, i (ich) will nen hochhebe.

15,3 Dr HERR isch d rechte (a) (b) Kregsma, (c) HERR isch si Name. 15,4 Pharao`s Kärre un sini Macht wirft da (er) ins Meer, sini userwählte Schtrieta vusinke im Schilfmeer. 15,5 D Defi het sie zuedeckt, sie suffe uf d Grund ab we ä Schtei (Wackes). 15,6 HERR, di rechti Hand doet großi Wunda; HERR, di rechti Hand het d Feinde (Gegna) zerschla. 15,7 Un mit dinere große Herrlichkeit hesch dü di Feind nagworfe(gschtirzt); wo dü di Wuet rüsglo hesch, frisst(vuzehrt) sie sie we Schtopple. 15,8 Durch di Schnaube het s Wassa sich ufbige, d Flute sin gschtande we ä Wall; de Defi wird schtarr midde im Meer. (a) 15,9 Dr Feind denkt: I (Ich) will nohchjage un sie packe un d Raub üsdeile un mi Muet a ne kehle. I (Ich) will mit Schwert üszeh, un mi Hand soll sie vuderbe. 15,10 Do hesch dü di Wind blose lo, un des Meer vudeckt sie, un sie suffe ab gehn unda we Bläi im mächtige Wassa.

15,11 HERR, (a) (b) (c) wer isch dir glich unda d Götta? Wer isch dir glich, der so mächtig, heilig, schrecklig, löblig un wundatätig isch? 15,12 Als dü di rechti Hand üsgreckt hesch, vuschlingt sie d Bode. 15,13 Dü hesch gleitet durch di Barmherzigkeit di Volk, des dü erlest hesch, un hesch sie gfihrt durch di Schtärki zue dinere heilige Wohnig. 15,14 Als des de Velka ghärt hän, (a) bebe sie; Angscht kummt bi d Philista a. 15,15 Do vuschrekä de Firschte Edoms, Zittre kummt iba de Gwaltige Moabs, alli Lit Kanaans wäre fäig. 15,16 S flegt uf sie Schrecke un Angscht; vor dinem mächtige Arm erschtarre sie we Schtei (Wackes), bis di Volk, HERR, durchzoge isch, bis des Volk durchzoge isch, des dü kauft hesch. 15,17 Dü hesch sie inä brocht un hesch sie ipflanzt uf däm (a) Berg vu dinem Erbdeil, den dü, HERR, dir als Wohnig gmacht hesch, zue dinem Heiligtum, HERR, des di Hand gmacht het. 15,18 Dr HERR wird Kenig si imma un ewig. (a) 15,19 Denn dr Pharao zeht inä ins Meer mit Ross un Kärre un Männa (Manne). Un dr HERR het des Meer wida iba sie kumme lo. Aba de Israelite gehn troche midde durchs Meer. (a)

Au Miriam singt ä Led

15,20 Do nimmt Mirjam, de Prophetin, Aarons Schweschta, ä (a) Pauke in ihri Hand, un alli Wieba folge re(ihr) nohch mit Pauke im Reige. 15,21 Un Mirjam singt ne vor: Len uns däm HERRN singe, denn na (er) het ä herrlichi Tat doe, Roß un Ma het da (er) ins Meer gworfe(gschtirzt).

Gott git däm Volk in Mara un Elim z trinke

15,22 Moses het Israel zeh lo vum Schilfmeer üsä zue d Wüschte (a) Schur. Un sie wandere dräi Däg in d Wüschte un find kei Wassa. 15,23 Do kumme sie nohch Mara; aba sie kenne des Wassa vu Mara nit trinke, denn s war sehr (sölli) bitta. Drum het ma d Platz Mara gheiße. 15,24 Do (a) murrt des Volk gege Moses un sait: Was solle ma (mir) trinke? 15,25 Na (Er) brellt zuem HERRN, un dr HERR zeigt nem ä Holz; des wirft da (er) ins Wassa, do wird s guet(seß).

Dert git da (er) ne Gsetz un Recht un (a) vusuecht sie 15,26 un sait: Wirsch dü dr Schtimm des HERRN, vu dinem Gott, folge un doe, was recht isch vor nem, un merke uf sini Gebote un hebed alli sini Gesetz, so will i (ich) dir keini vu däne Krankhete uflege, de i (ich) d Ägypta ufglegt ha; denn i (ich) bi dr HERR, di (a) (b) (c) (d) Dokta.

15,27 Un sie kumme nohch Elim; do ware zwöelf Wassaquelle un siebzig Palmbaim. Un sie lagere sich dert am Wassa.


S 16. Kapitel

Israel in d Wüschte Sin

16,1 Vu Elim ziehe sie üs, un de ganzi Gmeinde dr Israelite kummt in d Wüschte Sin, de zwische Elim un Sinai lit, am fuchzehnte Dag vum zweite Monet, nohchdäm sie vu Ägypte usgzoge ware.

16,2 Un s murrt de ganzi Gmeinde dr Israelite gege Moses un Aaron in d Wüschte. (a) 16,3 Un sie sage: (a) Wollte Gott, ma (mir) wäre in Ägypte gschtorbe durch Hand des HERRN, als ma (mir) bi d Kleischtepf hocke un Brot un Massig zue ässä. Denn ihr hän uns dzue rüsgfihrt in de Wüschte, daß ihr de ganzi Gmeind a Hunga schterbe len. 16,4 Do sait dr HERR zue Moses: Lueg, i (ich) will äich (a) Brot vum Himmel regne losse, un des Volk soll nusgoh un jede Dag sammle, was ses fir d Dag bruuch, daß ich's (b) pref, ob`s in minem Gsetz wandlet odr nit. 16,5 Am sechste Dag aba wird's bassiere, wenn na zuerichte, was sa ibringe, daß ses doppelt soviel si wird, we na sunscht jede Dag sammle. 16,6 Moses un Aaron sage zue ganz Israel: Am Obend soll na(ihr) innewere, daß äich dr HERR üs Ägypteland gfihrt het, 16,7 un am Morge den na dem HERRN si Herrlichkeit säh, denn na (er) het aira Murre gege d HERRN ghärt . Was sin ma (mir), daß ihr gege uns murre? 16,8 Wida sait Moses: Dr HERR wird äich am Obend Fleisch z ässä ge un am Morge Brot Massig, wel dr HERR aira Murre ghärt het, womit ihr gege nen gemurrt hän. Denn was sin ma (mir)? Aira Murre isch nit gege uns, sundern gege d HERRN.

16,9 Un Moses sait zue Aaron: Sag d ganze Gmeind dr Israelite: Kumme her(ra) vor d HERRN, denn na (er) het aira Murre ghärt . 16,10 Un als Aaron noh schwätzt zue d ganze Gmeind dr Israelite, drille sie sich zue d Wüschte hi, un lueg, d (a) (b) (c) Herrlichkeit des HERRN erschient in dr Wolke. 16,11 Un dr HERR sait zue Moses: 16,12 I (Ich) ha des Murre dr Israelite ghärt . Sag ne: Gege Obend solle na Fleisch z ässä ha un am Morge vu Brot satt wäre un solle innewere, daß i (ich), dr HERR, aira Gott bi.

D Israelite gregä Wachtle un Manna

16,13 Un am Obend kumme (a) Wachtle uffe un decke des Laga i. Un am Morge lit Tau rings um des Laga. 16,14 Un als dr Tau wäg war, lueg, do liet's in dr Wüschte rund un klei we Räif uf fem Bode. 16,15 Un als ses d Israelite sähn, sage sie undaänanda: Ma hu? Denn sie wißte nit, was ses war. Moses aba sait zue nene: S isch (a) (b) (c) (d) des Brot, des äich dr HERR z ässä ge het. 16,16 Des isch's aba, was dr HERR bifohle het: Jeda sammlet, soviel la (er) zuem Ässä bruucht, ä Krueg voll fir jede noh d Zahl dr Lit in sinem Zelt. 16,17 Un de Israelite hän's gmacht un sammle, eina viel, dr andere ä weng. 16,18 Aba als ma's nochmißt, (a) het der nit driba, der viel gsammlet het, un der nit drunda, der ä weng gsammlet het. Jeda het gsammlet, soviel la (er) zuem Ässä bruucht. 16,19 Un Moses sait zue nene: Nemad soll ebis dvu ibrig lo bis zuem nägschte Morge. (a) (b) (c) 16,20 Aba sie ghorche Moses nit. Un etlichi len dvu ibrig bis zuem nägschte Morge; do wird`s volla Wirma un schtinkt. Un Moses wird zornig uf sie. 16,21 Sie sammle aba all Morge, soviel jeda zuem Ässä bruucht. Wenn aba d Sunne heiß schient, vuschielzts.

Gott sorgt fir d Sabbat

16,22 Un am sechste Dag sammle sie doppelt soviel Brot, je zwei Kreg voll fir eine. Un alli Vorschteha dr Gmeinde kumme hi un vuzehle's Moses. 16,23 Un na (er) sait zue nene: Des isch's, was dr HERR gsait het: Morge isch Ruehdag, heiliger (a) Sabbat fir d HERRN. Was ihr bache wen, des bache, un was ihr koche wen, des koche; was aba ibrig isch, des lege uf d site, daß ses ufghobe wird bis zuem nägschte Morge. 16,24 Un sie lege's uf d site bis zuem nägschte Morge, we Moses bifohle het. Do wird s nit schtinkig, un war au kei Wurm drin. 16,25 Do sait Moses: Eßt des hiit, denn hiit isch dr Sabbat des HERRN; ihr den hiit nigs find uf fem Feld. 16,26 Sechs Däg solle ihr sammle; aba dr siebte Dag isch d Sabbat, a däm wird nigs do si.

16,27 Aba am siebte Dag gehn etlichi vum Volk üsä, um z sammle, un finde nigs. 16,28 Do sait dr HERR zue Moses: We lang weigere ihr äich, mini Gebot un Weisige z hebe? 16,29 Luege, dr HERR het äich d Sabbat ge; drum git da (er) äich am sechste Dag fir zwei Däg Brot. So bliebe etze jeda, wo na (er) isch, un nemads vulosst si Wohnplatz am siebte Dag. 16,30 Eso rueht des Volk am siebte Dag.

Ä Krueg Manna wird als Erinnerig ufghobe

16,31 Un des Huus Israel het`s Manna gheiße. Un s war we wieße Koriandersame un het ä Geschmack we Weckle(Semmel) mit Honig. 16,32 Un Moses sait: Des isch's, was dr HERR bifohle het: Mache ä Krueg dvu voll, um`s ufzhebe fir äiri Nohchkumme, uf daß ma sieht des Brot, mit däm i (ich) äich z ässä ge ha in dr Wüschte, als i (ich) äich üs Ägypteland gfihrt ha. 16,33 Un Moses sait zue Aaron: Nimm ä (a) Gfäß un doe Manna inä, d zehnte Deil vumä Scheffel, un schtell s hi vor d HERRN, daß ses ufbwahrt (ufghebt) wird fir äiri Nohchkumme. 16,34 We dr HERR s Moses bifohle het, so schtellt Aaron des Gfäß vor d Lade mit däm Gsetz, dmit s ufbwahrt (ufghebt) wird. 16,35 Un de Israelite ässä Manna vierzig Johr lang, bis sie in Land kumme mit Lit; bis a de Grenze vum Land Kanaan ässä sie Manna. (a) 16,36 Ä Krueg aba isch dr zehnte Deil vumä Scheffel.

S 17. Kapitel

Israel in Massa un Meriba

(4Mo 20,1-13)

17,1 Un de ganzi Gmeind dr Israelite zeht üs dr Wüschte Sin wida ihri Däg, we ne dr HERR bifihlt, un sie lagere sich in Refidim. Do het des Volk kei Wassa z trinke. (a) 17,2 Un sie schtängere mit Moses un sage: Gib uns Wassa, daß ma (mir) trinke. Moses sait zue nene: Was schtängert ihr mit ma (mir)? Wurum (a) vusuecht ihr d HERRN? 17,3 Als aba dert des Volk nohch Wassa durscht ka het, (a) (b) (c) hän sie gege Moses gschtängert un sage: Wurum hesch dü uns üs Ägypte zeh losse, daß dü uns, unsari Kinda un unsa Vieh vor Durscht schterbe losch? 17,4 Moses brellt zuem HERRN un sait: Was soll i (ich) mit däm Volk doe? S fehlt nit viel, so wäre sie mi noh (a) schteinige. 17,5 Dr HERR sait zue nem: Kumm hi vor des Volk un nimm ä baar vu d Älteschte Israels mit dir un nimm di Bengel(Schtäckä) in di Hand, mit däm dü (a) d Nil gschla hesch, un gang hi. 17,6 Lueg, i (ich) will dert vor dir schtoh uf däm Felse am Horeb. Do sollsch dü (a) a d Fels schla, so wird Wassa rüslaufe, daß des (b) Volk trinke ka. Un Moses doet so vor d Auge vu d Älteschte vu Israel. 17,7 Do het da (er) d Platz (a) Massa un Meriba gheiße, wel d Israelite dert gschtängert un d HERRN vusuecht un gsait hän: (b) Isch dr HERR unda uns odr nit?

D Amalekita kämpfe gege Israel un vuliere

17,8 Do kummt Amalek un kämpft gege Israel in Refidim. 17,9 Do sait Moses zue Josua: Wehl uns Männa (Manne) üs, zeh üs un kämpf gege Amalek. Morge will i (ich) obe uf däm Hiigel schtoh mit däm Bengel(Schtäckä) Gottes in d Hand. 17,10 Un Josua doet, we Moses nem gsait het, un kämpft gege Amalek. Moses aba un Aaron un Hur gehn uf d Hechi vum Hiigel. 17,11 Un wenn Moses sini Händ hochhebt, siegt Israel; wenn na (er) aba sini Händ sinke glo het, siegt Amalek. 17,12 Aba Moses wäre d Händ (Pfode) schwer; drum nähmä de beide ä Schtei (Wackes) un lege nen hi, daß sa (er) sich hochhebt. Aaron aba un Hur schtitze nem d Händ (Pfode), uf jeda Site eina. So bliebe sini Händ (Pfode) obe, bis d Sunne undagoht. 17,13 Un Josua ibawältigt Amalek un si Volk durch Schärfi vum Schwert.

17,14 Un dr HERR sait zue Moses: Schrib des zuem Adenke in ä Buech un präg`s Josua i; denn i (ich) will Amalek unda däm Himmel uslesche, daß ma a ne nimi denk. (a) (b) 17,15 Un Moses het ä Altar baut un het nen gheiße: Dr HERR mi Feldzeiche. 17,16 Un na (er) sait: D Hand a d (a) Thron des HERRN! Dr HERR fihrt Kreg gege Amalek vu Kind zue Kindeskind.


S 18. Kapitel

Jitro bsuecht Moses

18,1 Un Jitro, dr Prieschta in Midian, Moses Schwiegavada, het alles ghärt, was Gott a Moses un sinem Volk Israel doe het, daß dr HERR Israel üs Ägypte gfihrt het. 18,2 Do nimmt da (er) mit sich (a) Zippora, s Wieb vum Moses, de na (er) zruckgschickt het, 18,3 samt ihre beide Sehn; vu däne hießt eina (a) Gerschon, denn Moses sait: I (Ich) bi ä Gascht wore in fremdem Land, 18,4 un dr andere (a) Elïser, denn na (er) sait: D Gott vu minem Vada (Babbe) isch mi Hilf gsi un het mi errettet vor rem Schwert vum Pharao. 18,5 Als etze Jitro, Moses Schwiegavada, un sini Buebä (Sühn) un si Wieb zue nem in d Wüschte kumme, a d Berg Gottes, wo na (er) sich glageret het, 18,6 het da (er) Moses sage lo: I (Ich), Jitro, di Schwiegavada, bi zue dir kumme un di Wieb un ihri beide Buebä (Sühn) mit dare. 18,7 Do goht Moses üsä nem entgege un buckt sich vor rem un schmutzt (küsst) nen. Un als sie sich undaänanda greßt hän, gehn sie ins Zelt. 18,8 Do vuzehlt Moses sinem Schwiegavada alles, was dr HERR um Israels wille däm Pharao un d Ägypta adoe het, un alli des Abmehe, des ne uf däm Wäg begegnet war, un we sie dr HERR errettet het. 18,9 Jitro aba freut sich iba all des Guete, des dr HERR a Israel doe het, we na (er) sie errettet het üs dr Ägypta Hand. 18,10 Un Jitro sait: Globt isch dr HERR, der äich errettet het üs Ägypta un vum Pharao. 18,11 Etze weiß i (ich), daß dr HERR greßa isch als alli Götta; denn na (er) het des Volk üs dr Ägypta Händ errettet, (a) (b) wel sie vumesse a Israel gfeilscht hän. 18,12 Un Jitro, Moses Schwiegavada, macht Gott ä Brandopfa un bringt ä Schlachtopfa dar. Do kumme Aaron un alli Älteschte vu Israel, um mit Moses Schwiegavada des Ässä zue hebe vor Gott. (a)

Richta wäre igsetzt, um Moses z helfe

(5Mo 1,9-18)

18,13 Am andere Morge het sich sich Moses anekockt, um däm Volk Recht z sage. Un des Volk schtoht um Moses her vum Morge bis zuem Obend. 18,14 Als aba si Schwiegavada alles sieht, was sa(er) mit däm Volk doet, sait da (er): Was doesch dü denn mit däm Volk? Wurum muesch dü ganz ällei do hocke, un alles Volk schtoht um di her vum Morge bis zuem Obend? 18,15 Moses git nem zantwort: S Volk kummt zue ma (mir), um Gott z froge. 18,16 Denn wenn sie Schtriedfall hän, kumme sie zue ma (mir), dmit i (ich) richt zwische däm eine un däm andere un doe ne kund d Satzige Gottes un sini Wiesige. 18,17 Sie Schwiegavada sait zue nem: S isch nit guet, we dü des doesch. 18,18 Dü machsch di z med, dzue au des Volk, des mit dir isch. Des Gschäft isch dir zue schwer; dü kasch`s ällei nit üsrichte. (a) (b) 18,19 Aba här uf mi Schtimm; i (ich) will dir rote, un Gott wird mit dir si. Vuträtt dü des Volk vor Gott un bring ihri Aliege vor Gott 18,20 un doe ne de Satzige un Wiesige kund, daß dü sie lehrsch d Wäg, uf däm sie wandle, un de Werke, de sie doe solle. 18,21 Lueg di aba unda däm ganze Volk um nohch redliche Lit, de Gott firchte, erlig sin un däm ungrechte Gwinn feind. De bring iba sie als Oberschti iba duusig, iba hundat, iba fuchzig un iba zehn, 18,22 daß sie des Volk alliziit richte. Nur wenn`s ä greßeri Sach isch, solle sie de vor di bringe, alli gringeri Sache aba solle sie selba richte. So mach dir's lichta un loß sie mit dir trage. 18,23 Wirsch dü des doe, so kasch dü üsrichte, was dir Gott bifihlt, un des ganze Volk ka mit Friide a si Platz kumme. 18,24 Moses ghorcht däm Wort vu sinem Schwiegavada(Schwiegababbe) un doet alles, was sa(er) gsait het, 18,25 un bschtimmt redlichi Lit üs ganz Israel un macht sie zue Häupta (Kepf) iba des Volk, zue Obaschti iba duusig, iba hundat, iba fuchzig un iba zehn, 18,26 daß sie des Volk alliziit richte, di schwerere Sache kumme vor Moses un di kleinere Sache den sie selba richte. 18,27 Un Moses het si Schwiegavada wida in si Land zeh lo.

