S`1. Kapitel

1,1 Paulus, ä Aposchtel Chrischti Jesu durch d Wille Gottes nohch dr Vuheißig vum Läbä in Chrischtus Jesus, 1,2 a mi lebe Bue(Suhn) Timotheus:

Gnade, Barmherzigkeit, Friide vu Gott, däm Vada (Babbe), un Chrischtus Jesus, unsam Herrn! 1,3 I(Ich) dank Gott, (a) däm i(ich) den vu mine Vorfahre her mit (b) (c) reine (sufare) Gwisse, wenn i(ich) ohni Undaloß a di denk bim bätä, Dag un Nacht. 1,4 Un wenn i(ich) a dini Träne denke, (a) vulangt´s mi, di z säh, dmit i(ich) mit Fräid(Freud) ufgfillt wir. 1,5 Denn i(ich) erinnre mi a d echte Glaube in da, der zvor scho gwohnt het in dinere Großmuetter Lois un in dinere Muetter Eunike; i(ich) bi aba gwiß, au in dir. (a)

1,6 Üs däm Grund erinnre i(ich) di dra, daß dü ufwecksch de Gabe Gottes, de in dir isch (a) durch des Uflege mit minene Händ(Pfode). 1,7 Denn Gott het uns(üs) nit ge d Geischt vu d Angscht, sundern vu d Kraft un dr Lebi (Liebe) un dr Besunneheit. (a) 1,8 Drum (a) (b) schäm di nit zuem Ziigniss vu unsam Herrn noh wägä mir, der i(ich) si Gfangene bi, sundern lied mit ma(mir) fir des Evangelium in dr Kraft Gottes. 1,9 Na(Er) het uns(üs) selig gmacht un bruefe mit nem heilige Ruef, (a) nit nohch unsare Werkli, sundern nohch sinem Rotschluß un nohch dr Gnade, de uns(üs) ge isch in Chrischtus Jesus vor d Ziit dr Welt, 1,10 etzed aba zeigt (offenbart) isch durch de Erschinig unsares Heilands Chrischtus Jesus, (a) (b) der däm Tod de Macht gnumme un des Läbä un ä unvugängliches Wese ans Lecht brocht het durch des Evangelium, 1,11 fir des i(ich) igsetzt bi als Prediga un Aposchtel un Lehrer. (a) 1,12 Üs däm Grund lied i(ich) des alles; aba i(ich) schäm mi däm nit; denn i(ich) weiß, a wen i(ich) glaub, un bi gwiß, na(er) ka ma bwahre, was ma(mir) avuträut isch, bis a d Dag. 1,13 Halt di a des Vorbild dr (a) (b) heilsame Wort, de dü vu ma(mir) ghärt hesch, im Glaube un in dr Lebi (Liebe) in Chrischtus Jesus. 1,14 Des koschtbare Guet, des dir avuträut isch, (a) doe druf ufbasse durch d heilige Geischt, der in uns(üs) wohnt.

1,15 Dü weisch, daß sich alli vu ma(mir) abkehrt hän, de in dr Provinz Asien sin, unda ne Phygelus un Hermogenes. (a) 1,16 Dr Herr soll Barmherzigkeit däm Huus vum (a) Onesiphorus ge; denn na(er) isch ma oft ä fraid gsi un het sich wägä mine Kette nit gschämt, 1,17 sundern als sa(er) in Rom war, suecht da(er) mi flisig un findet mi au. 1,18 Dr Herr gib nem, daß sa(er) Barmherzigkeit find bi däm Herrn a däm Dag wo na kummt. Un wele Denscht da(er) in Ephesus gleischtet het, weisch dü am beschte.

S`2. Kapitel

Kampf un Läid

2,1 Bi (a) etze schtark, mi Bue(Suhn), durch de Gnade in Chrischtus Jesus. 2,2 Un was dü vu ma(mir) ghärt hesch vor viele Ziige, des bfehl treue Mensche a, de tichtig sin, au anderi z lehre. 2,3 (a) (b) Lied mit als ä guete Schtrita(Kämpfa) Chrischti Jesu. 2,4 Wer in d Kreg zeht, vuwickelt sich nit in Gschäft vum normale Läbä, dmit da(er) däm gfallt, der nen agworbe het. 2,5 Un wenn öbber (ebber) au kämpft, wird da(er) doch nit (a) (b) blohnt, na(er) kämpft denn recht. 2,6 S soll dr Bur, der d Acka baut, de Fricht als erschta ha. 2,7 Denk, was i(ich) sag! Dr Herr aba wird dir in alle Ding Vuschtand ge.

