S`1. Kapitel

1,1 Simon Petrus, ä Knecht un Aposchtel Jesus Chrischti, a alli, de mit uns(üs) dselbe diire Glaube gregt hän durch d Grechtigkeit, de unsa Gott git un dr Heiland Jesus Chrischtus:

1,2 Gott gib äich viel Gnade un Friide durch s Wisse iba Gott un Jesus, unsares Herrn! 1,3 Alles, was zuem Läbä un zuem Fromm si dent, het uns(üs) sini göttlichi Kraft gschenkt durch s Wisse iba den, (a) der uns(üs) bruefe het durch sini Herrlichkeit un Kraft. 1,4 Durch sie sin uns(üs) de diire un allagreschte Vuheißige (Vuschpreche) gschenkt, dmit ihr dodurch Adeil gregt a dr göttliche Natur, de ihr gflohe sin dr vuderbliche Luscht in d Welt. 1,5 So wendet alli Meh dra un zeigt in äirem (a) Glaube Tugend un in d Tugend s Wisse 1,6 un im Wisse Maß un im Maß Geduld un in dr Geduld Fromm si 1,7 un im Fromm si Bredalebi un in dr Bredalebi d Lebi zue alle Lit. (a) 1,8 Denn wenn des alles viel bi äich isch, wird's äich nit fuul un unfruchtbar si losse im Wisse iba unsaren Herrn Jesus Chrischtus. 1,9 Wer des aba nit het, der isch blind un (a) dappt im Dunkle un het vugässä, daß sa(er) sufa wore isch vu sinene frehere (alde) Sinde. 1,10 Drum, lebi Breda, bmehe äich desto me, äiri Bruefig un Erwählig feschtzmache. Denn wenn ihr des den, den ihr nit schtolbere, 1,11 un so wird äich viel ge wäre dr Igang in s ewige Rich unsares Herrn un Heiland Jesus Chrischtus.

1,12 Drum will ich's nit losse, äich alliziit dra z erinnere, obwohl ihr's wißt un gschtärkt sin in dr Wohret, de unda äich isch. 1,13 I(Ich) halt s aba fir richtig, solang i(ich) in der (a) Hitte bi, äich z erinnere; 1,14 denn i(ich) weiß, daß i(ich) mi Hitte bald vulo mueß, (a) we s ma(mir) au unsa Herr Jesus Chrischtus gsait(vurote, ereffnet) het. 1,15 I(Ich) will mi aba bmehe, daß ihr des alliziit au nohch minem Schterbe im Adenke bhalte kennt. 1,16 Denn ma(mir) sin nit usdenkte Fable gfolgt, als ma(mir) äich kundgmacht hän de Kraft un des Kumme unsares Herrn Jesus Chrischtus; sundern ma(mir) hän sini Herrlichkeit selba gsähne. 1,17 Denn na(er) het vu Gott, däm Vada (Babbe), Ehri un Pries empfange durch ä Schtimm, de zue nem kummt vu dr große Herrlichkeit: (a) Des isch mi lebe(liebe) Bue(Suhn), a däm i(ich) Wohlgfalle ha. 1,18 Un de Schtimm hän ma(mir) ghärt vum Himmel kumme, als ma(mir) mit nem ware uf däm heilige Berg.

1,19 Um so feschta hän ma(mir) des prophetische Wort, un ihr den guet dra, daß ihr druf achte als uf ä (a) Lecht, des do schient a nem dunkle Platz, bis der Dag abricht un dr Morgeschtern ufgoht in äirem Herz. 1,20 Un des sollt ihr vor allem wisse, daß keini Weissagig in dr Schrift ä Sach eigena Uslegig isch. 1,21 Denn s isch noh ne ä Weissagig üs menschlichem Wille vorbrocht worde, sundern (a) triebe vum heilige Geischt hän Lit im Name Gottes gschwätzt.