S 19. Kapitel

S Volk wird zwäg gmacht, Gott z begegne

19,1 Am erschte Dag vum dritte Monet nohch rem Üszug dr Israelite üs Ägypteland, gnau uf d Dag, kumme sie in d Wüschte Sinai. 19,2 Denn sie ware üsgzoge vu Refidim un kumme in d Wüschte Sinai un lagere sich dert in dr Wüschte gegeiba däm Berg.

19,3 Un Moses schtiegt nuf zue Gott. Un dr HERR reft nem vum Berg zue un sait: So sollsch dü sage zuem Huus Jakob un d Israelite vukindige: 19,4 Ihr hän gsähne, was i (ich) mit d Ägypta doe ha un we i (ich) äich (a) trage ha uf Adlafligel un äich zue ma (mir) brocht ha. 19,5 Were ihr etze mina Schtimm folge un (a) mi Abmachig (Abkumme) hebe, so solle na (b) mi z Eige si vor alle Mensche; denn de ganzi Erde isch mi. 19,6 Un ihr solle ma (mir) ä Kenigrich vu (a) (b) (c) Prieschta (Pfarra) un ä (d) heiliges Volk si. Des sin de Wort, de dü d Israelite sage sollsch.

19,7 Moses kummt un rueft di Älteschte vum Volk un legt ne alli de Wort vor, de nem dr HERR bifohle het. 19,8 Un alles Volk git zantwort (a) imetig un sait: Alles, was dr HERR gsait het, wen ma (mir) doe. Un Moses het de Wort vum Volk däm HERRN wida gsait. 19,9 Un dr HERR sait zue Moses: Lueg, i (ich) will zue dir kumme in (a) (b) (c) nare dichte Wolke, uf daß des Volk s härt, wenn i (ich) mit dir schwätz, un (d) dir fir imma glaubt. Un Moses vukindet däm HERRN de Wort vum Volk.

S Volk soll sich heilig halte

19,10 Un dr HERR sait zue Moses: Gang hi zuem Volk un (a) (b) (c) heilige sie hiit un morge, daß sie ihri Kleida wäsche 19,11 un parat sin fir d dritte Dag; denn am dritte Dag wird dr HERR vor allem Volk rabfahre uf d Berg Sinai. 19,12 (a) Un zeh ä Grenze um des Volk un sag zue nene: Hete äich, uf d Berg z schtiege odr si Fueß z berihre; denn wer d Berg arihrt, der soll schterbe. 19,13 (a) Keine Hand soll nen arihre, sundern na (er) soll gschteinigt odr erschosse wäre; s isch Tierli odr Mensch, sie solle nit am läbä bliebe. Wenn aba des Widderhorn lang tröne wird, dann (dnoh) soll ma uf d Berg schtiege. 19,14 Moses schtiegt vum Berg zuem Volk rab un heiligt sie, un sie wäsche ihri Kleida. 19,15 Un na (er) sait zue nene: Sin parat fir d dritte Dag, un keina (a) (b) rihrt ä Wieb a.

Moses trifft Gott uf fem Berg Sinai

19,16 Als etze dr dritte Dag kummt un s Morge war, do hebt sich ä Dunna un Blitze un ä dichti Wolke uf däm Berg un dr Ton vu na sehr (sölli) schtarke Trumpete (Päpere). Des ganze Volk aba, des im Laga war, vuschreckt . 19,17 Un Moses fihrt des Volk üs däm Laga Gott entgege, un s kummt nab a d Berg. 19,18 D ganze Berg Sinai aba raucht, wel dr HERR uf d Berg rabfahrt im Fiir; un d Rauch schtiegt uf we d Rauch vu nem Schmelzofe, un d ganze Berg bebt sehr (sölli) . (a) 19,19 Un d Trumpete (Päpere) Ton ward imma schtärka. Un Moses schwätzt, un (a) (b) Gott git nem lut zantwort. 19,20 Als etze dr HERR rabkumme war uf d Berg Sinai, obe uf sinem Gipfel, rueft da (er) Moses nuf uf d Gipfel vum Berg, un Moses schtiegt nuf. 19,21 Do sait dr HERR zue nem: Schtieg nab un vumahn des Volk, daß sie nit durchbreche zuem HERRN, nen azluege, un vieli vu nene flege. 19,22 Au de Prieschta, de sunscht zuem HERRN humme(nahe) derfe, solle sich heilige, daß sie dr HERR nit vuschmettert. 19,23 Moses aba sait zuem HERRN: Des Volk ka nit uf d Berg Sinai schtiege, denn dü hesch uns vumahnt un gsait: Zieh ä Grenze um d Berg un heilig nen. 19,24 Un dr HERR sait zue nem: Gang hi, schtieg nab un kumm wida uffe, dü un Aaron mit dir; aba d Prieschta un des Volk solle nit durchbreche, daß sie nufschtiege zuem HERRN, dmit da (er) sie nit vuschmettert. (a) 19,25 Un Moses schtiegt abe zuem Volk un het`s nem gsait.

S 20. Kapitel

Di zehn Gebote

(5Mo 1,9-18)

20,1 Un (a) Gott said alli de Wort:

20,2 I (Ich) bi dr HERR, di Gott, der i (ich) di üs Ägypteland, üs dr Knechtschaft, gfihrt ha. (a) (b) 20,3 Dü sollsch keini andere Götta ha näbe ma (mir). (a) (b) (c) 20,4 Dü sollsch dir (a) (b) (c) (d) (e) kei Bild noh irgendei Glichnis mache, nit vu däm, was obe im Himmel, noh vu dem, was unde uf Erde, noh vu dem, was im Wassa unda dr Erde isch: 20,5 Bäte sie nit a un dene ne nit! Denn i (ich), dr HERR, di Gott, bi ä (a) (b) (c) (d) eifernde Gott, (e) (f) (g) der de Missetat dr Vädare heimsuecht bis ins dritte un vierte Glied a d Kinda dera, de mi hasse, 20,6 aba Barmherzigkeit zeigt a viele Dusig, de mi liebe un mini Gebote hebed. (a) (b)

20,7 Dü sollsch (a) (b) d Name des HERRN, vu dinem Gott, nit mißbruuche; denn dr HERR wird den nit ungschtroft losse, der si Name mißbruucht.

20,8 Denk a d Sabatdag, daß dü nen heiligsch. (a) 20,9 Sechs Däg sollsch dü schaffe un all di Werk doe. 20,10 Aba am siebte Dag isch dir (a) (b) (c) (d) Sabbat des HERRN, vu dinem Gott. Do sollsch dü kei Arbet doe, au nit di Bue (Suhn), di Dochta, di Knecht, di Magd, di Vieh, au nit di Fremdling, der in dinere Schtadt läbt. 20,11 Denn in sechs Däg het dr HERR Himmel un Erde gmacht un des Meer un alles, was drinne isch, un rueht am siebte Dag. Drum segnet dr HERR d Sabbatdag un heiligt nen. (a)

20,12 Dü sollsch di Vada (Babbe) un di Muetter ehre, uf daß dü lang läbsch in däm Land, des dir dr HERR, di Gott, ge wird. (a) (b) (c) (d)

20,13 Dü sollsch Nemads umbringe. (a) (b) (c)

20,14 Dü sollsch nit ehebreche. (a) (b)

20,15 Dü sollsch nit schtähle. (a) (b) (c)

20,16 Dü sollsch nit falsches Ziignis (Züügnis) ge gege di Nächschte. (a) (b) (c)

20,17 Dü sollsch nit ha welle vu dinem Nächschte s Huus.

.Dü sollsch nit ha welle vu dinem Nächschte s Wieb, Knecht, Magd, Rind, Esel noh irgend ebis, was di Nächschte het. (a) (b)

Moses stoht als Vumittla zwische Gott un nem Volk

(5Mo 5,22-33)

20,18 Un alles Volk wird Ziige vum Dunnda un Blitz un däm Ton dr Trumpete (Päpere) un däm Rauch vum Berg. Als sie aba des sähn, haue sie ab un bliebe in dr Ferni schtoh 20,19 un sage zue Moses: Schwätz dü mit uns, ma (mir) wen härä; aba loß Gott nit mit uns schwätze, ma (mir) kennte sunscht schterbe. 20,20 Moses aba sait zuem Volk: Firchte äich nit, denn Gott isch kumme, äich z (a) vusueche, dmit ihr's vor Auge hän, we na (er) z firchte isch, un ihr nit sindige. 20,21 So schtoht des Volk vu wietem, aba Moses goht ins (a) Dunkle, wo Gott drinne war.

Des Altargsetz

20,22 Un dr HERR sait zue nem: So sollsch dü d Israelite sage: Ihr hän gsähne, daß i (ich) mit äich vum Himmel gschwätzt ha. 20,23 Drum solle ihr äich keini andere Götta näbe ma (mir) mache, nit silberni noh goldeni solle ihr äich mache.

20,24 Ei Altar üs Erde mache na ma (mir), uf däm dü dini Brandopfa un Dankopfa, dini Schof un Rinda, opfasch. (a) Bi jedäm Platz, wo i (ich) a mi Name denke lo will, do will i (ich) zue dir kumme un di segne. 20,25 Un wenn dü ma (mir) ä (a) (b) Schteialtar mache willsch, sollsch dü ne nit vu vuklopftem Schtei (Wackes) baue (bäue); denn wenn dü mit dinem Ise driba kummsch, so wirsch dü nen entweihe. 20,26 Dü sollsch au nit uf Schtufä zue minem Altar nufschtiege, daß nit di Nackedei (Blöße) ufdeckt wär vor nem.


S 21. Kapitel

Des Bundesbuech: 21,1-23,33

Si Afang

21,1 Des sin de Rechtsordnige, de dü ne vorlege sollsch:

Vorschrifte iba hebräische Sklave

(5Mo 15,12-18)

21,2 Wenn dü ä hebräische Sklave kaufsch, so soll la (er) dir sechs Johr dene; im siebte Johr aba soll la (er) fraiglosse wäre ohni Lesegeld. (a) (b) (c) 21,3 Isch scha(er) ohni Wieb kumme, so soll la (er) au ohni Wieb go; isch scha(er) aba mit sinem Wieb kumme, so soll sie mit nem go. 21,4 Het nem aba si Herr ä Wieb ge un het sie nem Buebä (Sühn) odr Dechta uf d Welt brocht, so soll s Wieb un d Kinda sinem Herrn ghäre, er aba soll ohni Wieb go. 21,5 Sait aba dr Sklave: I (Ich) ha mi Herrn leb(lieb) un mi Wieb un Kind, i (ich) will nit fräi wäre, 21,6 so (a) (b) so bringt nen si Herr vor Gott un schtellt nen a d Dire odr d Pfoschte un durchbohrt mit nem Pfreme si Ohr, un na (er) isch si Sklave fir imma.

Vorschrifte iba hebräische Sklavinne

21,7 Vukauft öbber (ebber) sini Dochta als Sklavin, so darf sie nit (a) fraiglosse wäre we d Sklave. 21,8 Het ihr Herr sie fir sich gnumme un sie gfallt nem nit, so soll la (er) sie üslese losse. Na (Er) het aba nit Macht, sie unda ä fremdes Volk z vukaufe, nohchdäm ma (er) sie vuschmäht het. 21,9 Het da (er) sie aba fir si Bue (Suhn) bschtimmt, so soll la (er) nohch rem Recht dr Dechtare a nare(ihr) doe. 21,10 nimmt da (er) sich aba noh ä anderi, so soll la (er) d erschte a Ässä, Klamotte un ehelichem Recht nigs abdoe. 21,11 Erfillt da (er) a ihr de dräi Pflichte nit, so soll sie umsunscht fraiglosse wäre, ohni Lesegeld.

Mord un Totschlag

21,12 Wer ä Mensch schlat, daß sa (er) schtirbt, der soll schterbe. (a) (b) (c) 21,13 Het da (er) nem aba nit nohchgschtellt, sundern het Gott s sinere Hand widafahre losse, so will i (ich) dir (a) (b) ä Platz bschtimme, wohi na (er) fliehe ka. 21,14 Wenn aba öbber (ebber) a sinem Nächschte frevelt un nen mit Hindalischt umbringt, so sollsch dü nen (a) vu minem Altar wägrieße, daß ma nen tot macht.

Wenn öbber (ebber) sini Eltere schlet

21,15 Wer Vada (Babbe) odr Muetter schlat, der soll schterbe.

Entfihrig vu Mensche

21,16 Wer ä (a) (b) Mensch schtielt(raubt), isch s, daß sa (er) nen vukauft, isch s, daß ma nen bi nem findet, der soll schterbe.

Entehrig dr Eltere

21,17 Wer Vada (Babbe) odr Muetter fluecht, der soll schterbe. (a) (b) (c)

Vuletzig durch Mensche

21,18 Wenn Ma mit Ma(Männa) mitänanda schtritte un eina schlat d andere mit nem Schtei (Wackes) odr mit dr Faust, daß sa (er) nit schtirbt, sundern ins Bett liege mueß 21,19 un wida ufkummt un üsgoh ka a sinem Stock, so soll der, der nen gschla het, nit bschtroft wäre; na (er) soll nem aba zahle, was sa(er) vubasst het, un des Doktageld ge.

21,20 Wer si Sklave odr sini Sklavin schlat mit nem Stock, daß sie unda sinere Hand(Pfode) schtirbt, der soll dfir bschtroft wäre. 21,21 Bliebe sie aba ei odr zwei Däg am Läbä, so solla la (er) nit dfir bschtroft wäre; denn s isch si Geld.

21,22 Wenn Ma mit Ma(Männa) mitänanda schtritte un schtoße däbi ä schwangares Wieb, so daß ihr de Frucht abgoht, ihr aba sunscht kei Schadä widafahrt, so soll ma nen um Geld schtrofe, weviel ihr Ehemann nem ufglegt het, un na (er) soll's ge durch de Hand dr Richta.

21,23 Gits ä dauernde Schadä, so sollsch dü ge Läbä um Läbä, 21,24 Aug um Aug, Zahn um Zahn, Hand um Hand, Fueß um Fueß, 21,25 Brandmolum Brandmol, Biile um Biile, Wunde um Wunde.

21,26 Wenn öbber (ebber) sinem Sklave odr sinere Sklavin ins Aug schlat un sisch hi, der soll sie frailosse wägäm Aug. 21,27 Eso, wenn na (er) sinem Sklave odr vu sinere Sklavin ä Zahn üsschlat, soll la (er) sie frailosse wägäm Zahn.

Vuletzig duch Huustiere

21,28 Wenn ä Rind ä Ma odr ä Wieb schtoßt, daß sie schterbe, so soll ma des Rind schteinige un si Fleisch nit ässä; aba dr Besitzer vum Rind soll nit bschtroft wäre. 21,29 Isch aba des Rind zvor schtoßig gsi un sinem Besitzer war's gwiß un na (er) het des Rind nit vuwahrt un s bringt etze ä Ma odr ä Wieb um, so soll ma des Rind schteinige, un si Besitzer soll schterbe. 21,30 Will ma nem aba ä Lesegeld uflege, so soll la (er) ge, was ma nem ufglegt, um si Läbä üszlese. 21,31 Ebeso soll ma mit nem vufahre, wenn des Rind ä Bue (Suhn) odr ä Dochta schtoßt. 21,32 Schtoßt s aba ä Sklave odr ä Sklavin, so soll dr Besitzer ihrem Herrn driißig Lot Silba ge, un des Rind soll ma schteinige.

Ersatz fir Schäde durch fremdes Vieh

21,33 (a) (b) Wenn öbber (ebber) ä Zischterne ufdeckt odr grabt ä Zischterne un deckt sie nit zue un s flegt ä Rind odr Esel inä, 21,34 so soll dr Besitzer dr Zischterne mit Geld däm andere Ersatz ge, des tote Tierli aba soll nem ghäre. 21,35 Wenn jemand si Rind vumä andere Rind gschtoße wird, daß ses schtirbt, so solle sie des lebändige Rind vukaufe un des Geld deile un des tote Tierli au deile. 21,36 Isch's aba bekannt gsi, daß des Rind zvor schtoßig gsi isch, un si Besitzer het`s nit vuwahrt, so soll la (er) ä Rind fir des andere ge un des tote Tierli ha.

Ersatz, wenn öbber (ebber) ebbis gschtohle het

21,37 Wenn öbber (ebber) ä Rind odr ä Schof stiehlt un schlachtet's odr vukauft's, so soll la (er) fünf Rinda fir ei Rind widage un vier Schof fir ei Schof. (a) (b) (c)

S 22. Kapitel

22,1 Wenn ä Deb packt wird bim Ibruch un wird däbi gschla, daß sa (er) schtirbt, so lit kei Bluetschuld vor. 22,2 War aba scho d Sunne ufgange, so lit Bluetschuld vor.

S soll aba ä Deb zruckzahle; het da (er) nigs, so vukauft ma nen um d Wert vum Gschtohlene. 22,3 Findet ma bi nem des Gestohlene lebändig, isch s Rind, Esel odr Schof, so soll la(er)'s zwäifach zruckge.

Wenn s Vieh uf nem fremde Feld Gras frisst

22,4 Wenn öbber (ebber) in nem Acka odr Wiberg Schadä arichtet, wel la (er) si Vieh des Feld vumä andere abwiede losst, so soll la(er)'s mit däm Beschte vu sinem Acka un Wiberg zruckge.