2,8 Halt im Adenke Jesus Chrischtus, der (a) ufgschtande isch vu d Dote, (b) üs däm Gschlecht David, nohch minem Evangelium, 2,9 fir wel i(ich) lied bis dohi, daß i(ich) bunde bi we ä Ibeltäta; aba (a) Gottes Wort isch nit bunde. 2,10Drum (a) duld i(ich) alles um dr Üserwählte wille, dmit au de de Seligkeit gregä in Chrischtus Jesus mit ewige Herrlichkeit. 2,11 Des isch gwiß wohr: Schterbä ma(mir) mit, so wäre ma(mir) mit läbä; (a) 2,12 dulde ma(mir), so wäre ma(mir) mit herrsche; (a) vuliigne ma(mir), so wird da(er) uns(üs) au vuliigne; 2,13 sin ma(mir) untreu, so bliebt da(er) doch treu; denn na(er) ka sich selba nit vuliigne. (a) (b) (c) (d)

Warnig vor unnitzem Doe

2,14 Dodra erinner sie un vumahn sie ischtändig vor Gott, daß sie (a) (b) nit um Wort schtriete, was zue nigs nutzt, als de z vuwirre, de zuehäre. 2,15 Bmeh di drum, di vor Gott z erwiese (a) (b) als ä rechtschaffene un untadelige Arbeita, der des Wort dr Wohret recht üsdeilt. 2,16 Halt di wiet vu (a) ungeischtlichem losem Gschwätz; denn s fihrt me un me zue ungettlichem Wese, 2,17 un ihr Wort frißt um sich we dr Kräbs. Unda ne sin (a) Hymenäus un Philetus, 2,18 de vu dr Wohret abgirrt sin un sage, de Uferschtehig isch scho gschähe, un bringe ä baar vum Glaube ab. 2,19 Aba dr feschte Grund Gottes bschtoht un het des Siegel: (a) (b) (c) Dr Herr kennt di Eigene; un: S loss ab vu d Ungrechtigkeit, wer d Name vum Herrn sait. 2,20 In nem große Huus aba sin nit alles goldeni un silberni Tepf, sundern au helzerne un erdene, di eine zue ehrvollem, di andere zue nit ehrvollem Gebruuch. 2,21 Wenn etze öbber (ebber) abschtand het vu däne Lit, der wird ä Gfäß si zue ehrvollem Gebruuch, gheiligt, fir d Huusherr bruuchbar un gmacht zue allem guete Gschäfft.

2,22 Hau ab vor d Luscht de ma als junge Ma het! Jag aba nooch dr Grechtigkeit, däm Glaube, dr Lebi (Liebe), däm Friide mit alle, de d Herr aruefe üs reine (sufare) Herze. 2,23 Aba di dumme un unnitze Froge (a) wies zruck; denn dü weisch, daß sie nur Händel bringe. 2,24 Ä Knecht vum Herrn aba soll nit schtrietsichtig si, sundern fründlig gege jeda, im Lehre gschickt, der Beses vutrage ka 2,25 un mit Sanftmuet di Widaschpenstige zrechtwiest, ob ne Gott villicht Buße git, de Wohret zue erkenne 2,26 um wida nichtern z wäre üs d Vuschtrickig vum Deufel, wo sie gfange sin, z doe si Wille.

S`3. Kapitel

D Fromme in d Endziit

3,1 Des sollsch dü aba wisse, daß in d letschte Däg ä schlimmi Ziit kumme wird. (a) 3,2 Denn d Mensche wäre viel vu sich hebed(Ibildet si), geldgierig si, prahle, hochmetig si, Läschtere, d Eltere unghorsam, undankbar, gottlos, 3,3 leblos, unvusehnlich, legä, sin nit folgsam, wild, däm Guete ä feind, 3,4 Vuräter, tolpatschig dumm, ufblose. Sie liebe d Wolluscht me als Gott; 3,5 sie hän d (a) (b) Schien vum Fromm si, aba dere Kraft vuliigne sie; solche Mensche gang üs säm wäg! 3,6 Zue ne ghäre au de, de sich in d Hiisa ischlieche un gwissi Wieba ifange, de mit Sinde blade sin un vu manchali Luscht triebe wäre, 3,7 de imma uf näji(naii) Lehre üs sin un nee zuem Wisse iba d Wohret kumme kenne. 3,8 We Jannes un Jambres däm Moses widaschtande isch, so widaschtehn au de d Wohret: s sin Mensche mit vurittete Sinn, untichtig zuem Glaube. 3,9 Aba sie wäre dmit nit wiet kumme; denn ihri Dümmi wird jedäm bekannt wäre, we`s au bi däne gschehe (bassiert) isch.