S`2. Kapitel

Gottes Gricht iba d Irrlehra

(vgl. Jud 3-19)

2,1 S ware aba au falschi Prophete unda rem Volk, we au unda äich si wäre (a) (b) falschi Lehra, de schlechti Irrlehre ifihre un vuliigne d Herr, der sie kauft het; de wäre iba sich selbscht herbringe ä schnelles End. 2,2 Un vieli wäre ne folge in ihre Abarte; wägä däne wird dr Wäg vu d Wohret gläschtert wäre. 2,3 Un üs Habsucht wäre sie äich mit Gschichte z gwinne sueche. Des Gricht iba sie isch gmacht sit langem, un ihr End schloft nit. 2,4 Denn Gott het selbscht de Engel, de gsindigt hän, nit vuschont, sundern het sie mit Kette dr Nacht in d Hell gschtoße un ibage, dmit sie fir des Gricht vuwahrt wäre; 2,5 un het de frehere Welt nit vuschont, sundern (a) (b) ällei Noah bwahrt, d Prediga vu d Grechtigkeit, mit siebä andere, als sa(er) d (c) Sintflut iba d Welt vu d Gottlose het ku lo; 2,6 un (a) het de Schtädt Sodom un Gomorra zue Schutt un Asche gmacht un zuem Undagang (Absufe) vuurdeilt un dmit ä Baischpiel bschtimmt d Gottlose, de dnoh kumme däte; 2,7 un het d grechte Lot grettet, däm de schändliche Lit viel Leid adoe hän mit ihrem abartige Läbä. 2,8 Denn d Grechte, der unda ne gwohnt het, moeß alles mit aluege un ahäre un si grechti Seele vu Dag zue Dag quäle losse durch ihri bese Sache. 2,9 Dr Herr (a) weiß de Fromme üs dr Vusuechig z rette, de Ungrechte aba feschtzhalte fir d Dag vum Gricht, um sie z schtrofe, 2,10 am meischte aba de, de nohch rem Fleisch läbä in dreckiga Luscht un jedi Herrschaft vuachte. Frech un eigensinnig, schrecke sie nit dvor zruck, himmlischi Mächte z läschtere, 2,11 wo doch d Engel, de Greßa, Schtärka un Macht hän, kei Vudammigsurdeil gege sie vor d Herrn bringe.

2,12 Aba sie sin we Viecha, de vu Natur dzue gibore sin, daß sie gfange un gschlachtet wäre; sie läschtere des, wovu sie nigs vuschtehn, un wäre au in ihrem vudorbene Wese umkumme 2,13 un d Lohn dvutrage. Sie hebed s fir ä Luscht, am helle Dag z schlemme, sie sin Schandflecke, schwelge in ihre Gaunareie, wenn sie mit äich prasse, 2,14 hän Auge volla Eebruch, nimma satt dr Sinde, locke a sich liechtfertigi Lit, hän ä Herz triebe vu Habsucht - vufluechti Lit! 2,15 (a) De vulehn d richtige Wäg un gehn in d Irri un folge däm Wäg vum Bileam, vum Sohn Beors, der d Lohn dr Ungrechtigkeit leb ka het, 2,16 gregt aba ä Schtrof fir sini Ibatretig: des schtumme Laschttierli schwätzt mit Menscheschtimm un wehrt dr Dümmi vum Prophet.

2,17 Des sin Brunne ohni Wassa un Wolke, vum Wirbelwind beutelt, ihr Los isch di dunkelschti Nacht. 2,18 Denn sie schwätze schtolzi Wort, hinda däne nigs isch, un locke durch Unzucht zue d fleischliche Luscht de, de kum gflohe ware däne, de im Irrtum ihr Läbä fihre, 2,19 un vuschpreche ne (a) (b) Fräiheit, obwohl sie selbscht Knecht vum Vuderbe sin. Denn vu wäm öbber (ebber) ibawunde (bsiegt) isch, däm si Knecht isch scha(er) wore. 2,20 Denn wenn sie durch des Wisse iba unsares Herrn un Heilands Jesus Chrischtus entflohen sin däm Unrat vu d Welt, wäre aba nomol in däm vuschtrickt (gfange) un vu nem ibawunde (bsiegt), dann(dnoh) (a) isch's mit tene am End ärga wore als dvor. 2,21 Denn s wär bessa fir sie gsi, daß sie d Wäg dr Grechtigkeit nit gwißt hädä, als daß sie nen kenne un sich abwände vum heilige Gebot, des ne ge isch. (a) 2,22 An dene het sich erwiese d Wohret vum Schprichwort: (a) Dr Hund frißt wida, was sa(er) üskotzt het; un: D Sau wälzt sich nohch d Schwemme wida im Dreck.