Wenn ä Feld abbrennt, wel öbber (ebber) lotzig war

22,5 Wenn ä Fiir üsbricht un vuwitscht d Dorne un vubrennt dbi ä Garbehufe odr des Korn (Getreide), des noh schtoht, odr d Acka, so soll Ersatz ge, wer des Fiir azindet het.

In wellem Fall öbber (ebber) fir ebbis ufkumme muess, des nem andere ghärt

22,6 Wenn öbber (ebber) sinem Nächschte Geld odr Sache(Ebbis) z vuwahre git un s wird nem üs sinem Huus gschtohle: findet ma d Deb, so soll la(er)'s zwäifach zruckge; 22,7 findet ma aba d Deb nit, so soll dr Herr vum Huus vor Gott träte, ob ba(er) nit öbbe sini Hand a sinem Nächschte Habe glegt het.

22,8 Wenn eina däm andere ä Sach aschwärzt, s handlet sich um Rind odr Esel odr Schof odr Kleida odr um ebis, was sunscht noh vulore gange isch, so solle beida Sach vor Gott kumme. Der Gott fir schuldig erklärt, der soll's sinem Nächschte zwäifach zruckge.

22,9 Wenn öbber (ebber) sinem Nächschte ä Esel odr ä Rind odr ä Schof odr irgendei Schtuck Vieh in Obhut git un s schtirbt nem odr kummt z Schadä odr wird nem wägtriebä, ohni daß ses öbber (ebber) sieht, 22,10 so soll`s unda ne zuem Eid vor rem HERRN kumme, ob ba(er) nit öbbe sini Hand a sinem Nächschte Hab un Guet glegt het, un dr Bsitza soll`s hineh, so daß selle nit Ersatz z ge(leischte) bruucht.

22,11 Glaut s nem aba ä Deb, so soll la(er)'s däm Bsitza ersetze. 22,12 Wird`s vurisse, so soll la (er)´s zuem Ziignis (Züügnis) rabringe(raschaffe) un nit ersetze. (a) 22,13 Wenn`s öbber (ebber) vu sinem Nächschte leiht un s kummt z Schadä odr schtirbt, wenn dr Bsitza nit däbi isch, so soll la(er)'s ersetze. 22,14 Isch aba dr Bsitza däbi, soll la(er)'s nit ersetze. Wenn`s gmietet isch, so soll`s uf d Miete agrechnet wäre.

Wenn ä Jungfrau vufihrt wird

22,15 Wenn öbber (ebber) ä Jungfrau amacht, de noh nit vusproche(vulobt) isch, un mit dare schloft, so soll la (er) d Bräutpries fir sie ge un sie alls Wieb nähmä. (a) 22,16 Will aba ihr Vada (Babbe) nit, sie nem ge, so soll la (er) Geld ge, soviel we ä Jungfrau als Bräutpries kert.

Vubreche, de mit däm Tod bschtroft wäre mueß

22,17 Zaubarinne sollsch dü nit am Läbä losse. (a) (b) (c) (d)

22,18 Wer mit nem Vieh vukehr het, der soll schterbe. (a) (b)

22,19 Wer d Götta opfart un nit däm HERRN ällei, der soll däm Bann vufalle. (a) (b) (c)

Schutz vor Undadruckig un Usnützig

22,20 D Fremdlinge sollsch dü nit agriffä un undadrucke; denn na sin au Fremdlinge in Ägypteland gsi. (a) (b)

22,21 Ihr solle Witwe un Waise nit undadrucke. (a) (b) (c) 22,22 Doesch dü sie undadrucke un den sie zue ma (mir) brelle, so wir i (ich) ihr Brellä härä. 22,23 Dann (Dnoh) wird mi Zorn (Wuet) losbrenne, daß i (ich) äich mit däm Schwert tot macht un äiri Wieba zue Witwe un äiri Kinda zue Waise wäre.

22,24 Wenn dü Geld vudlehnsch a eine üs minem Volk, a ne Arme näbe dir, so sollsch dü a nem nit we ä Wuchara doe; dü sollsch keinaläi Zinse vu nem nähmä. (a) (b) (c)

22,25 Wenn dü d Mandel vu dinem Nächschte zuem Pfand nimmsch, sollsch dü nen widage, bvor d Sunne undagoht, (a) 22,26 denn si Mandel isch sini einzigi Decki fir si Lyb (Ranze); wodrin soll la (er) sunscht schlofe? Wird da (er) aba zue ma (mir) brelle, so wir i (ich) nen härä; denn i (ich) bi gnädig.

Vuhalte gege Gott un Obaschte

22,27 (a) Gott sollsch dü nit läschtere, un nem (b) Obaschte in dinem Volk sollsch dü nit flueche.

Opfa d erschte Ernte un d Erschtgiburt

22,28 D Ertrag vu dinem Felde un d Ibafluß vu dinem Wiberg sollsch dü nit zurückhalte.

Di erschte Bue (Suhn) sollsch dü ma (mir) ge. 22,29 So sollsch dü au doe mit dinem Schtier un dinem Kleivieh. (a) Siebä Däg loß ses bi sinere Muetter si, am achte Dag sollsch dü s ma (mir) ge.

Ässä kei Fleisch vu Tiere, de grisse wore sin!

22,30 Ihr solle ma (mir) (a) (b) heiligi Lit si; (c) (d) (e) (f) drum solle na kei Fleisch ässä, des uf däm Feld vu wilde Tiere vurisse isch, sundern s vor d Hund werfe.

S 23. Kapitel

We ma sich bim Rechtsschtriet vuhalte soll

23,1 Dü sollsch kei falsches Gschwätz vubreite; dü sollsch nit nem Schuldige Baischtand ge(leischte) un kei falscher Ziige si. (a) (b) (c) (d)

23,2 Dü sollsch d Lit nit uf däm Wäg zuem Bese folge un nit so schwätze vor Gricht, daß dü d Lit nohchgisch un vum Rechte abwiechsch.

23,3 Dü sollsch di Gringe nit bginschtige in sinere Sach. (a)

We ma sich gege nem Feind vuhalte soll

23,4 Wenn dü s Rind odr Esel vu dinem (a) (b) (c) Feind triffsch, des sich vuirrt het, so sollsch dü sie nem wida zuefihre. 23,5 Wenn dü d Esel vu dinem Widersacher unda sinere Lascht liege siehsch, so loß nen jo nit im Stich, sundern hilf mit nem zsämme däm Tierli (Dierli) uf.

Vudreih nit s Recht!

23,6 Dü sollsch des Recht vu dinem Arme nit beuge in sinere Sach. (a) (b) (c) (d) 23,7 Halt di wiet wäg vu na Sach, bi der Lug im Spiel isch. D Unschuldige un der, der im Recht isch, sollsch dü nit umbringe; denn i (ich) loss d Schuldige nit Recht ha. 23,8 Dü sollsch di nit (a) (b) (c) durch Gschenkli bschtächä losse; denn Gschenkli mache blind un vudrille de Sach dera, de im Recht sin.

Fremdi wäre unda Schutz gschtellt

23,9 D Fremdlinge soll na nit undadrucke; denn na wisset um dr Fremdlinge Herz, wel la au Fremdlinge in Ägypteland gsi sin. (a)

Iba des Sabbatjohr un d Sabbatfier

23,10 Sechs Johr sollsch dü di Land bschtelle un sini Fricht isammle. (a) 23,11 Aba im siebte Johr sollsch dü s ruehe un liege losse, daß di Arme unda dinem Volk dvu ässä; un was ibrig bliebt, mag s Wild uf däm Feld frässä. Ebeso sollsch dü s hebe mit dinem Wiberg un dine Elbaiumn.

23,12 Sechs Däg sollsch dü di Arbet doe; aba am siebte Dag sollsch dü feschtle, uf daß di Rind un Esel ruehe un dinere Sklavin Bue (Suhn) un dr Fremdling sich erhole. (a)

Israel wird aghalte, sinem Gott treu z si

23,13 Alles, was i (ich) äich gsait ha, des hebe (haltet). Aba de Name (a) (b) andare Götta solle na nit aruefe, un üs äirem Muul (Gosch) soll`s nit ghärt wäre.

Dräi großi Johrfescht

23,14 (a) (b) (c) Dräimol im Johr solle na ma (mir) ä Fescht feschtle: 23,15 Des (a) Fescht dr ungsiirte Brot sollsch dü so hebed, daß dü siebä Däg ungsiirtes Brot ißesch, we i (ich) dir bifohle ha, im Monet Abib, denn zue der Ziit bisch dü üs Ägypte zoge - kumme(erschiene) aba nit mit lärä Händ (Pfode) vor ma (mir)! -, 23,16 un des (a) Fescht dr Ernte, dr Erschtling dinere Fricht, de dü uf däm Feld gsajt hesch, un des Fescht dr Lese am End(Üsgang) vum Johr, wenn dü d Ertrag dinere Arbet igsammlet hesch vum Feld.

23,17 Dräimol im Johr solle erschiene vor rem HERRN, däm Herrscha, alles, was männlich isch unda dir.

Opfavorschrifte

23,18 Dü sollsch des Bluet vu minem Opfa nit au mit däm Suurdeig opfare, un des Fett vu minem Fescht soll nit iba Nacht bliebe bis zuem Morge. (a) (b)

23,19 Des Beschte vu d (a) (b) (c) Erschtlinge vum Felde sollsch dü in des Huus des HERRN, vu dinem Gott, bringe. Dü sollsch (d) des Beckli nit koche in d Milch vu sinere Muetter.

Vuschpreche un Warnige zuem Schuss

23,20 Lueg, i (ich) schick ä (a) Engel vor da her, der di behetet uf däm Wäg un di bringt a d Platz, den i (ich) bschtimmt ha. 23,21 Heet di vor nem un här vu sini Schtimm un (a) bi nit bockig gege nen; denn na (er) wird äiri Ibaträtige nit vuge, wel mi Name in nem isch. 23,22 Wirsch dü aba uf sini Schtimm härä un alles doe, was i (ich) dir sag, so will i (ich) dine Gegna Gegna un dine Feinde Feind si. 23,23 Jo, mi Engel wird vor dir hergoh un di bringe zue d Amorita, Hetita, Perisita, Kanaanita, Hiwita un Jebusita, un i (ich) will sie vutilge. 23,24 Dü sollsch (a) (b) ihri Götta nit abäte (ahimmle) noh ne dene noh doe, (c) we sie den, sundern dü sollsch ihri Schteimol umriße un vubreche. 23,25 Aba däm HERRN, äirem Gott, solle ihr dene, so wird da (er) di Brot un di Wassa segne, un i (ich) will alli (a) Kranket vu da wende. 23,26 S soll kei Wieb in dinem Land ä Fehlgeburt ha odr unfruchtbar si, un i (ich) will di alt wäre lo. 23,27 I (Ich) will mi (a) (b) (c) Angscht vor da her schicke un alli Velka vuzagt mache, wohi dü kummsch, un will ge, daß alli dini Feinde (Gegna) vor dir abhaue. 23,28 I (Ich) will Angscht vor da her schicke, un vor da vutriebe d Hiwita, Kanaanita un Hetita. 23,29 Aba i (ich) will sie nit in nem Johr üsschtoße vor da, uf daß nit des Land wescht wird un sich di wilde Tiere gege di vumehre. 23,30 (a) Einz nohchänanda will i (ich) sie vor da her üsschtoße, bis dü gnue bisch un des Land z bsitze. 23,31 Un i (ich) will dini (a) Grenze feschtmache vum Schilfmeer bis a des Philistameer un vu dr Wüschte bis a d Euphratschtrom. Denn i (ich) will dir in d Hand ge de Bwohna vum Land, daß dü sie üsschtoße sollsch vor da her. 23,32 Dü sollsch mit ne un mit ihre Götta kei Abmachig (Abkumme) schleße. (a) 23,33 Loß sie nit huuse in dinem Land, daß sie di nit vufihre zue d Sinde gege mi; denn wenn dü ihre Götta densch, wird da des zuem Fallschtrick wäre.

S 24. Kapitel

Gott goht ä Bund mit Israel i

24,1 Un zue Moses sait da (er): Schtieg uffe zuem HERRN, dü un Aaron, Nadab un Abihu un (a) siebzig vu d Älteschte Israels, un bäte nen a vu wietem. 24,2 Aba Moses ällei soll zuem HERRN kumme sälli solle sich zruckhalte, un des Volk darf au nit mit nem uffe.

24,3 Moses kummt un sait däm Volk (a) alli Wort des HERRN un alli Rechtsordnige. Do git alles Volk we üs nem Muul(Gosch) antwort: Alli Wort, de dr HERR gsait het, wen ma (mir) doe. 24,4 Do (a) schribt Moses alli Wort des HERRN uf un macht sich freh am Morge uf un baut ä Altar unde am Berg mit (b) zwöelf Schteimole nohch d zwöelf Schtämm Israels 24,5 un schickt (a) jungi Männa (Manne) vu d Israelite hi, daß sie druf däm HERRN Brandopfa opfere un Dankopfa vu junge Schtier. 24,6 Un Moses nimmt d Hälfti vum Bluet un gießt`s in de Becke, di anderi Hälfti aba schpritzt da (er) a d Altar. 24,7 Un na (er) nimmt des Buech vum Abmachig (Abkumme) un liest`s vor d Ohre vum Volks. Un sie sage: Alles, was dr HERR gsait het, wen ma (mir) doe un druf härä. 24,8 Do (a) nimmt Moses des Bluet un schpritzt des Volk dmit a un sait: Luege, des isch (b) des Bluet vum Abmachig (Abkumme), der dr HERR mit äich gschlosse het uf Grund all däm gschwätzte Wort.

24,9 Do schtiege Moses un Aaron, Nadab un Abihu un siebzig vu d Älteschte Israels nuf 24,10 un sähn d Gott Israels. Unter sinene Feß war`s we ä Flächi vu (a) Saphir un we dr Himmel, wenn`s klar isch. 24,11 Un (a) er reckt sini Hand nit üs gege di Edle Israels. Un (b) als sie Gott geschaut hän, ässä un trinke sie.

Moses soll d Gsetzestafle gregä

24,12 Un dr HERR sait zue Moses: Kumm uffe zue ma (mir) uf d Berg un blieb dert, daß i (ich) dir gib de (a) (b) schtei Blatte(Dafle), Gsetz un Gebot, de i (ich) gschribe ha, um sie z undawiese. 24,13 Do macht sich Moses uf mit sinem Diena Josua un schtiegt uf d Berg Gottes. (a) 24,14 Aba zue d Älteschte sait da (er): Bliebe do, bis ma (mir) zue äich zruckkumme. Lueg, Aaron un Hur sin bi äich; het öbber (ebber) ä Rechtssache, der wend sich a sie.

24,15 Als etze Moses uf d Berg kummt, vudeckt de Wolke d Berg, 24,16 un (a) d Herrlichkeit des HERRN het sich uf däm Berg Sinai aneglegt, un de Wolke vudeckt nen sechs Däg; un am siebte Dag kummt dr Ruef des HERRN a Moses üs dr Wolke. 24,17 Un d Herrlichkeit des HERRN war azluege we (a) (b) (c) ä vuzehrendes Fiir uf däm Gipfel vum Berg vor d Israelite. 24,18 Un Moses goht midde in de Wolke inä un schtiegt uf d Berg un bliebt uf däm Berg (a) vierzig Däg un vierzig Nächte.


S 25. Kapitel

S Volk wird zue einem Opfa fir Schtiftshitte ufgruefe

(2Mo 35,4-9)

25,1 Un dr HERR schwätzt mit Moses un sait:

25,2 Sag d Israelite, daß sie fir mi ä (a) Opfagabe gän vu jedäm, der`s (b) (c) fräiwillig will. 25,3 Des isch aba de Opfagabe, de ihr vu nene neh solle: Gold, Silba, Kupfa, 25,4 blaue un rote Purpur, Scharlach, fieni(fäini) Leinwand, Ziegehoor(Geisehoor), 25,5 rotgfärbti Widdafell, Dachsfell, Akazieholz, El25,6 fir d Lampe(Funzle), Spezeräi zuem Salbe un zue fäinem Räuchawerk, 25,7 Onyxschtei un igfaßti Schtei (Glunka) zuem Prieschtaschurz un zue d Bruschtdaschä. 25,8 Un sie solle ma (mir) ä Heiligtum mache, daß i (ich) unda ne wohn. (a) 25,9 Genau nohch rem (a) Bild, des i (ich) dir (b) (c) vu dr Wohnig un ihre ganze Grät zeigt ha, sollt ihr's mache.

D Bundeslade

(2Mo 37,1-9)

25,10 Macht ä Lade üs Akazieholz; zwei un ä halbi Elle soll d Längi si, andathalb Elle d Breiti un andathalb Elle d Hechi. 25,11 Dü sollsch schen mit fienem (fäinem) Gold ibazeh inne un uße un ä goldene Kranz a nem ringsum mache. 25,12 Un gieß vier goldeni Ring un doe sie a sini vier Ecke, so daß zwei Ringe uf dr däre Site un zwei uf dr andere sin. 25,13 (a) Un mach Schtange vu Akazieholz un ibazeh sie mit Gold 25,14 un schteck sie in d Ring a d Site dr Lade, daß ma sie dmit schleipfe ka. 25,15 Sie solle in d Ring bliebe un nit rüsgmacht wäre. 25,16 Un dü sollsch in de Lade des Gsetz lege, des i (ich) dir ge wir. 25,17 (a) (b) (c) Dü sollsch au ä Gnadenthron mache üs fienem (fäinem) Golde; zwei un ä halbe Elle soll sini Längi si un andathalb Elle sini Breiti. 25,18 Un dü sollsch zwei Cherubim mache üs triebenem Gold a beidi Ende vum Gnadethron, 25,19 so daß ä Cherub isch a däm End, dr andere a däm, daß eso zwei Cherubim sin a d Ende vum Gnadethron. 25,20 Un de Cherubim solle ihri Fligel nohch obe üsbreite, daß sie mit ihre Fligel d Gnadethron zuedecke un vu jedäm s Gsicht gege des vum andere schtod; un ihr Gsichta solle zuem Gnadethron grichtet si. 25,21 Un dü sollsch d Gnadethron obe uf d Lade doe un in d Lade des (a) (b) Gsetz lege, des i (ich) dir ge wir. 25,22 Dert will i (ich) dir begegne, un vum Gnadethron üs, der uf d Lade mit däm Gsetz isch, (a) (b) zwische d beidi Cherubim will i (ich) mit dir alles schwätze, was i (ich) dir bfehle(sage) will fir d Israelite.