Des Vorbild vum Aposchtel

3,10 Dü aba bisch ma(mir) gfolgt in d Lehr, im Läbä, im Schtrebe, im Glaube, in d Langmuet, in d Lebi (Liebe), in d Geduld, 3,11 in d Vufolgig, im Liede, de ma(mir) widafahre sin (a) in Antiochia, in Ikonion, in Lystra. Weli Vufolgig i(ich) do au trage ha! Un (b) üs allem het mi dr Herr erlest. 3,12 Un alli, de fromm läbä wen in Chrischtus Jesus, meße Vufolgig liede. (a) (b) (c) 3,13 Mit d bese Mensche aba un Schwindla wird's je länga, desto ärga: (a) sie vufihre un wäre vufihrt.

D Beditig dr Heilige Schrift

3,14 Dü aba blieb bi däm, was dü glernt hesch un was dir avuträut isch; dü weisch jo, vu wäm dü glernt hesch 3,15 un daß dü vu Kind uf a de heiligi Schrift kennsch, (a) de di undawiese ka zue d Seligkeit durch d Glaube a Chrischtus Jesus. 3,16 (a) Denn alli Schrift, vu Gott ige, isch nitz zue d Lehr, zue d Zrechtwiesig, zue d Besserig, zue d Zucht in dr Grechtigkeit, 3,17 daß (a) dr Mensch Gottes ganz guet isch, un zue allem guete Gschäfft gschickt.

S`4. Kapitel

Treui bis zuem End

4,1 So vumahn i(ich) di ischtändig vor Gott un Chrischtus Jesus, der do kumme wird (a) z richte di Lebändige un di Dote, un bi sinere Erschinig vu sinem Rich: 4,2 (a) Predig des Wort, schtand dzue, s isch Ziit odr zue d Unziit; wies zrecht, droh, vumahn mit alla Geduld un Lehr. 4,3 Denn s wird ä Ziit kumme, do sie de heilsami Lehr nit vutrage wäre; sundern nohch ihre eigene Glüscht wäre sie sich selba Lehre uflade, nohch däne ne d Ohre jucke, (a) 4,4 un wäre d Ohre vu d Wohret abdoe un sich d (a) (b) Fable zuewende.

4,5 Dü aba bisch nichtern in allem, (a) lied willig, doe des Gschäfft vumä Prediga vum Evangelium, richt di Amt guet üs. 4,6 Denn (a) i(ich) wir scho gopfat, un de Ziit vu minem Schiede isch kumme. 4,7 I(Ich) ha (a) (b) d guete Kampf gkämpft, i(ich) ha (c) (d) d Lauf gmacht, i(ich) ha d Glaube bhalte; 4,8 etze lit fir mi parat de (a) (b) (c) (d) Krone dr Grechtigkeit, de ma(mir) dr Herr, (e) dr Grechte Richta, a däm Dag ge wird, nit aba mir ällei, sundern au alle, de sini Erschinig leb(lieb) hän.

Dr Aposchtel un sini Mitarbeita

4,9 Schick di, daß dü (a) bald zue ma(mir) kummsch. 4,10 (a) Denn Demas het mi vulo un d Welt lebgwunne un isch nohch Thessalonich zoge, Kreszens nohch Galatie, Titus nohch Dalmatie. 4,11 Lukas isch ällei bi ma(mir). (a) (b) Markus nimm zue dir un bring nen mit dir; denn na(er) isch ma(mir) nitzlig zuem Denscht. 4,12 (a) Tychikus ha i(ich) nohch Ephesus gschickt. 4,13 D Mandel, den i(ich) in Troas glo ha bi Karpus, bring mit, wenn dü kummsch, un de Becha, bsunders de Pergamentli. 4,14 Alexander, d Schmied, het ma(mir) viel Beses adoe; dr Herr wird nem zruck ge nohch sinene Werk. 4,15 Vor däm het dü di au; denn na(er) het sich unsare Wort sehr (sölli) dgegä gschtämt.

4,16 Bi minem erschte Vuher isch ma(mir) nemads bäi gschtande, sundern (a) sie hän mi alli vuloße. S soll ne nit zuegrechnet wäre. 4,17 (a) (b) Dr Herr aba schtoht ma(mir) bäi un schtärkt mi, dmit durch mi de Botschaft üsbreitet wird un alli Heide sie ghärt hän , so wir i(ich) erlest üs däm Muul(Rache) vum Löwe. 4,18 Dr Herr aba wird mi erlese vu allem Schlechte(Übel) un mi rette in si himmlisches Rich. Däm isch Ehri vu Ewigkeit zue Ewigkeit! Amen.

4,19 Greß (a) Priska un Aquila un (b) des Huus vum Onesiphorus. 4,20 (a) Erastus isch in Korinth bliebe, (b) Trophimus aba ha i(ich) krank in Milet glo. 4,21 Schick di, daß dü vor rem Winta kummsch. S greße di Eubulus un Pudens un Linus un Klaudia un alli Breda. 4,22 Dr Herr isch mit dinem Geischt! D Gnade isch mit äich!

Des isch ä Bäitrag vu Dietmar Wiesler fir me Evangelium im Netz (Copyright) Dez. 1999