S`3. Kapitel

Gwißheit iba des Kumme vum Herrn

3,1 Des isch etze dr zweite Bref, den i(ich) äich schrib, ihr Lebi, in welem i(ich) äire echte Sinn (Gmeht) weck un (a) äich erinnare, 3,2 daß ihr denkt a de Wort, de zvor gsait sin vu d heilige Prophete, un a des Gebot vum Herrn un Heiland, des vuzehlt isch durch äiri Aposchtel. 3,3 Ihr sollt vor allem wisse, daß (a) (b) in d letschte Däg Schpötta (Motza) kumme wäre, de ihr Schpott triebä, ihra eigene Luscht nohchgehn 3,4 un sage: (a) (b) (c) Wo bliebe de Vuheißig vu sinem Kumme? Denn nohchdäm d Vädare igschlofe (gschtorbe) sin, bliebt alles, we`s vu Afang a dr Schöpfig gsi isch. 3,5 Denn (a) sie wen nigs dvu wisse, daß dr Himmel vorziite au war, dzue d (b) (c) Erde, de üs Wassa un durch Wassa Bschtande het durch Gottes Wort; 3,6 trozdäm wird dertmols d Welt dodurch in dr Sintflut vunichtet. (a) (b) 3,7 So wäre au dr Himmel, der etzed isch, un d Erde durch desselbe Wort ufghebt fir des Fiir, ufbwahrt fir d Dag vum Gricht un d Vudammnis vu d gottlose Lit.

3,8 Eins aba isch äich nit vuborge, ihr Lebe, daß (a) ä Dag vor rem Herrn we duusig Johr isch un duusig Johr we ä Dag. 3,9 Dr Herr (a) vuhindat nit de Vuheißig, we s ä baar fir ä Vuhindarig hebe (halte); sundern na(er) het Geduld mit äich un (b) will nit, daß öbber (ebber) vulore goht, sundern daß jeda zue d Buße findet. 3,10 (a) S wird aba des Herrn Dag kumme we ä Deb; dann(dnoh) (b) (c) wäre de Himmel vugoh mit großem Krache; de Elemente aba wäre vor Hitzi schmelze, un (d) d Erde un de Werke, de druf sin, wäre ihr Urdeil finde.

3,11 Wenn etze des alles so vugoh wird, we mehn ihr dann(dnoh) doschtoh in heiligem Wandel un fromme Wese, 3,12 de ihr des Kumme vum Dag Gottes schnella macht un ha wen, a däm de Himmel vum Fiir vugoh un de Elemente vor Hitzi vuschmelze wäre. 3,13 Mir warte aba uf (a) (b) ä näje(naie) Himmel un ä näji(naii) Erde nohch sinere Vuheißig, (c) in däne Grechtigkeit wohnt.

Vumahne

3,14 Drum, mini Lebe, während ihr druf warte den, sin bmeht, daß ihr vor nem unbfleckt un untadelig im Friide gfunde wäre, (a) 3,15 un (a) de Geduld unsares Herrn hebet (haltet) fir äiri Rettig, we au unsa lebe Brueda Paulus nohch dr Gschytheit, de nem ge isch, äich gschribe het. 3,16 Dvu schwätzt da(er) in alle Bref, in däne ä baar Sache schwer z vuschtoh sin, weli de Unwissende un Liechtfertige vudrille, we au de andere Schrifte, zue ihra eigene Vudammnis.

3,17 Ihr aba, mini Lebe, wel ihr des im vorus wißt, so hüete (heete) äich, daß ihr nit durch d Irrtum vu däne bese Lit mit tene äich vufihrt un flege üs äirem feschte Schtand. 3,18 Waxe aba in dr Gnade un im Wisse iba unsa Herrn un Heiland Jesus Chrischtus. Däm(Ihm) isch Ehri etzed un fir ewigi Ziit! Amen.

Des isch ä Bäitrag vu Dietmar Wiesler fir me Evangelium im Netz (Copyright) Dez. 1999 Letzte Änderung Januar 9, 2006