Dr Disch fir d Schaubrot

(2Mo 37,10-16)

25,23 Dü sollsch au ä Disch mache üs Akazieholz; zwei Ellen soll sini Längi si, ä Elle sini Breiti un andathalb Ellen sini Hechi. 25,24 Un dü sollsch nen ibazeh mit fienem (fäinem) Gold un ä goldene Kranz ringsum mache 25,25 un ä Leischte ringsum ä Handbreit hoch un ä goldene Kranz a dr Leischte ringsum; 25,26 un dü sollsch vier goldeni Ringe mache a de vier Ecke a sinene vier Feß. 25,27 Dicht unda dr Leischte soll de Ring si, so daß ma Schtange inedoe un d Disch schleipfe kennt. 25,28 Un dü sollsch de Schtange üs Akazieholz mache un sie mit Gold ibazeh, daß dr Disch dmit trage wird. 25,29 Dü sollsch au üs fienem (fäinem) Golde sini Schissle un Schale mache, sini Kannen un Becha, in däne ma des Trinkopfa doet. 25,30 Un dü sollsch uf d Disch alliziit Schaubrot lege vor mi Agsicht(Visasch). (a)

Dr Laichta

(2Mo 37,17-24)

25,31 Dü sollsch au ä Laichta üs fienem (fäinem) Golde mache, Fueß un Schaft in triebena Arbet, mit Kelch, Knäuf un Bloeme. 25,32 Sechs Arm soll vum Laichta nohch beide Site üsgoh, nohch jeda Site dräi Ärm. 25,33 Jeda Arm soll dräi Kelch we Mandelbleete ha mit Knäuf un Bloeme. So soll`s si bi d sechs Ärm a däm Laichta. 25,34 Aba dr Schaft am Laichta soll vier Kelch we Mandelbleete ha mit Knäuf un Bloeme, 25,35 un je ä Knauf unda zwei vu d sechs Ärm, de vum Laichta üsgehn. 25,36 Beidi, Knäuf un Ärm, solle üs einem Schtuck mit nem si, nur Gold in triebena Arbet. 25,37 Un dü sollsch siebä Lampe (Funzle) mache un sie obe abringe, so daß sie nohch vorn laichte, 25,38 un Lechtschäre un Leeschnäpfe üs fienem (fäinem) Golde. 25,39 Üs nem Zentna fieni(fäini) Goldes sollsch dü d Laichta mache mit alle Geräte.

25,40 Un lueg zue, daß dü alles machsch (a) (b) (c) (d) nohch rem Bild, des dir uf däm Berg zeigt wore isch.


S 26. Kapitel

Zeltdecki fir s Heligtum

(2Mo 36,8-19)

26,1 D Wohnig sollsch dü mache üs zehn Debbicke vu gezwirnta fiena(fäina) Lienwand, vu blauem un rotem Purpur un vu Scharlach. Cherubim sollsch dü iwebä in kunschtricha Arbet. 26,2 D Längi vumä Debbick soll achtdzwanzig Elle si, d Breiti vier Elle, un sie solle alli zehn gli si; 26,3 un solle je fünf zue nem Schtuck zsämmegfegt wäre, eina a d andere. 26,4 Un dü sollsch Schlaufe mache vu blauem Purpur bi jedäm Schtuck am Rand, wo de zwei Schtickli zsämmegheftet wäre, 26,5 fuchzig Schlaufe a jedäm Schtuck, daß ei Schlaufe dr andere gegäibaschtoht. 26,6 Un dü sollsch fuchzig goldeni Hogä mache, mit däne ma de Debbick zsämmeheftet, eina a d andere, dmit s ei Wohnig wird.

26,7 Dü sollsch au Debbick üs Ziegehoor(Geisehoor) mache als Zelt iba dr Wohnig, elf Debbick. 26,8 D Längi vumä Debbick soll driißig Elle si, d Breiti aba vier Elle, un sie solle alli elf glich groß si. 26,9 Fünf sollsch dü anenandafegä un de sechs andere au, dmit dü d sechste Debbick vorne a däm Zelt doppelt legsch; 26,10 un sollsch a jedes Schtuck fuchzig Schlaufe mache a däm Rand, wo de Schtickli zsämmegheftet wäre. 26,11 Un dü sollsch fuchzig Hogä üs Kupfa mache un de Hogä in de Schlaufe doe, daß beidi Schtickli zue nem einzige Zelt zsämmegfegt wäre. 26,12 Aba vum Ibahang dr Debbick vum Zelt sollsch dü ä halbe Debbick hinte a däm Zelt ibahänge losse 26,13 un uf beidi Site je ä Elle, daß dr Ibahang a d Site vum Zelt isch un s uf beidi Site zuedeckt. 26,14 Iba d Decki vum Zelt sollsch dü ä Decki vu rotgfärbtem Widdafelle mache un driba noh ä Decki vu Dachsfelle.

D Wänd vum Heiligtum

(2Mo 36,20-34)

26,15 Dü sollsch au Bretta mache fir d Wohnig, üs Akazieholz, zuem Ufschtelle; 26,16 zehn Elle lang soll ä Brett si un andathalb Elle breit. 26,17 Zwei Zapfe soll ä Brett ha, daß eins a des andere bschtimmt wäre kennt. So sollsch dü alli Bretta dr Wohnig mache. 26,18 Zwanzig vu nene solle nohch Süde schtoh. 26,19 De solle vierzig silberni Feß unde ha, je zwei Feß unda jedäm Brett fir sini zwei Zapfe. 26,20 Ebeso solle uf dr andere Site, nohch Norde, au zwanzig Bretta schtoh 26,21 mit vierzig silbernen Feß, je zwei Feß unda jedäm Brett. 26,22 Un fir d Rucksite dr Wohnig nohch Weschte sollsch dü sechs Bretta mache; 26,23 dzue zwei Bretta fir de zwei Ecke a dr Rucksite dr Wohnig, 26,24 daß beidi mit ihre Eckbretter unde un obe vubunde sin un so de Ecke bilde. 26,25 Acht Bretta solle`s si mit ihre silberne Feß; sechzehn Feß solle`s si, je zwei unda nem Brett.

26,26 Un dü sollsch Riegel mache üs Akazieholz, fünf zue d Bretta uf dr eine Längssite dr Wohnig 26,27 un fünf zue d Bretta uf dr andere Längssite dr Wohnig un fünf zue d Brettan uf dr Rucksite dr Wohnig nohch Weschte, 26,28 un sollsch ä Mittelriegel in halba Hechi a d Bretta entlanglaufe losse vu einem End zuem andere. 26,29 Un dü sollsch de Bretta mit Gold ibazeh un ihri Ringe üs Gold mache, in de ma de Riegel inedoet. 26,30 Un de Riegel sollsch dü mit Gold ibazeh. So sollsch dü d Wohnig uf de Art ufrichte, (a) we dü sie uf däm Berg gsähne hesch.

D Vorhäng fir des Heiligtum

(2Mo 36,35-38)

26,31 Dü sollsch ä (a) Vorhang mache üs blauem un rotem Purpur, Scharlach un gezwirnta fiena(fäina) Lienwand un sollsch Cherubim iwebä in kunschtricha Arbet 26,32 un sollsch nen ufhänge a vier Säule vu Akazieholz, de mit Gold ibazogä sin un goldeni Nägel un vier silberni Feß hän. 26,33 Un dü sollsch d (a) (b) Vorhang a de (c) Hogä hänge un de Lade mit däm Gsetz hinda d Vorhang anesetzä, daß sa (er) äich ä Scheidewand isch zwische däm Heilige un däm Allaheiligschte.

26,34 Un dü sollsch d Gnadethron uf de Lade mit däm Gsetz doe, de im Allaheiligschte schtoht. (a) 26,35 D (a) (b) Disch aba hock uße vor d Vorhang un d Laichta däm Disch gegeiba a de Südsite in dr Wohnig, daß dr Disch nohch Norde zue schtoht.

26,36 Un dü sollsch ä Decki mache fir d Igang vum Zelt üs blauem un rotem Purpur, Scharlach un gezwirnta fiena(fäina) Lienwand in Buntwirkearbet 26,37 un fir de Decki fünf Säule üs Akazieholz, mit Gold ibazogä, mit goldene Nägel, un sollsch fir sie fünf Feß üs Kupfa gieße.


S 27. Kapitel

Dr Brandopfaaltar

(2Mo 38,1-7)

27,1 Dü sollsch ä Altar mache üs Akazieholz, fünf Elle lang un ebeso breit, daß sa (er) viereckig isch, un dräi Elle hoch. 27,2 Un dü sollsch uf sinene vier Ecke (a) (b) (c) Herna mache, de solle mit nem vubunde si, un sollsch nen mit Kupfa ibazeh. 27,3 Mache au Tepf(Häfä) fir d Asche, Schufle, Zuba, Gable, Kohlepfanne; alli sini Geräte(Gschirr) sollsch dü üs Kupfa mache. 27,4 Dü sollsch au ä Gitterwerk üs Kupfa mache we ä Netz un vier Ring üs Kupfa a sini vier Ende. 27,5 Dü sollsch`s aba vu undeher um d Altar lege undahalb dr Ifassig, daß des Gitta bis zue d Middi vum Altar längt. 27,6 Un dü sollsch zuem Altar au Schtange mache üs Akazieholz, mit Kupfa ibazogä. 27,7 Un ma soll de Schtange in de Ring doe, daß de Schtange a beide Site vum Altar sin, wenn ma nen trait. 27,8 Als ä Kaschte vu Bretta sollsch dü nen mache, daß sa (er) vu innä hohl isch, (a) we na (er) dir uf däm Berg zeigt wird.

Dr Vorhof vum Heiligtum

(2Mo 38,9-20)

27,9 Dü sollsch ä Vorhof fir d Wohnig mache, Behänge vu gezwirnta fiene(fäina) Lienwand, fir ä Site hundat Elle lang, fir d Südsite, 27,10 un zwanzig Säule uf zwanzig Feß vu Kupfa un ihri Nägel un ihri Ringbända vu Silba. 27,11 Ebeso soll a dr Nordsite Behänge si, hundat Elle lang, un zwanzig Säule uf zwanzig Feß vu Kupfa un ihri Nägel un ihri Ringbända vu Silba. 27,12 Un nohch Weschte soll de Breiti vum Vorhof Behänge ha, fuchzig Elle lang, zehn Säule uf zehn Feß. 27,13 Nohch Oschte aba soll de Breiti vum Vorhof fuchzig Elle ha, 27,14 fuchzehn Elle Behänge uf eina Site, dzue dräi Säule uf dräi Feß, 27,15 un wida fuchzehn Elle uf dr andere Site, dzue dräi Säule uf dräi Feß. 27,16 Un in däm Door vum Vorhof soll ä Decki si, zwanzig Elle breit, brocht(gwirkt) üs blauem un rotem Purpur, Scharlach un gezwirnta fiene(fäina) Lienwand, dzue vier Säule uf ihre vier Feß. 27,17 Alli Säule um d Vorhof her solle silbani Ringbända un silbani Nägel un kupfani Feß ha. 27,18 D Längi vum Vorhof soll hundat Elle si, d Breiti fuchzig Elle, d Hechi fünf Elle, un alli Behänge solle vu gezwirnta fiene(fäina) Lienwand si un sini Feß üs Kupfa. 27,19 Alli Geräte dr Wohnig fir d gsamte Denscht un alli ihri Zeltpflöck un alli Zeltpflöck vum Vorhof soll üs Kupfa si.

S El fir d Laichta

(3Mo 24,1-4)

27,20 (a) Biet (Gäu, Gau) d Israelite, daß sie zue da bringe des allabeschte El üs zerschtoßene Olive fir d Laichta, daß ma schtändig Lampe (Funzle) ufsetze kann. 27,21 In dr Schtiftshitte, uße vor rem Vorhang, der vor dr Lade mit däm Gsetz hängt, soll Aaron un sini Buebä (Sühn) d Laichta zuerichte, daß sa (er) brennt vum Obend bis zuem Morge vor rem HERRN. Des soll ä ewigi Ordnig si fir ihri Nohchkumme bi d Israelite.

S 28. Kapitel

D Klamotte fir d Prieschta

(2Mo 39,1-7)

28,1 Dü sollsch Aaron, di Brueda, un sini Buebä (Sühn) zue da rahträte losse üs dr Middi dr Israelite, daß sa (er) mi (a) Prieschta isch, er un (b) sini Buebä (Sühn) Nadab, Abihu, Eleasar un Itamar. 28,2 Un dü sollsch Aaron, dinem Brueda, heiligi Kleida mache, de herrlich un schen sin, 28,3 un sollsch schwätze mit alle, de sich druf vuschtehn, de i (ich) (a) mit däm Geischt dr Gschytheit erfillt ha, daß sie Aaron Kleida mache zue sinere Weihi, daß sa (er) mi Prieschta isch.

28,4 Des sin aba de Kleida, de sie mache solle: Bruschtdaschä, Schurz, Obagwand, gewirktes Undagwand, Kopfbund un Girtel. De heilige Kleida solle sie dinem Brueda Aaron un sinene Sehn mache, daß sa (er) mi Prieschta isch. 28,5 Sie solle Gold, blaue un rote Purpur, Scharlach un fieni(fäini) Lienwand dzue nähmä. (a)

D Prieschtaschurz

28,6 D Prieschtaschurz solle sie mache üs Gold, blauem un rotem Purpur, Scharlach un gezwirnta fiene(fäina) Lienwand, kunschtrich brocht(gwirkt). 28,7 Zwei Schludadeil soll la (er) ha, de agfegt sin; a sinene beide End soll la (er) zsämmebunde wäre. 28,8 Un de Bindi, de dra isch, um nen alege z kenne, soll vu dselbe Arbet un üs nem Schtuck mit nem si, üs Gold, blauem un rotem Purpur, Scharlach un gezwirnta fiene(fäina) Lienwand. 28,9 Un dü sollsch zwei (a) Onyxschtei nähmä un druf igrabä de Name dr Buebä (Sühn) Israels, 28,10 uf jede sechs Name nohch dr Ordnig ihrem Alta. 28,11 Des sollsch dü doe in Schteischniedarbet nohch dr Art dr Siegelschtecha, un sie solle mit Goldgflecht igfaßt wäre. 28,12 Un dü sollsch sie uf de Schludadeil vum Schurz hefte, daß ses Schtei (Wackes) sin zuem gnädige Gedenke a d Israelite, so daß Aaron ihri Name uf sinene beide Schultare treid vor rem HERRN, dmit dr HERR ihra denk. 28,13 Un dü sollsch anderi Goldgflecht mache 28,14 un zwei Kette vu fienem (fäinem) Gold we dreidi Schniir un sollsch de gflochteni Kette a des Goldgflecht doe.

D Bruschtdasch

(2Mo 39,8-21)

28,15 D Bruschtdaschä fir d Losentscheidig sollsch dü we d Prieschtaschurz mache, kunschtrich brocht(gwirkt), üs Gold, blauem un rotem Purpur, Scharlach un gezwirnta fiene(fäina) Lienwand. 28,16 Viereckig soll sie si un doppelt glegt; ä Spanne soll ihri Längi si un ä Spanne ihri Breiti. 28,17 Un dü sollsch sie bschticke mit vier Reihen vu Schtei (Wackes). Di erschte Reihe isch ä Sarder, ä Topas un ä Smaragd, 28,18 de anderi ä Rubin, ä Saphir un ä Diamant, 28,19 de dritti ä Lynkurer, ä Achat un ä Amethyst, 28,20 de vierti ä Türkis, ä Onyx un ä Jaspis; in Goldgflecht soll sie gfaßt si. 28,21 Zwöelf solles si in Siegelschtecharbet nohch d Name dr Buebä (Sühn) Israels, daß uf jeda ä Name schtoht nohch d zwöelf Schtämm.

28,22 Un dü sollsch Kette zue dr Daschä we dreidi Schniir mache üs fienem (fäinem) Gold 28,23 un zwei goldeni Ringe fir de Daschä, so daß dü de beide Ring a zwei Ecke dr Daschä heftescht 28,24 un de beide goldene Kette in de beidi Ring a d Ecke dr Daschä doesch. 28,25 Aba de beide andere End vu d zwei Kette sollsch dü a d beide Goldgflecht bfeschtige un sie a de Schludadeil vum Priesterschurz vorne ahefte. 28,26 Un dü sollsch zwei anderi goldeni Ring mache un a de beide andere Ecke dr Daschä hefte a ihr Rand inne zuem Schurz hi. 28,27 Un dü sollsch abamols zwei goldeni Ring mache un sie nab a de beide Schludadeil vorne am Schurz ahefte, wo dr Schurz zsämmegoht, obe iba dr Bindi vum Schurz. 28,28 Un ma soll de Daschä mit ihre Ring mit eina Schnur vu blauem Purpur a de Ring vum Schurz kniipfe, daß sie iba dr Bindi vum Schurz alied un de Daschä sich nit vum Schurz losmacht. 28,29 So soll Aaron de Name dr Buebä (Sühn) Israels in dr Bruschtdaschä uf sinem Herz tragä, wenn na (er) in des Heiligtum goht, zuem gnädige Gedenke vor däm HERRN alliziit. 28,30 Un dü sollsch in de Bruschtdaschä doe de Lose (a) (b) (c) "Lecht un Recht", so daß sie uf däm Herz Aarons sin, wenn na (er) inegoht vor d HERRN, daß sa (er) de Entscheidige fir de Israelite uf sinem Herz trait vor rem HERRN alliziit.

S Obagwand

(2Mo 39,22-26. 30-31)

28,31 Dü sollsch au des Obagwand unda däm Schurz ganz üs blauem Purpur mache. 28,32 Un obe in dr Middi soll ä Effnig si un ä Borte um de Effnig rum in Webaarbet we bi nem Panzahemd, daß sie nit irießt. 28,33 Un nab a sinem Saum sollsch dü Granatepfel mache üs blauem un rotem Purpur un Scharlach ringsum un zwische sie goldeni Schällä au ringsum, 28,34 daß ä goldeni Schällä isch, dnohch ä Granatepfel, un wida ä goldeni Schällä un wida ä Granatepfel ringsum a däm Saum vum Obagwand. 28,35 Un Aaron soll nen aha, wenn na (er) dent, daß ma si Klang härt, wenn na (er) inegoht ins Heiligtum vor d HERRN un wida ruskummt; (a) (b) so wird da (er) nit schterbe.

Noh anderi Deil vu d Kleida

28,36 Dü sollsch au ä Schtirnblatt mache üs fienem (fäinem) Gold un druf igrabä, we ma Siegel igrabt: "Heilig däm HERRN". 28,37 Un dü sollsch`s hefte a ä Schnur vu blauem Purpur vorne a d Kopfbund. 28,38 Un s soll si uf dr Schtirn Aarons, dmit Aaron bi alle ihre Opfa alli Sinde trait, de a d heilige Gabe dr Israelite heftet. Un`s soll alliziit a sinere Schtirn si, daß sie freud sin vor däm HERRN.

28,39 Dü sollsch au des Undagwand kunschtrich wirke üs fiene(fäina) Lienwand un ä Kopfbund üs fiene(fäina) Lienwand mache un ä buntgwirkte Girtel.

D Kleida vu d andre Prieschta

(2Mo 39,27-29)

28,40 Un d Sehn Aarons sollsch dü Undagwända, Girtel un hohi Kappe mache, de herrlich un schen sin, (a) 28,41 un sollsch sie dinem Brueda Aaron samt sinene Sehn alege un sollsch sie salbe un ihri Händ (Pfode) fille un sie weihe, daß sie mini Prieschta sin. (a) 28,42 Un dü sollsch ne lieneni Beikleida mache, um ihri Nackedei (Blöße) zuezdecke, vu d Hiifte bis a d Schenkel. 28,43 Un Aaron un sini Buebä (Sühn) solle sie aha, wenn sie in d Schtiftshitte gehn odr hiträtä zuem Altar, um im Heiligtum z dene, dmit sie kei Schuld uf sich lade un schterbe meße. Des soll fir si un ihr Gschlecht nohch ne ä ewigi Ordnig si.

S 29. Kapitel

Awiesig, we d Prieschta igsetzt wäre solle

(3Mo 8,1-36)

29,1 Des isch's, was dü mit ne doe sollsch, daß sie ma (mir) zue Prieschta (Pfarra) gweiht wäre: Nimm ä junge Schtier un zwei Widder ohni Fehla, 29,2 ungsiirtes Brot un ungsiirti Weihe, mit El vumengt, un ungsiirti Flade, mit El bschtriche; üs fienem (fäinem) Weizemehl sollsch dü des alles mache 29,3 un sollsch`s in ä Kratte (Zeine) lege un in däre Kratte (Zeine) herbringe samt däm Schtier un d beide Widder. 29,4 Un dü sollsch Aaron un sini Buebä (Sühn) vor de Dire dr Schtiftshitte träte losse un sie mit Wassa wäsche 29,5 un de Kleida nähmä un Aaron azege des Undagwand un des Obagwand un d Prieschtaschurz un d Bruschtdaschä un sollsch nem d Schurz mit dr Bindi umgiirte 29,6 un d Kopfbund uf si Schädel anesitzä un d heilige (a) (b) Kronrief am Kopfbund bfeschtige. 29,7 Un dü sollsch des (a) Salbel nähmä un uf si Schädel gieße un nen salbe. 29,8 Un sini Buebä (Sühn) sollsch dü au herfiihre un nene des Undagwand azege 29,9 un sie, Aaron un sini Buebä (Sühn), mit Girtel umgiirte un d Sehn di hohe Kappe ufsetze, daß sie des Prieschtatum hän nohch ewiger Ordnig. Un dü sollsch Aaron un sinene Sehn (a) d Händ (Pfode) fille. 29,10 Un dü sollsch d junge Schtier herfiihre vor de Schtiftshitte, un Aaron un sini Buebä (Sühn) solle (a) ihri Händ (Pfode) uf d Schädel vum Schtier lege. 29,11 Un dü sollsch d Schtier schlachte vor rem HERRN, vor dr Dire vu d Schtiftshitte, 29,12 un sollsch vu sinem Bluet nähmä un mit dinem Finga a de Herna vum Altar schtriche un alles andere Bluet a d Fueß vum Altar schiitte. 29,13 Un dü sollsch alles Fett vu d Kuttle(Igweidi) nähmä un d Lappe a dr Läberä un de beide Niere mit däm Fett dra un (a) sollsch`s uf däm Altar in Rauch ufgoh losse. 29,14 Aba Fleisch, Fell un Mischt vum Schtier sollsch dü druße vor rem Laga mit Fiir vubrenne; denn s isch ä Sündopfa. (a) 29,15 Un d eine Widder sollsch dü nähmä, un Aaron un sini Buebä (Sühn) solle ihri Händ (Pfode) uf si Schädel lege. 29,16 Dann (Dnoh) sollsch dü nen schlachte un si Bluet nähmä un ringsum a d Altar schpritze. 29,17 Aba d Widder sollsch dü in sini Schtickli zerlege un sini Kuttle(Igweidi) un Schenkel wäsche un sie zue sinene Schtickli un sinem Schädel lege 29,18 un d ganze Widder in Rauch ufgoh losse uf däm Altar; denn s isch däm HERRN ä Brandopfa, ä liebliche Gruch, ä (a) Fiiropfa fir d HERRN. 29,19 Den andere Widder aba sollsch dü nähmä, un Aaron un sini Buebä (Sühn) solle ihri Händ (Pfode) uf si Schädel lege, 29,20 un dü sollsch nen schlachte un vu sinem Bluet nähmä un s Aaron un sinene Sehn a des rechte Ohrläppli schtriche un a d Dume ihra rechte Hand un a d große Zeh vu ihrem rechte Fueß; un dü sollsch des Bluet ringsum a d Altar schpritze. 29,21 Un dü sollsch vum Bluet uf däm Altar nähmä un Salbel un sollsch Aaron un sini Kleida, sini Buebä (Sühn) un ihri Kleida dmit bschprenge. So wird da (er) un sini Kleida, sini Buebä (Sühn) un ihri Kleida gweiht. 29,22 Dnohch sollsch dü nähmä (a) des Fett vum Widder, d Fettschwanz un des Fett vu d Kuttle(Igweidi), d Lappe a dr Läberä un de beide Niere mit däm Fett dra un de rechti Keule - denn s isch dr Widder vu d Isetzig - 29,23 un ä Brot un ä Elkueche un ä Flade üs d Kratte (Zeine) mit däm ungsiirte Brot, der vor rem HERRN schtoht. 29,24 Dann (Dnoh) leg des alles uf de Händ (Pfode) Aarons un sine Buebä (Sühn) un schwing`s als Schwingopfa vor rem HERRN. 29,25 Dnohch nimm`s vu ihre Händ (Pfode) un loß ses in Rauch ufgoh uf däm Altar iba däm Brandopfa zuem liebliche Gruch vor rem HERRN; denn s isch ä Fiiropfa fir d HERRN. 29,26 Un dü sollsch de Bruscht vum Widder dr Isetzig Aarons nähmä un sie vor rem HERRN schwinge. Des soll di Adeil si. 29,27 So sollsch dü (a) heilige de Bruscht als Schwingopfa un d Keule als Hebopfa, de vum Widder dr Isetzig Aarons un vu sinene Buebä (Sühn) gnumme sin. 29,28 Un des soll Aaron un sinene Sehn ghäre als ewiges Arecht bi d Israelite, denn s isch ä Hebopfa. Un ä Hebopfa vu d Israelite soll`s si vu ihrem Dankopfare, ihr Hebopfa fir d HERRN.

29,29 Un de heilige Kleida Aarons solle nohch nem sini Buebä (Sühn) ha, (a) daß sie drin gsalbt un ihri Händ (Pfode) gfillt wäre. 29,30 Wer vu sinene Sehn a sinere Schtatt Prieschta wird, der soll sie siebä Däg azege, wenn na (er) in d Schtiftshitte goht, um im Heiligtum z dene. 29,31 Un dü sollsch d Widder dr Isetzig nähmä un si Fleisch a nem heilige Plätzli koche. 29,32 Un Aaron mit sinene Sehn soll des Fleisch vum Widders samt däm Brot in d Kratte (Zeine) ässä vor dr Dire vu d Schtiftshitte. 29,33 Sie solle de Schtickli ässä, mit däne de Sehnig fir sie vollzoge wird, als ma ihri Händ (Pfode) fillt un sie gweiht het. Kei andere darf`s ässä, denn s isch heilig. (a) 29,34 Wenn aba ebis ibrigbliebt vum Fleisch dr Isetzig un vum Brot bis zuem Morge, sollsch dü´s mit Fiir vubrenne. S darf nit gässä wäre, denn s isch heilig. 29,35 So sollsch dü mit Aaron un sinene Sehn alles doe, was i (ich) dir bifohle ha. Siebä Däg sollsch dü ihri Händ (Pfode) fille 29,36 un jede Dag ä junge Schtier zuem Sündopfa schlachte zue d Sehnig un sollsch d Altar entsündige, indäm dü de Sehnig a nem vollzehsch, un sollsch nen salbe, daß sa (er) gweiht wird. 29,37 Siebä Däg sollsch dü a däm Altar de Sehnig vollzehe un nen (a) weihe; so wird da (er) ä Hochheiliges. Wer d Altar arihrt, der isch däm Heiligtum vufalle.

Des tagwise Opfa

(4Mo 28,1-8)

29,38 Un des sollsch dü uf däm Altar doe: Zwei einjährigi Schof sollsch dü a jedäm Däg druf opfare, 29,39 ä Schof am Morge, des andere gege Obend. (a) (b) 29,40 Un zue einem Schof ä Krueg fienschtes Mehl, vumengt mit eina viertel Kanne (a) vuschtoßena Olive, un ä viertel Kanne Wi zuem Trinkopfa. 29,41 Mit däm andere Schof sollsch dü doe gege Obend we mit däm Schpeiseopfa un Trinkopfa vum Morge, zuem liebliche Gruch, ä Fiiropfa fir d HERRN.

29,42 Des soll des (a) tagwise Brandopfa si bi äire Nohchkumme am (b) Igang dr Schtiftshitte vor rem HERRN, wo i (ich) äich träffä un mit dir schwätze will. 29,43 Ebefalls will i (ich) d Israelite träffä, un des Heiligtum wird gheiligt wäre durch mi Herrlichkeit. (a) (b) 29,44 Un i (ich) will de Schtiftshitte un d Altar heilige un Aaron un sini Buebä (Sühn) heilige, daß sie mini Prieschta sin. 29,45 Un i (ich) will (a) (b) unda d Israelite huuse un (c) ihr Gott si, 29,46 daß sie erkenne solle, i (ich) bin (a) dr HERR, ihr Gott, der sie üs Ägypteland fihrt, dmit i (ich) unda ne wohn, i (ich), dr HERR, ihr Gott.


S 30. Kapitel

Dr Räuchaaltar

(2Mo 37,25-28)

30,1 Dü sollsch au ä Räuchaaltar mache üs Akazieholz, 30,2 ä Elle lang un ebeso breit, vierekkig, un zwei Elle hoch mit sinene Herna. 30,3 Un dü sollsch nen mit fienem (fäinem) Golde ibazeh, sini Platte un sini Wänd ringsum un sini Herna. Un sollsch ä Kranz üs Gold ringsum mache 30,4 un zwei goldeni Ring unda däm Kranz zue beide Site, daß ma Schtange inedoet un nen dmit schleipfe ka. 30,5 D Schtange sollsch dü au üs Akazieholz mache un mit Gold ibazeh. 30,6 Un dü sollsch nen anesetzä vor d Vorhang, der vor dr Lade mit däm Gsetz hängt, un vor d Gnadethron, der uf dr Lade mit däm Gsetz isch, (a) wo i (ich) di triff. 30,7 Un Aaron soll druf vubrenne guetes (a) Räuchawerk jede Morge, wenn na (er) d Lampe (Funzle) zuerichtet. 30,8 eso, wenn na (er) d Lampe (Funzle) azindet gege Obend, soll la (er) des Räuchawerk au vubrenne. Des soll des tagwise Rauchopfa si vor däm HERRN bi äire Nohchkumme. 30,9 Ihr sollt kei (a) fremdes Räuchawerk druf doe, au kei Brandopfa, Schpeiseopfa odr Trinkopfa druf opfare.

D Schtiir fir s Heiligtum

30,10 Un Aaron soll (a) a d Herna vum Altar eimol im Johr de Sehnig vollzehe mit däm Bluet vum Sündopfa, des zue d Sehnig darbrocht wird. Solchi Sehnig soll jährlich eimol bassiere bi äire Nohchkumme. Hochheilig isch dr Altar däm HERRN. 30,11 Un dr HERR schwätzt mit Moses un sait: 30,12 Wenn dü de Israelite (a) (b) zehlsch, so soll jeda däm HERRN ä Sühnegeld ge, um si Läbä üszlese, dmit ne nit ä Plog gschehe (bassiert), wenn sie zehlt wäre. 30,13 S soll aba jeda, der zehlt isch, ä halbe Daler ge nohch rem Minzgwicht vum Heiligtum; ä Taler wiegt zwanzig Gramm. D halbe Taler soll als (a) Opfagabe fir d HERRN vulangt wäre. 30,14 Wer zehlt isch vu zwanzig Johr a un driba, der soll de Opfagabe däm HERRN ge. 30,15 D Riche soll nit me ge un dr Arme nit weniger als d halbe Taler als Opfagabe fir d HERRN zue d Sehnig fir äicha Läbä. 30,16 Un dü sollsch des Sühnegeld nähmä vu d Israelite un`s zuem Denscht a dr Schtiftshitte ge, daß ses isch fir d Israelite, zuem gnädige Gedenke vor rem HERRN, zue d Sehnig fir äicha Läbä.

D kupfane Zuba

30,17 Un dr HERR schwätzt mit Moses un sait: 30,18 Dü sollsch au ä Zuba üs Kupfa mache mit nem Gschtell üs Kupfa zuem Wäsche un sollsch`s anesetzä zwische d Schtiftshitte un däm Altar un Wassa inedoe, (a) 30,19 daß Aaron un sini Buebä (Sühn) ihri Händ (Pfode) un Feß drin wäsche, 30,20 wenn sie in d Schtiftshitte gehn odr zuem Altar, um z dene un Fiiropfa zue vubrenne fir d HERRN, 30,21 uf daß sie nit schterbe. Des soll ä ewigi Ordnig si fir nen un si Gschlecht bi ihre Nohchkumme.

S Salbel

30,22 Un dr HERR schwätzt mit Moses un sait: 30,23 Nimm dir di beschte Gwürz (Schpezerai): di edelschte Myrrhe, fünfhundat Lot, un Zimt, d Hälfti dvu, zweihundatunfuchzig, un Kalmus, au zweihundatunfchzig Lot, 30,24 un Kassia, fünfhundat nohch rem Gwicht vum Heiligtum, un ä Kanne Oliveel. 30,25 Un mache drus ä heiliges Salbel nohch dr Kunscht vum Salbemacha. (a) 30,26 Un dü sollsch dmit salbe d Schtiftshitte un d Lade mit däm Gsetz, 30,27 d Disch mit all sinem Grät, d Laichta mit sinem Grät, d Räuchaaltar, 30,28 d Brandopfaaltar mit all sinem Grät un d Zuba mit sinem Gschtell. 30,29 So sollsch dü sie weihe, daß sie (a) hochheilig sin. Wer sie arihrt, der isch däm Heiligtum vufalle. 30,30 Aaron un sini Buebä (Sühn) sollsch dü au (a) salbe un sie ma (mir) zue Prieschta (Pfarra) weihe. 30,31 Un dü sollsch mit d Israelite schwätze un sage: Ä heilige Salbe soll ma (mir) des El bi äire Nohchkumme si. 30,32 Uf kei andere Mensch si Lyb (Ranze) soll`s gschittet wäre; dü sollsch`s au sunscht in dr gliche Mischig nit mache(herschtelle), denn s isch heilig; drum soll`s äich als heilig gelte. 30,33 Wer solchi Salbe macht odr nem Unberuefene dvu git, der soll üs sinem Volk üsgrottet wäre.

S Räuchawerk

30,34 Un dr HERR sait zue Moses: Nimm dir Gwürz (Schpezerai): Balsam, Stakte, Galbanum un sufare (reine) Weihrauch, vum einem soviel we vum andere, 30,35 un mach Räuchawerk drus, gmengt nohch dr Kunscht vum Salbemacha, gsalze, sufa, zuem heilige Gebruuch. 30,36 Un dü sollsch`s zue Pulva schtoße un sollsch ebis dvu vor d Lade mit däm Gsetz in dr Schtiftshitte bringe, (a) wo i (ich) di träffä wir. S soll äich ä Hochheiliges si. 30,37 Aba des Räuchawerk sollt ihr fir äich nit mache, sundern s soll dir als däm HERRN gheiligt gelte. 30,38 Wer`s macht, dmit da (er) sich a däm Gruch erfreut, der soll üsgrottet wäre üs sinem Volk.

S 31. Kapitel

Bruefig dr Kunschthandwerka fir d Schtiftshitte

(2Mo 35,30-36,1)

31,1 (a) Un dr HERR schwätzt mit Moses un sait: 31,2 Lueg, i (ich) ha mit Name bruefe Bezalel, d Bue (Suhn) Uris, d Bue (Suhn) Hurs, vum Schtamm Juda, 31,3 un ha nen erfillt mit däm Geischt Gottes, mit Gschytheit un Vuschtand un nem Wisse un mit allem Gschick, 31,4 kunschtrich z schaffe in Gold, Silba, Kupfa, 31,5 kunschtrichi Schtei (Wackes) z schniede un izsetze un kunschtrich z schnitze in Holz, um jedi Arbet z mache(vollfiire,vollbringe). 31,6 Un lueg, i (ich) ha nem bäige Oholiab, d Bue (Suhn) Ahisamachs, vum Schtamm Dan, un ha alle Künschtla d Gschytheit ins Herz ge, daß sie alles mache kenne, was i (ich) dir bifohle ha: 31,7 (a) d Schtiftshitte, d Lade mit däm Gsetz, d Gnadethron druf un alli Gräte in dr Hitte, 31,8 d Disch un si Grät, d Laichta vu reinem (sufare) Gold un all si Grät, d Räuchaaltar, 31,9 d Brandopfaaltar mit all sinem Grät, d Zuba mit sinem Gschtell, 31,10 d Amtskleida, di heilige Kleida vum Prieschta Aaron un de Kleida vu sinene Buebä (Sühn) fir d prieschtaliche Denscht, 31,11 des Salbel un des Räuchawerk vu Gwürz (Schpezerai) fir des Heiligtum. Ganz so, we i (ich) dir bifohle ha, solle sie`s mache.

D Sabbat wird gfier

(2Mo 35,1-3)

31,12 Un dr HERR schwätzt mit Moses un sait: 31,13 Sag d Israelite: Halte mi Sabbat; denn na (er) isch ä Zeiche zwische mir un äich vu Gschlecht zue Gschlecht, dmit da(ihr) wiße, daß i (ich) dr HERR bi, der äich heiligt. (a) (b) 31,14 Drum hebet (haltet) mi Sabbat, denn na (er) soll äich heilig si. Wer nen entheiligt, der soll am Tod schterbe. Denn (a) (b) wer ä Arbet am Sabbat doet, der soll üsgrottet wäre üs sinem Volk. 31,15 Sechs Däg soll ma schaffe, aba am siebte Dag isch Sabbat, völligi Rueh, heilig däm HERRN. Wer ä Arbet doet am Sabbatdag, soll am Tod schterbe. 31,16 Drum solle d Israelite d Sabbat hebed, daß sie nen au bi ihre Nohchkumme hebed als ewige Abmachig (Abkumme). (a) 31,17 Na (Er) isch ä ewiges Zeiche zwische mir un d Israelite. Denn in sechs Däg macht dr HERR Himmel un Erde, aba am siebte Dag rueht da (er) un erfrischt sich. (a) (b) 31,18 Un als dr HERR mit Moses zue End gschwätzt het uf däm Berg Sinai, git da (er) nem de beide (a) (b) (c) (d) (e) (f) (g) Blatte(Dafle) vum Gsetz; de ware üs Schtei (Wacke) un bschribe vum Finga Gottes.

S 32. Kapitel

Israel macht sich ä goldenes Kalb

(5Mo 9,9-12)

32,1 Als aba des Volk sieht, daß Moses usbliebt un nit wida vum Berg zruckkummt, sammlet`s sich gege Aaron un sait zue nem: Los, mach uns ä Gott, der vor uns hergoht! Denn ma (mir) wisse nit, was däm Ma Moses widafahre isch, der uns üs Ägypteland gfihrt het. 32,2 Aaron sait zue nene: Riße ab de goldene Ohrringe a d Ohre äira Wieba, äira Buebä (Sühn) un äira Dechtare un bringe sie zue ma (mir). 32,3 Do rißt alles Volk sich di goldene Ohrringe vu d Ohre un bringe sie zue Aaron. 32,4 Un na (er) nimmt sie vu ihre Händ (Pfode) un bildet des Gold in einare Form um un (a) (b) (c) macht ä gegossenes Kalb. Un sie sage: Des isch di Gott, Israel, der di üs Ägypteland gfihrt het! 32,5 Als des Aaron sieht, baut da (er) ä Altar vor nem un het üsruefe lo un sait: Morge isch des HERRN Fescht. 32,6 Un sie sin freh am Morge ufgschtande un opfere Brandopfa un bringe dzue Dankopfa dar. Dnohch (a) het sich des Volk anekockt, um z ässä un z trinke, un sie sin ufgschtande, um ihri Luscht z triebä. 32,7 Dr HERR sait aba zue Moses: Gang, schtieg nab; denn di Volk, des dü üs Ägypteland gfihrt hesch, het schändlich gfeilscht. 32,8 Sie sin schnell vum Wäg gwiche, der i (ich) ne bifohle ha. Sie hän sich ä gossenes Kalb gmacht un hän's abätet un nem gopfat un gsait: Des isch di Gott, Israel, der di üs Ägypteland gfihrt het. (a)

Moses schtoht fir s Volk i

(5Mo 9,13-14. 26-29)

32,9 Un dr HERR sait zue Moses: I (Ich)) sieh, daß ses ä (a) (b) (c) halsschtarriges Volk isch. 32,10 Un etze loß mi, daß mi Zorn (Wuet) iba sie entbrennt un sie vutilg; dfir will i (ich) di zuem große Volk mache. (a) 32,11 Moses aba fleht vor rem HERRN, sinem Gott, un sait: Ach, HERR, wurum will di Zorn (Wuet) losbrenne iba di Volk, des dü mit großa Kraft un schtarker Hand üs Ägypteland gfihrt hesch? 32,12 (a) (b) Wurum solle d Ägypta sage: Na (Er) het sie zue ihrem Ungliick rüsgfihrt, daß sa (er) sie umbringt im Berg un vutilgt sie vum Erdbode? Kehr di ab vu dinem grimmige Zorn (Wuet) un loß di vum Unheil greue, des dü iba di Volk bringe willsch. 32,13 Denk a dini Knecht Abraham, Isaak un Israel, däne dü bi dir selbscht gschwore un vuheiße hesch: I (Ich)) will (a) (b) (c) äiri Nohchkumme mehre we d Schterne am Himmel, un des ganze Land, des i (ich) vuheiße ha, will i (ich) äire Nohchkumme ge, un sie solle`s bsitze fir ewig. 32,14 Do greut d HERRN des Unheil, des sa(er) sinem Volk ge het. (a)

Moses vubricht d Schteidafle

(5Mo 9,15-17.21)

32,15 Moses drillt sich um schtiegt vum Berg un het de zwei Blatte(Dafle) vum Gsetz in sinere Hand; de ware bschribe uf beide Site. 32,16 Un Gott het sie selbscht gmacht un selba d Schrift igrabe. (a) 32,17 Als etze Josua des Gschrei (Geblär) vum Volk ghärt het, sait da (er) zue Moses: S isch ä Kregsgschrei im Laga. 32,18 Na (Er) git zantwort: S isch kei Gschrei (Geblär) we bi nem Sieg, un s isch kei Gschrei (Geblär) we bi na Niedalage, i (ich) her Gschrei (Geblär) we bim Tanz. 32,19 Als Moses aba nooch zuem Laga kummt un des Kalb un des Tanze sieht, gregt da ä Wuet, un na (er) wirft de Blatte(Dafle) üs dr Hand un vubricht sie am Berg 32,20 un nimmt des Kalb, des sie gmacht hän, un het`s im Fiir vuschmelze lo un zermalmt`s zue Pulva un schtreit`s ufs Wassa un git's d Israelite z trinke. 32,21 Un na (er) sait zue Aaron: Was het dir des Volk doe, daß dü ä so großi Sinde iba sie brocht hesch? 32,22 Aaron sait: Mi Herr loss si Zorn (Wuet) nit losbrenne. Dü weisch, daß des Volk bese isch. 32,23 Sie sag zue ma (mir): Mach uns ä Gott, der vor uns hergoht; denn ma (mir) wisse nit, was mit däm Ma Moses bassiere isch, der uns üs Ägypteland gfihrt het. 32,24 I (Ich) sag zue nene: Wer Gold het, der riß ses ab un gib`s ma (mir). Un i (ich) wirf`s ins Fiir; drus isch des Kalb wore.

S Volk wird bschtroft

32,25 Als etze Moses sieht, daß des Volk zuchtlos wore war - denn Aaron het sie zuchtlos wäre losse zuem Gspött ihra Feinde -, 32,26 kummt da (er) in des Door vum Laga un reft: Her zue mir, wer däm HERRN aghert! Do sammle sich zue nem alli Buebä (Sühn) Levi. 32,27 Un na (er) sait zue nene: Des sait dr HERR, dr Gott Israels: Jeda giirtet si Schwert um d Lende un gang durch des Laga hin un her vu nem Door zuem andere un erschleht si Brueda, Fründ (Freund) un Nächschte. 32,28 D Buebä (Sühn) Levi hän gmacht, we nene Moses gsait het; un s flege a däm Dag vum Volk draiduusig Ma. 32,29 Do sait Moses: (a) Fiille hiit äiri Händ (Pfode) zuem Denscht fir d HERRN - denn jeda isch gege si Bue (Suhn) un Brueda gsi -, dmit äich hiit (b) (c) Sege ge wird.

Moses bätet fir s Volk

32,30 Am nägschte Morge sait Moses zuem Volk: Ihr hän ä großi Sinde doe; etze will i (ich) nufschtiege zuem HERRN, ob i (ich) villicht Vugebig erwirke ka fir äiri Sinde. 32,31 Als etze Moses wida zuem HERRN kummt, sait da (er): Ach, des Volk het ä großi Sinde doe, un sie hän sich ä Gott üs Gold gmacht. 32,32 Vugib nene doch ihri Sinde; wenn nit, dann (dnoh) tilg mi üs dinem Buech, des dü gschribe hesch. (a) (b) (c) 32,33 Dr HERR sait zue Moses: I (Ich) will den üs minem Buech tilge, der a ma (mir) sindigt. 32,34 So gang etze hi un fihr des Volk, wohi i (ich) dir gsait ha. Lueg, (a) mi Engel soll vor dir hergoh. (b) I (Ich) wir aba ihri Sinde heimsueche, wenn mi Ziit kummt. 32,35 Un dr HERR schlat des Volk, wel sie sich des Kalb gmacht hän, des Aaron agfertigt het.

S 33. Kapitel

D Israelite vusueche, Gott gnädig z schtimme

33,1 Dr HERR sait zue Moses: Gang, zeh dvu, dü un des Volk, des dü üs Ägypteland gfihrt hesch, in des Land, des i (ich) Abraham, Isaak un Jakob gschwore ha: Dinene Nohchkumme will ich's ge. 33,2 Un i (ich) will (a) vor dir her schicke ä Engel un üsschtoße d Kanaanita, Amorita, Hetita, Perisita, Hiwita un Jebusita 33,3 un will di bringe in des Land, drin Milch un Honig fleßt. I (Ich) selbscht will nit mit dir nufzeh, denn dü bisch ä (a) halsschtarriges Volk; i (ich) dät di undawägs vutilge. 33,4 Als des Volk de härte Wort ghärt het, trage sie Leid, un nemads legt si Schmuck a. 33,5 Un dr HERR sait zue Moses: Sag zue d Israelite: Ihr sin ä halsschtarriges Volk. Wenn i (ich) nur ä Wielli mit dir rufzeh dät, dät i (ich) di vutilge. Un etze (a) leg di Schmuck ab, dann (dnoh) will i (ich) säh, was i (ich) dir doe. 33,6 Un d Israelite (a) hän`s gmacht un den ihr Schmuck vu a däm Berg Horeb.

S Vusammligszelt vor däm Laga

33,7 Moses aba nimmt des Zelt un schlat`s druße uf, wiet vum Laga, un het`s Schtiftshitte gheiße. Un (a) wer d HERRN bfroge wott, mueß rüsgoh zue d Schtiftshitte vor des Laga. 33,8 Un wenn Moses üsä gange isch zue d Schtiftshitte, so schtoht alles Volk uf, un jeda kummt in si Zeltdire un luegt nem nohch, bis sa(er) zue d Schtiftshitte kummt. 33,9 Un wenn Moses zue d Schtiftshitte kummt, so kummt de Wolkesiile abe un schtoht in dr Dire dr Schtiftshitte, un dr HERR schwätzt mit Moses. (a) (b) 33,10 Un alles Volk sieht de Wolkesiile in dr Dire dr Schtiftshitte schtoh, un sie sin ufgschtande un bucke sich, jeda in sinere Zeltdire. 33,11 Dr HERR aba (a) (b) (c) schwätzt mit Moses vu Gsicht(Visasch) zue Gsicht(Visasch), we ä Ma mit sinem Freund schwätzt. Dann (Dnoh) kehrt da (er) zuem Laga zruck; aba si Diena un Jinger Josua, d Bue (Suhn) Nuns, wich nit üs dr Schtiftshitte.

Gott vuspricht, sinem Volk baizschtoh

33,12 Un Moses sait zue däm HERRN: Lueg, dü saisch zue ma (mir): Fihr des Volk nuf! un loss mi nit wisse, wen dü mit ma (mir) schicke willsch, wo dü doch gsait hesch: I (Ich) kenn di mit Name, un dü hesch Gnade vor minem Aug gfunde. (a) 33,13 Hab i (ich) denn Gnade vor dine Auge gfunde, so loß mi (a) di Wäg wisse, dmit i (ich) di erkenn un Gnade vor dine Auge find. Un lueg doch, daß des Volk di Volk isch. 33,14 Na (Er) sait: Mi Angesicht soll vorusgoh; i (ich) will di zue d (a) Rueh leite. 33,15 Moses aba sait zue nem: Wenn nit di Gsicht(Visasch) vorusgoht, so fihr uns nit vu do nuf. 33,16 Denn woran soll ma wiße, daß i (ich) un di Volk vor dine Auge Gnade gfunde hän, wenn nit do dra, daß dü mit uns gohsch, (a) so daß i (ich) un di Volk obe wäre vor alle Mensche, de uf däm Erdbode sin? 33,17 Dr HERR sait zue Moses: Au des, was dü etzed gsait hesch, will i (ich) doe; denn (a) dü hesch Gnade vor minem Aug gfunde, un (b) (c) i (ich) kenn di mit Name.

Moses will Gottes Herrlichkeit säh

33,18 Un Moses sait: Loß mi dini (a) (b) Herrlichkeit säh! 33,19 Un na (er) sait: I (Ich) will vor dinem Gsicht(Visasch) all mi Güte vorbäigo losse un will vor dir kunddoe d Name des HERRN: (a) Wäm i (ich) gnädig bi, däm bi i (ich) gnädig, un wäm i (ich) mi erbarm, däm erbarm i (ich) mi. 33,20 Un na (er) sait wida: Mi Gsicht(Visasch) kasch dü nit aluege; denn kei Mensch wird läbä, der mi sieht. (a) (b) (c) (d) (e) (f) (g) 33,21 Un dr HERR sait wida: Lueg, s isch ä Platz bi ma (mir), do sollsch dü uf däm Fels schtoh. (a) 33,22 Wenn dann (dnoh) (a) mi Herrlichkeit vorbäigoht, will i (ich) di in d Felskluft schtelle un (b) mi Hand iba dir hebe, bis i (ich) vorbäigange bi. 33,23 Dann (Dnoh) will i (ich) mi Hand vu di doe, un dü darfsch hinda ma (mir) her luege; aba mi Gsicht(Visasch) ka ma nit aluege.

S 34. Kapitel

Moses gregt noh mol zwei Schteidafle

(5Mo 10,1-5)

34,1 Un dr HERR sait zue Moses: Haue dir zwei schteinerni Blatte(Dafle) zue, we di erschte ware, daß i (ich) de Wort druf schrib, de uf d erschte Blatte(Dafle) gschtande sin, weli (a) dü vubroche hesch. 34,2 Un bisch morge parat, daß dü freh uf d Berg Sinai schtiegsch un dert zue ma (mir) trätesch uf däm Gipfel vum Berg. 34,3 Un loß nemads mit dir nufschtiege; s soll au nemads gsähne wäre uf däm ganze Berg. Au kei Schof un Rind loß weide gege d Berg hi. (a) 34,4 Un Moses haut zwei schteinerni Blatte(Dafle) zue, we di erschte ware, un schtoht am Morge freh uf un schtiegt uf d Berg Sinai, we nem dr HERR bifohle het, un nimmt de zwei schtei Blatte(Dafle) in sini Händ. 34,5 Do kummt dr HERR abe in eina Wolke, un Moses kummt dert zue nem un reft d Name des HERRN a. 34,6 Un dr HERR goht vor sinem Gsicht(Visasch) vorbi, un na (er) reft üs: HERR, HERR, Gott, barmherzig un gnädig un geduldig un vu große Gnade un Treui, (a) (b) (c) (d) (e) 34,7 der do Dusig Gnade bwährt un vugit Missetat, Ibatretig un Sinde, aba ungschtroft losst da (er) nemads, sundern suecht de Missetat dr Vädare heim a Kinda un Kindeskinda bis ins dritte un vierte Glied! 34,8 Un Moses buckt sich schnell zue d Erde un bäte a 34,9 un sait: Hab i (ich), HERR, Gnade vor dine Auge gfunde, so kummt dr Herr in unsera Midde, denn s isch ä (a) halsschtarriges Volk; un vugib uns unsari Missetat un Sinde un loß uns di (b) (c) Erbbsitz si.

D Bund wird ernäjert

34,10 Un dr HERR sait: Lueg, i (ich) will ä (a) Abmachig (Abkumme) schleße: Vor dinem ganze Volk will i (ich) Wunda doe, we sie nit bassiere sin in alle Lande un unda alle Mensche, un des ganze Volk, in däm sinere Middi dü bisch, soll des HERRN Gschafftes säh; denn wundabar wird si, was i (ich) a dir doe wir. 34,11 Hebe, was i (ich) dir hiit bifihlt. Lueg, i (ich) will vor dir her üsschtoße d Amorita, Kanaanita, Hetita, Perisita, Hiwita un Jebusita. 34,12 (a) Heet di, ä Abmachig (Abkumme) z schleße mit d Bwohna vum Land, in des dü kummsch, dmit sie dir nit zuem Fallschtrick wäre in dinere Middi; 34,13 sundern (a) ihri Altäre sollsch dü umschtiirze un ihri Schteimole vubreche un ihri heilige Pfähle umhaue; 34,14 denn dü sollsch kei andere Gott abäte (ahimmle). Denn dr HERR heißt ä Schtreba(Eifera); ä eifernder Gott isch scha(er). (a) 34,15 Heet di, ä Abmachig (Abkumme) z schleße mit d Bwohna vum Land, dmit sie, wenn sie ihre Götta nohchlaufe un nene opfare, di nit ilade un dü vu ihrem Opfa issesch 34,16 un dmit dü fir dini Buebä (Sühn) ihri Dechtare nit als Wieba nimmsch un de dann (dnoh) ihre Götta nohchlaufe un mache, daß dini Buebä (Sühn) au ihre Götta nohchlaufe!

34,17 Dü sollsch dir keini gossene Göttabilda mache. (a)

34,18 Des Fescht dr ungsiirte Brot sollsch dü hebed. Siebä Däg sollsch dü ungsiirtes Brot ässä, we i (ich) dir bifohle ha, zue d Ziit vum Monet Abib; denn im Monet Abib bisch dü üs Ägypte zoge.

34,19 Alli Erschtgiburt isch mi, alli männlichi Erschtgiburt vu dinem Viech, s isch Schtier odr Schof. (a) 34,20 Aba d Erschtling vum Esels sollsch dü mit nem Schof üslese. Wenn dü nen aba nit üslesesch, so brich nem des Gnick. Alli Erschtgiburt unda dine Sehn sollsch dü üslese. (a)

.Und daß nemads vor ma (mir) mit lärä Händ (Pfode) erschient!

34,21 Sechs Däg sollsch dü schaffe; am siebte Dag sollsch dü ruehe, au in dr Ziit vum Pfleegä un vum Ernte. 34,22 Des Wuchefescht* sollsch dü hebed mit d Erschtling dr Weizeernte, un des Fescht dr Lese, wenn des Johr um isch. Des * Erntefescht (vgl. Kap 23,16), des siebä Wuche nohch rem Fescht dr ungsiirte Brot ghalte wird (vgl. 3. Moses 23,15.16; 5. Moses 16,9.10). 34,23 Dräimol im Johr soll alles, was männlich isch, erschiene vor rem Herrscha, däm HERRN, däm Gott Israels. 34,24 Denn i (ich) wir d Heide vor dir üsschtoße un di Biet (Gäu, Gau) wiet mache, un nemads soll di Land ha wotte, während dü dräimol im Johr nufgohsch, um vor rem HERRN, dinem Gott, z erschiene.

34,25 Dü sollsch des Bluet vu minem Opfa nit darbringe au mit däm Suurdeig, un des Opfa vum Passafescht soll nit iba Nacht bliebe bis zuem Morge.

34,26 Des Beschte vu d erschte Fricht vu dinem Acka sollsch dü in des Huus des HERRN, vu dinem Gott, bringe.

Dü sollsch des Beckli nit koche in d Milch vu sinere Muetter.

34,27 Un dr HERR sait zue Moses: (a) Schrib dir de Wort uf; denn uf Grund der Wort ha i (ich) mit dir un mit Israel ä Abmachig (Abkumme) gschlosse. 34,28 Un na (er) war Alldag bi däm HERRN (a) (b) vierzig Däg un vierzig Nächt un ißt kei Brot un trinkt kei Wassa. Un na (er) schribt uf de (c) Blatte(Dafle) de Wort vum Abmachig (Abkumme), de Zehn Wort.

Moses si Gsicht glänzt

34,29 Als etze Moses vum Berg Sinai rabschtiegt, het da (er) de zwei Blatte(Dafle) vum Gsetz in sinere Hand un wußt nit, daß d Huut vu sinem Agsicht glänzt, wel la (er) mit Gott gschwätzt het. 34,30 Als aba Aaron un ganz Israel sähn, daß de Huut vu sinem Agsicht glänzt, firchte sie sich, nem z nooch zkumme. (a) 34,31 Do reft sie Moses, un sie drille sich wida zue nem, Aaron un alli Obaschte dr Gmeinde, un na (er) schwätzt mit ne. 34,32 Dnohch kumme zue nem au alli Israelite. Un na (er) bifehlt ne alles, was dr HERR mit nem gschwätzt het uf däm Berg Sinai. 34,33 Un als sa(er) des alles mit ne gschwätzt het, legt da (er) ä Decki uf si Gsicht(Visasch). 34,34 Un wenn na (er) (a) nigoht vor d HERRN, mit nem z schwätze, doet da (er) de Decki ab, bis sa(er) wida rüsgoht. Un wenn na (er) usä zue d Israelite schwätzt, was nem bifohle war, 34,35 sähn d Israelite, we d Huut vu sinem Agsicht glänzt. Dann (Dnoh) doet da (er) d Decki uf si Gsicht(Visasch), bis sa(er) wida nigoht, mit nem z schwätze.

S 35. Kapitel

D Schtiftshitte

(Kapitel 35-40)

D Sabbatordnig

(vgl. Kap 31,12-17)

35,1 Un Moses vusammlet di ganz Gmeinde dr Israelite un sait zue nene: Des isch's, was dr HERR bifohle het, daß ihr`s doe solle: 35,2 Sechs Däg solle ihr schaffe, d siebte Dag aba sollt ihr heilig hebed als ä Sabbat volla Rueh, heilig däm HERRN. Wer a däm Dag schafft, soll schterbe. (a) (b) 35,3 Ihr sollt kei Fiir aziinde am Sabbatdag in alle äire Wohnige.

Israel soll schpende

(2Mo 25,1-9; 39,32-43)

35,4 Un Moses sait zue d ganze Gmeinde dr Israelite: Des isch's, was dr HERR bifohle het: 35,5 Erhebt vu äirem Hab un Guet ä (a) Opfagabe fir d HERRN, so daß jeda de Opfagabe fir d HERRN fräiwillig bringe: Gold, Silba, Kupfa 35,6 blaue un rote Purpur, Scharlach, fieni(fäini) Lienwand un Ziegehoor(Geisehoor), 35,7 rotgfärbti Widdafell, Dachsfelle un Akazieholz, 35,8 El fir d Lampe (Funzle) un Gwürz (Schpezerai) zuem Salbel un zue wohlschmeckendem Räuchawerk, 35,9 Onyxschtei un igfaßti Schtei (Wackes) zuem Prieschtaschurz un zuem Brustschild. 35,10 Un wer unda äich kunschtvuschtändig isch, der kummt un mach, was dr HERR bifohle het, 35,11 nämlich d Wohnig mit ihrem Zelt un ihra Decki, ihre Hogä, Bretta, Riegel, Säule un Feß, 35,12 d Lade mit ihre Schtange, d Gnadethron un Vorhang, 35,13 d Disch mit sinene Schtange un all sinem Grät un d Schaubrot, 35,14 d Laichta un si Grät un sini Lampe (Funzle) un des El zuem Lecht, 35,15 d Räuchaaltar mit sinene Schtange, des Salbel un des wohlschmeckende Räuchawerk, d Decki vor dr Dire dr Wohnig, 35,16 d Brandopfaaltar mit sinem Gitta üs Kupfa, sinene Schtange un all sinem Grät, d Zuba mit sinem Gschtell; 35,17 d Behang vum Vorhof, sini Säule un Feß un de Decki vum Door am Vorhof, 35,18 d Zeltpflöck dr Wohnig un vum Vorhof mit ihrem Seil, 35,19 d Amtskleida zuem Denscht im Heiligtum, di heilige Kleida Aarons, vum Prieschta, samt d Kleida vu sinene Buebä (Sühn) fir d prieschtaliche Denscht.

D Israelite opfare fir s Heligtum

35,20 Do goht di ganz Gmeinde dr Israelite vu Moses wäg. 35,21 Un alli, de`s (a) (b) gern un fräiwillig gän, kumme un bringe däm HERRN de Opfagabe zue d Errichtig dr Schtiftshitte un fir alle Denscht drin un fir di heilige Kleida. 35,22 S bringe aba Männa (Manne) un Wieba fräiwillig Schpange, Ohrringe, Ringe un Geschmeide un allaläi goldenes Grät, jeda des Gold, des sa(er) zue d Gabe fir d HERRN bschtimmt het. 35,23 Un wer bi sich blaue un rote Purpur findet, Scharlach, fieni(fäini) Lienwand, Ziegehoor(Geisehoor), rotgfärbti Widdafell un Dachsfelle, der holt sie. 35,24 Un wer ä Opfagabe vu Silba un Kupfa ge wott, der holt`s däm HERRN als Opfagabe. Un wer Akazieholz het, der holt`s zue allaläi Vuwendig fir d Denscht. 35,25 Un alli Wieba, de de Kunscht vuschten, schpinne mit ihre Händ (Pfode) un bringe ihr Gschpinst, blaue un rote Purpur, Scharlach un fieni(fäini) Lienwand. 35,26 Un alli Wieba, de solchi Arbet vuschten un willig dzue ware, schpinne Ziegehoor. 35,27 D Schtammesfirschte aba bringe Onyxschtei un igfaßti Schtei (Wackes) fir d Prieschtaschurz un de Bruschtdaschä 35,28 un Gwürz (Schpezerai) un El fir d Laichta un fir des Salbel un fir des wohlschmeckende Räuchawerk. 35,29 So bringe de Israelite, Männa (Manne) un Wieba, de ihr Herz dzue trieb, fräiwilligi Gabe zue allaläi Gschafftes, des dr HERR durch Moses bifohle het.

Bezalel un Oholiab gregä Arbet

(2Mo 31,1-11)


35,30 Un Moses sait zue d Israelite: Luege, dr HERR het mit Name bruefe d Bezalel, d Bue (Suhn) Uris, d Bue (Suhn) Hurs, vum Schtamm Juda, 35,31 un het nen erfillt mit däm Geischt Gottes, daß sa (er) wies, schlau(vuschtändig) un gschickt isch zue jedäm Gschäfft, 35,32 kunschtrich z schaffe in Gold, Silba un Kupfa, 35,33 Edelschtei z schniede un izsetze, Holz z schnitze, um jedi kunschtriche Arbet z mache(vollfiire,vollbringe). 35,34 Un na (er) het nem au de Gabe z undawiese ins Herz ge, nem un au Oholiab, däm Bue (Suhn) Ahisamachs, vum Schtamm Dan. 35,35 Na (Er) het ihr Herz mit Gschytheit erfillt, z mache alli Arbet vum Goldschmied un vum Kunschtwirka un vum Buntwirka mit blauem un rotem Purpur, Scharlach un fiene(fäina) Lienwand un vum Weba, daß sie jedes Gschäfft fertig mache un kunschtriche Entwiirf ersinne kenne.

S 36. Kapitel

36,1 So soll denn Bezalel un Oholiab un alli Künschtla schaffe, däne dr HERR Gschytheit un Vuschtand ge het z wisse, we sie alli Arbet fertig mache solle zuem Denscht im Heiligtum, ganz nohch rem Gebot des HERRN. 36,2 Un Moses rueft Bezalel un Oholiab un alli Künschtla, däne dr HERR Gschytheit ins Herz ge het, alli, de sich fräiwillig abote hän, ans Gschäfft z go un`s üsrichte. 36,3 Un sie gregä vu Moses alli Opfa, de d Israelite brocht hän, um de Arbet zuem Denscht im Heiligtum zmache. Un ma bringt au widahi all Morge fräiwilligi Gabe zue nem.

36,4 Do kumme alli Künschtla, de am Gschäfft vum Heiligtums schaffe, jeda vu dr Arbet, de na (er) macht, 36,5 un sage zue Moses: Des Volk holt z viel, me als zuem Denscht vum Werk nedig isch, des dr HERR z mache bifohle het. 36,6 Do bifehlt Moses, daß ma durchs Laga ruefä losst: Nemad, nit Ma noh Wieb, soll etze noh ebis bringe als Opfagabe fir des Heiligtum. Do bringt des Volk nigs me. 36,7 Denn s war gnoe brocht worde zue alla Arbet, de z mache war, un s war noh ibrig bliebe.

Di einzelne Deil vum heilige Zelt

(2Mo 26,1-30)

36,8 So mache alli Künschtla unda d Arbeita d Wohnig üs zehn Debbicke vu gezwirnta fiene(fäina) Lienwand, blauem un rotem Purpur un Scharlach, un Cherubim ware igwebt in kunschtricha Arbet. 36,9 D Längi vumä Debbick war achtdzwanzig Elle un d Breiti vier Elle, un alli ware vu einem Maß. 36,10 Un na (er) macht je fünf Debbick zue einem Schtuck zsämme, eins ums andere. 36,11 Un na (er) macht blaui Schlaufe a jedes Schtuck am Rand, wo de beide Schtickli zsämmegheftet wäre solle, 36,12 fuchzig Schlaufe a jedes Schtuck, daß ä Schlaufe dr andere gegeibaschtoht. 36,13 Un na (er) macht fuchzig goldeni Hogä un heftet de Debbick mit d Hogä i eins ums andere zsämme, daß ses ä Wohnig wird. 36,14 Un na (er) macht elf Debbick vu Ziegehoor zuem Zelt iba d Wohnig, 36,15 driißig Elle lang un vier Elle breit, alli vu einem Maß, 36,16 un macht fünf zsämme zue einem Schtuck un sechs zsämme zuem andere Schtuck. 36,17 Un na (er) macht fuchzig Schlaufe a jedes Schtuck a däm Rand, wo de Schtickli zsämmegheftet wäre solle, 36,18 un macht je fuchzig Hogä üs Kupfa, dmit des Zelt mit ne zsämmegfegt wird. 36,19 Un na (er) macht ä Decki iba des Zelt vu rotgfärbtem Widdafell un driba noh ä Decki vu Dachsfelle. 36,20 Un na (er) macht Bretta fir d Wohnig, üs Akazieholz, zuem Ufschtelle, 36,21 jedes zehn Elle lang un andathalb Elle breit 36,22 un a jeda zwei Zapfe, dmit eins a des andere bschtimmt wird. So macht da (er) alli Bretta fir d Wohnig, 36,23 daß zwanzig Bretta nohch Süde gschtande sin. 36,24 Un na (er) macht vierzig silbani Feß drunda, unda jedes Brett zwei Feß fir sini zwei Zapfe.36,25 Ebeso macht da (er) uf dr andere Site dr Wohnig nohch Norde zwanzig Bretta 36,26 mit vierzig silberne Feß, unda jedes Brett zwei Feß. 36,27 Un fir d Rucksite dr Wohnig nohch Weschte macht da (er) sechs Bretta 36,28 un zwei anderi fir de zwei Ecke a d Rucksite dr Wohnig, 36,29 daß beidi mit ihrem Eckbrettern unde un obe durch Zapfe vubunde wäre, 36,30 so daß ses acht Bretta ware un sechzehn silbani Feß, unda jeda zwei Feß.

36,31 Un na (er) macht Riegel üs Akazieholz, fünf zue d Bretta uf dr eine Längssite dr Wohnig 36,32 un fünf uf dr andere Längssite un fünf uf d Rucksite nohch Weschte. 36,33 Un na (er) macht d Mittelriegel, daß sa (er) in halba Hechi a d Bretta entlanglauft vu nem End zuem andere. 36,34 Un na (er) ibazeht de Bretta mit Gold, un ihri Ring macht da (er) üs Gold, daß ma d Riegel inedoet, un ibazeht d Riegel mit Gold.

D Vorhäng fir s Heiligtum

(2Mo 26,31-37)

36,35 Un na (er) macht d Vorhang mit d Cherubim in kunschtricha Arbet, üs blauem un rotem Purpur, Scharlach un gezwirnta fiene(fäina) Lienwand, 36,36 un fir nen vier Säule üs Akazieholz un ibazeht sie mit Gold, un ihri Nägel ware üs Gold, un na (er) goß dzue vier silbani Feß. 36,37 Un na (er) macht ä Decki fir d Igang vum Zelt üs blauem un rotem Purpur, Scharlach un gezwirnta fiene(fäina) Lienwand, in Buntwirkearbet, 36,38 un dzue fünf Säule mit ihre Nägel un ibazeht ihri Kepfe un Ringbända mit Gold un macht fünf Feß üs Kupfa dra.

S 37. Kapitel

D Bundeslade

(2Mo 25,10-22)

37,1 Un Bezalel macht d Lade üs Akazieholz, zwei un ä halbi Elle lang, andathalb Elle breit un ebeso hoch, 37,2 un ibazeht sie mit fienem (fäinem) Golde inne un uße un macht ihr ä goldene Kranz ringsum. 37,3 Un na (er) goß vier goldeni Ringe fir ihri vier Ecke, fir jedi Site zwei, 37,4 un macht Schtange üs Akazieholz un ibazeht sie mit Gold 37,5 un doet sie in d Ring a d Site dr Lade, so daß ma sie schleipfe ka. 37,6 Un na (er) macht d Gnadethron üs fienem (fäinem) Golde, zwei un ä halbi Elle lang un andathalb Elle breit, 37,7 un zwei Cherubim üs triebenem Golde a de beide Ende vum Gnadenthron, 37,8 ä Cherub a däm, d andere a däm End. 37,9 Un de Cherubim breite ihri Fligel nohch obe üs un bedecke dmit d Gnadethron, un sie schtehn vu Agscht zue Agsicht un sähn uf d Gnadethron.

D Disch fir d Schaubrot

(2Mo 25,23-30)

37,10 Un na (er) macht d Disch üs Akazieholz, zwei Elle lang, ä Elle breit un andathalb Elle hoch, 37,11 un ibazeht nen mit fienem (fäinem) Golde un macht nem au ä goldene Kranz ringsum 37,12 un macht nem ä Leischte ringsum, ä Handbreit hoch, un ä goldene Kranz um d Leischte. 37,13 Un na (er) goß fir nen vier goldeni Ring un bfeschtigt sie a d vier Ecke a sinene vier Feß, 37,14 dicht unda d Leischte, daß ma d Schtange inedoet un d Disch schleipfe ka. 37,15 Un na (er) macht d Schtange üs Akazieholz un ibazeht sie mit Gold, daß ma d Disch dmit trait. 37,16 Un na (er) macht au üs fienem (fäinem) Golde des Grät fir d Disch: Schissle un Schale, Kannen un Becha, in däne ma des Trinkopfa darbringe soll.

D Laichta üs purem Gold

(2Mo 25,31-40)

37,17 Un na (er) macht d Laichta üs fienem (fäinem), triebenem Gold. Dodra war d Fueß un d Schaft, Kelche un Knäufe un Bloeme. 37,18 Sechs Ärm gehn vu sinene Site üs, nohch jeda Site dräi Ärm. 37,19 Drei Kelche ware a jedäm Arm mit Knäuf un Bloeme. 37,20 A däm Laichta aba ware vier Kelch mit Knäuf un Bloeme, 37,21 je ä Knauf unda zwei vu d sechs Ärm, de vu nem üsgehn. 37,22 Un de Knäufe un Ärm ware üs einem Schtuck mit nem, un alles war üs triebenem, fienem (fäinem) Gold. 37,23 Un na (er) macht de siebä Lampe (Funzle) mit ihre Lechtschere un Löschnäpf üs fienem (fäinem) Gold. 37,24 Üs nem Zentna fieni(fäini) Goldes macht da (er) nen un all si Grät.

Räuchaaltar, Salbel un Räuchawerk

(2Mo 30,1-5. 22-38)

37,25 Na (Er) macht au d Räuchaaltar üs Akazieholz, ä Elle lang un ebeso breit, viereckig, un zwei Elle hoch mit sinene Herna 37,26 un ibazeht nen mit fienem (fäinem) Gold, sini Platte un sini Wänd ringsum un sini Herna, un macht nem ä Kranz ringsum vu Gold 37,27 un zwei goldeni Ring unda däm Kranz zue beide Site, daß ma Schtange inedoet un nen dmit trait. 37,28 Un d Schtange macht da (er) üs Akazieholz un ibazeht sie mit Gold.

37,29 Un na (er) macht des heilige Salbel un des Räuchawerk üs reine(echta) Gwürz (Schpezerai) nohch dr Kunscht vum Salbemacha.


S 38. Kapitel

D Brandopfaaltar

(2Mo 27,1-8)

38,1 Un na (er) macht d Brandopfaaltar üs Akazieholz, fünf Elle lang un ebeso breit, viereckig, un dräi Elle hoch, 38,2 un vier Herna, de mit nem vubunde ware, uf sinene vier Ecke un ibazeht nen mit Kupfa. 38,3 Un na (er) macht alles Grät zuem Altar, Tepf(Häfä) fir d Asche, Schufle, Zuba, Gable, Kohlepfanne, alles üs Kupfa. 38,4 Un na (er) macht am Altar ä Gittawerk üs Kupfa we ä Netz ringsum vu undeher bis zue d Middi vum Altar 38,5 un goß vier Ring a de vier Ende vum kupfane Gitta fir d Schtange. 38,6 De macht da (er) üs Akazieholz un ibazeht sie mit Kupfa 38,7 un doet sie in d Ringe a d Site vum Altar, daß ma nen dmit trait. Un na (er) macht nen so, daß sa (er) vu innä hohl war.

D kupfane Zuba

(2Mo 30,18)

38,8 Un na (er) macht d Zuba üs Kupfa un si Gschtell au üs Kupfa vu d Spiegeli dr Wieba, de vor d Dire dr Schtiftshitte Denscht gmacht hän.

D Vorhof vum Heiligtum

(2Mo 27,9-19)

38,9 Un na (er) macht d Vorhof: nohch Süde Behänge, hundat Elle lang, vu gezwirnta fiene(fäina) Lienwand, 38,10 mit zwanzig Säule un zwanzig Feß üs Kupfa, aba ihri Nägel un Ringbända üs Silba; 38,11 gnau so nohch Norde, hundat Elle lang mit zwanzig Säule un zwanzig Feß üs Kupfa, aba ihri Nägel un Ringbända üs Silba; 38,12 nohch Weschte aba fuchzig Elle lang mit zehn Säule un zehn Feß, aba ihri Nägel un Ringbända üs Silba; 38,13 nohch Oschte au fuchzig Elle; 38,14 fuchzehn Elle uf eina Site mit dräi Säule un dräi Feß, 38,15 un uf dr andere Site au fuchzehn Elle mit dräi Säule un dräi Feß, zue beide Site vum Door am Vorhof. 38,16 Alli Behäng vum Vorhof ware vu gezwirnta fiene(fäina) Lienwand 38,17 un d Feß dr Säule üs Kupfa un ihri Nägel üs Silba, un ihri Häupta (Kepf) ware ibazogä mit Silba, un ihri Ringbända ware silbarig a alle Säule vum Vorhof. 38,18 Un d Decki fir des Door vum Vorhof macht da (er) in Buntwirkearbet üs blauem un rotem Purpur, Scharlach un gezwirnta fiene(fäina) Lienwand, zwanzig Elle lang un fünf Elle hoch, nohch rem Maß dr Behäng vum Vorhof, 38,19 dzue vier Säule un vier Feß üs Kupfa un ihri Nägel üs Silba un ihri Häupta (Kepf) un ihri Ringbända, ibazogä mit Silba. 38,20 Un alli Zeltpfleck dr Wohnig un vum Vorhof ringsum ware üs Kupfa.

Was alles an Matrial vubruucht wore isch

38,21 Des isch d Zahl dr Ufwendig fir d Wohnig vum Gsetz, de nohch rem Gebot vum Moses grechnet wird vu d Levite unda dr Leitig (a) Itamars, d Bue (Suhn) Aarons, vum Prieschta. 38,22 (a) Bezalel aba, d Bue (Suhn) Uris, d Bue (Suhn) Hurs, vum Schtamm Juda, het alles gmacht, was dr HERR däm Moses bifohle het, 38,23 un mit nem Oholiab, d Bue (Suhn) Ahisamachs, vum Schtamm Dan, ä Schmied, Schnitzer, Kunschtweba un Buntwirka in blauem un rotem Purpur, Scharlach un fiene(fäina) Lienwand. 38,24 Alles Gold, des vuschafft isch zue däm ganze Gschäfft vum Heiligtum un des als Gabe gschpendet war, misst 29 Zentna 730 Lot nohch rem Gwicht vum Heiligtum. 38,25 Des Silba aba, des d Zählig dr Gmeinde brocht het, war 100 Zentna 1775 Lot nohch rem Gwicht vum Heiligtum, 38,26 uf d Schädel (a) ä halbes Lot nohch rem Gwicht vum Heiligtum vu alle, de zehlt wäre vu zwanzig Johr a un driba, (b) 603 550 Ma. 38,27 Üs d hundat Zentna Silba goß ma de Feß vu d Bretta un d Feß vum Vorhang, hundat Feß üs hundat Zentna, je ä Zentna fir ä Fueß. 38,28 Un üs d 1775 Lot ware d Nägel dr Säule gmacht un ihri Häupta (Kepf) un ihri Ringbända ibazogä. 38,29 Des Kupfa aba, des gschpendet war, wiegt 70 Zentna 2400 Lot. 38,30 Doorüs het ma gmacht d Feß a d Dire dr Schtiftshitte un d Altar un des Gittawerk dra un alli Geräte vum Altar, 38,31 dzue d Feß vum Vorhof ringsum un d Feß vum Door am Vorhof, alli Zeltpfleck dr Wohnig un alli Zeltpfleck vum Vorhof ringsum.

S 39. Kapitel

D Prieschtaschurz

(2Mo 28)

39,1 Un üs däm blaue un rote Purpur un däm Scharlach mache sie Amtskleida zuem Denscht im Heiligtum, un sie mache de heilige Kleida fir Aaron, we dr HERR s Moses bifohle het. 39,2 Un sie mache d Prieschtaschurz üs Gold, blauem un rotem Purpur, Scharlach un gezwirnta fiene(fäina) Lienwand. 39,3 Un sie schlen Goldplatte un schniide sie zue Fäde, daß ma sie in Kunschtwirkaarbet unda d blaue un rote Purpur, d Scharlach un d fieni(fäini) Lienwand iwebä ka. 39,4 Schludadeile mache sie, de a d Schurz agfegt wäre, un a sinene beide End wird da (er) zsämmebunde. 39,5 Un si Bindi war vu dselbe Arbet, üs nem Schtuck mit nem, üs Gold, blauem un rotem Purpur, Scharlach un gezwirnta fiene(fäina) Lienwand, we dr HERR s Moses bifohle het.

39,6 Un sie faßte zwei Onyxschtei ringsum mit Gold i un grube druf i nohch d Art dr Siegelschtecha de Name dr Buebä (Sühn) Israels. 39,7 Un na (er) heftet sie uf de Schludadeile vum Schurz, daß ses Schtei (Wackes) sin zuem gnädige Gedenke a d Israelite vor rem HERRN, we dr HERR s Moses bifohle het.

D Bruschtdaschä

(2Mo 28,15-30)

39,8 Un sie mache d Bruschtdaschä, kunschtrich brocht(gwirkt) we d Prieschtaschurz, üs Gold, blauem un rotem Purpur, Scharlach un gezwirnta fiene(fäina) Lienwand, 39,9 daß sie viereckig war un doppelt glegt, ä Spanne lang un ebeso breit, 39,10 un bsetze sie mit vier Reihe Schtei (Wackes): di erschte Reihe war ä Sarder, ä Topas un ä Smaragd, 39,11 di zweit ä Rubin, ä Saphir un ä Diamant, 39,12 di dritt ä Lynkurer, ä Achat un ä Amethyst, 39,13 di viert ä Türkis, ä Onyx un ä Jaspis, ringsum igfaßt mit Gold in alle Reihe. 39,14 Un de Schtei (Wackes) trage de zwöelf Näme dr Buebä (Sühn) Israels, igrabe in Siegelschtecharbet, so daß uf jedäm ä Name schtoht nohch d zwöelf Schtämm. 39,15 Un sie mache a d Daschä ä Kette we draiti Schnür, üs fienem (fäinem) Gold, 39,16 un zwei Goldgflecht un zwei goldeni Ring un hefte de beide Ring a de beide obere Ecke dr Daschä. 39,17 Un de beide goldeni Kette hän sie in de beide Ring a d Ecke dr Daschä gmacht. 39,18 Aba de beide anderi Ende dr Kette hän sie a de beide Goldgflecht gmacht un hefte sie vorne uf d Schludadeil vum Schurz a. 39,19 Un sie mache zwei anderi goldeni Ring un hefte sie a de beide andere Ecke dr Daschä a ihr Rand inne zuem Schurz hi; 39,20 un sie mache zwei anderi goldeni Ring, de hän sie nab a de beide Schludadeil vorne am Schurz gmacht, wo na (er) zsämmegoht, obe iba dr Bindi vum Schurz, 39,21 un knipfe d Daschä mit ihre Ring a de Ring vum Schurz mit eina Schnur üs blauem Purpur, daß sie iba dr Bindi vum Schurz alied un sich nit vum Schurz losmache ka, we dr HERR s Moses bifohle het.

Di reschtliche Kleida vu d Prieschta

(2Mo 28,31-43)

39,22 Un dzue macht da (er) des Obagwand zuem Prieschtaschurz, brocht(gwirkt), ganz üs blauem Purpur, 39,23 un si Effnig obe in dr Middi un ä Borte um d Effnig rum we bi nem Panzahemd, daß sie nit irießt. 39,24 Un sie mache a sinem Saum Granatepfel üs blauem un rotem Purpur, Scharlach un gezwirnta fiene(fäina) Lienwand 39,25 un mache Schällä üs fienem (fäinem) Gold; de hän sie zwische d Granatepfel ringsum am Saum vum Obagwand gmacht, 39,26 je ä Granatepfel un ä Schällä ringsum am Saum, fir d Denscht, we dr HERR s Moses bifohle het. 39,27 Un sie mache au des Undagwända üs fiene(fäina) Lienwand, gewebt, fir Aaron un sini Buebä (Sühn), 39,28 un d Kopfbund üs fiene(fäina) Lienwand un di hochi Kappe üs fiene(fäina) Lienwand un Beikleida üs gezwirnta fiene(fäina) Lienwand 39,29 un d Girtel in Buntwirkearbet üs gezwirnta fiene(fäina) Lienwand, blauem un rotem Purpur un Scharlach, we dr HERR s Moses bifohle het.

39,30 Sie mache au des Schtirnblatt, d (a) (b) heilige Kronrief, üs fienem (fäinem) Gold un grube als Schrift i: «Heilig däm HERRN». 39,31 Un sie binde ä Schnur üs blauem Purpur dra, daß sie a däm Kopfbund obe agheftet wird, we dr HERR s Moses bifohle het.

Moses preft di fertigi Arbet

(2Mo 35,10-19)

39,32 Eso wird gmacht des ganze Gschäfft vu d Wohnig un dr Schtiftshitte. Un d Israelite hän alle gmacht, was dr HERR däm Moses bifohle het. 39,33 Un sie bringe d Wohnig zue Moses: s Zelt un alli sini Geräte, Hogä, Bretta, Riegel, Säule, Feß, 39,34 d Decki vu rotgfärbtem Widdafelle, d Decki vu Dachsfell un d Vorhang, 39,35 d Lade mit däm Gsetz samt ihre Schtange, d Gnadethron, 39,36 d Disch un alli sini Geräte un d Schaubrot, 39,37 d Laichta üs fienem (fäinem) Gold mit d Lampe (Funzle) zuem Ufsetze un all sinem Grät un des El fir d Laichta, 39,38 d goldene Altar un des Salbel un des wohlschmeckende Räuchawerk, de Decki fir d Igang vum Zelt, 39,39 d kupfane Altar un si kupfanes Gitta mit sini Schtange un si ganzes Grät, d Zuba mit sinem Gschtell, 39,40 d Behänge vum Vorhof mit sinene Säule un Feß, d Decki vor rem Door vum Vorhof mit sinene Seil un Zeltpfleck un alles Grät zuem Denscht d Wohnig un dr Schtiftshitte, 39,41 d Amtskleida vum Prieschta Aaron fir d Denscht im Heiligtum un de Kleida vu sinene Buebä (Sühn) fir d prieschtaliche Denscht. 39,42 Ganz so, we dr HERR s Moses bifohle het, hän d Israelite alli Arbet üsgfihrt. 39,43 Un Moses luegt des ganze Gschäfft a, un lueg, sie hän`s gmacht, we dr HERR bifohle het. Un na (er) segnet sie.

S 40. Kapitel

Gott git Awiesig, d Schtiftshitte ufzbaue

40,1 Un dr HERR schwätzt mit Moses un sait: 40,2 Dü sollsch d Wohnig dr Schtiftshitte ufrichte (a) (b) (c) am erschte Dag vum erschte Monet. 40,3 Un dü sollsch d Lade mit däm Gsetz ineschtelle un vor d Lade d Vorhang hänge; 40,4 un dü sollsch d Disch inebringe un d Schaubrot uflege un d Laichta ineschtelle un d Lampe (Funzle) druf setzä; 40,5 un dü sollsch d goldene Räuchaaltar vor d Lade mit däm Gsetz schtelle un de Decki in dr Dire vu d Wohnig ufhänge. 40,6 D Brandopfaaltar aba sollsch dü uße vor d Dire vu d Wohnig dr Schtiftshitte anesetzä 40,7 un d Zuba zwische d Schtiftshitte un d Altar un Wassa inedoe 40,8 un d Vorhof ringsum mache un de Decki in dr Dire vum Vorhof ufhänge. 40,9 Un dü sollsch des Salbel nähmä un d Wohnig un alles, was drin isch, salbe un sollsch sie weihe mit ihrem ganze Grät, daß sie heilig isch. 40,10 Un dü sollsch d Brandopfaaltar salbe mit sinem ganze Grät un weihe, daß sa (er) hochheilig isch. 40,11 Un dü sollsch au d Zuba un si Gschtell salbe un weihe. 40,12 Un dü sollsch Aaron un sini Buebä (Sühn) vor d Dire dr Schtiftshitte träte losse un sie mit Wassa wäsche 40,13 un Aaron di heilige Kleida azege un nen salbe un weihe, daß sa (er) mi Prieschta isch; 40,14 un dü sollsch sini Buebä (Sühn) au herfiihre un ne de Undagwända azege 40,15 un sie salbe, we dü ihr Vada (Babbe) gsalbt hesch, daß sie mini Prieschta sin. Un d Salbig solle sie ha zuem ewige Prieschtatum vu Gschlecht zue Gschlecht. 40,16 Un Moses doet alles, we nem dr HERR bifohle het.

D Schtiftshitte wird ufbaut

40,17 Eso wird d Wohnig ufgrichtet im zweite Johr am erschte Dag vum erschte Monet. 40,18 Un Moses richte d Wohnig uf un hockt ihri Feß hi un schtellt d Bretta druf un holt de Riegel un richtet d Säule uf 40,19 un breitet des Zeltdach üs iba dr Wohnig un legt de Decki vum Zelt obe druf, we dr HERR nem bifohle het.

40,20 Un na (er) nimmt des Gsetz un legt`s in d Lade un doet de Schtange a d Lade un hockt d Gnadethron obe uf d Lade 40,21 un bringt d Lade in d Wohnig un hängt d Vorhang uf un vuhillt so d Lade vum Gsetz, we nem dr HERR bifohle het, 40,22 un schtellt d Disch in d Schtiftshitte a de Site dr Wohnig nohch Norde, uße vor rem Vorhang, 40,23 un legt d Schaubrote uf vor rem HERRN, we nem dr HERR bifohle het, 40,24 un schtellt d Laichta au inä gegeiba däm Disch a de Site dr Wohnig nohch Süde 40,25 un schtellt d Lampe (Funzle) uf vor rem HERRN, we nem dr HERR bifohle het. 40,26 Un na (er) het d goldene Altar inä vor d Vorhang gschtellt 40,27 un räuchert druf mit wohlschmeckendem Räuchawerk, we nem dr HERR bifohle het, 40,28 un hängt de Decki in d Dire dr Wohnig uf.

40,29 Un d Brandopfaaltar het da (er) vor de Dire dr Wohnig vu d Schtiftshitte gschtellt un opfert druf Brandopfa un Schpeiseopfa, we nem dr HERR bifohle het. 40,30 Un d Zuba het da (er) zwische d Schtiftshitte un d Altar gschtellt un doet Wassa inä zuem Wäsche. 40,31 Un Moses, Aaron un sini Buebä (Sühn) wäsche ihri Händ (Pfode) un Feß drin. 40,32 Denn sie muen sich wäsche, wenn sie in d Schtiftshitte gehn odr hiträtä zuem Altar, we dr HERR s Moses bifohle het. 40,33 Un na (er) richte d Vorhof uf rings um d Wohnig un um d Altar un hängt de Decki in s Door vum Vorhof. Eso vollbringt Moses des ganze Gschäfft.

Dr HERR bekennt sich zue sinem Heiligtum

40,34 Do vudeckt d Wolke de Schtiftshitte, un (a) d Herrlichkeit des HERRN erfillt d Wohnig. 40,35 Un Moses (a) ka nit in d Schtiftshitte inegoh, wel d Wolke druf rueht un d Herrlichkeit des HERRN d Wohnig erfillt. 40,36 Un imma, wenn d (a) (b) (c) (d) (e) Wolke sich erhebt vu d Wohnig, breche d Israelite uf, solang ihri Wandarig währt. 40,37 Wenn sich aba d Wolke nit erhob, so ziehe sie nit wida bis zue däm Dag, a däm sie sich erhebt. 40,38 Denn d Wolke des HERRN war bi Dag iba dr Wohnig, un bi Nacht ward sie voll Fiir vor d Auge vum ganze Huus Israel, solang d Wandarig währte.
Letschte Änderungen November 2, 2005 by Dietmar Wiesler (Copyright)
Des isch ä Bäitrag vum Dietmar Wiesler fir me Evagelium im Netz (Copyright) Dez. 1999